- آقای فریک، یک سال پیش در افغانستان طالبان به قدرت بازگشت. حتی قبل از آن، بسیاری از مردم در فقر زندگی می‌کردند و از گرسنگی رنج می‌بردند. در حال حاضر، وضعیت مردم در این کشور چگونه است؟
اوضاع به شکل قابل توجهی بدتر شده است. وضعیت برای اکثر مردم کشور بخصوص برای افراد در استان‌ها غیر قابل تحمل است. تقریبا نیمی از جمعیت در معرض خطر گرسنگی حاد قرار دارد. حدود شش میلیون از ۳۸ میلیون نفر در آستانه قحطی هستند. بدبختی مردم به قدری زیاد است که بسیاری کل خانه‌ها یا ابزارهایی را که برای کار و امرار معاش احتیاج دارند می‌فروشند تا فقط بتوانند غذا بخرند. در همین حال، ۹۰ درصد درآمد خانوار صرف خوراک می‌شود. به هر صورت، مواد غذایی تامین شده توسط برنامه جهانی غذا به دست بیش از ۵۰ درصد جمعیت می‌رسد.
- بیشترین آسیب در این بحران به ویژه متوجه زنان و کودکان خواهد شد.
درست است. آن‌ها سعی خواهند کرد تا به هر شکل از خانواده خود حمایت کنند. در عین حال، اوضاع برای زنان و دختران به شدت بدتر شده است. وقتی دختران از مدرسه محروم می‌شوند، زنان نمی‌توانند سفر کنند و در خانه تنها می‌مانند، باید گفت که این خود یک وضعیت اضطراری است و بخش مهمی از وضعیت فاجعه بار اقتصادی. اگر نیمی از جمعیت را از زندگی اجتماعی حذف کنید، دیگر نمی‌توانید انتظار موفقیت داشته باشید.
- طالبان چه مقدار در این بحران دخیل بوده است؟
بحران عوامل بسیاری دارد و افغانستان نقطه کانونی تمام بحران‌هایی است که در حال حاضر باعث ایجاد مشکل در سراسر جهان شده است. درگیری طولانی مدت یک عامل اصلی است. قطعا چهار دهه درگیری اثر خود را بر جای گذاشته است. به این سال‌ها خشکسالی شدید را هم به آن اضافه کنید که باعث از بین رفتن معیشت میلیون‌ها نفر شده است. همچنین آمادگی افغانستان برای مقابله با همه گیری که که منجر به یک بحران اقتصادی شد، ضعیف بود. اما باید گفت که این بحران با قدرت گرفتن طالبان و شرایط آشفته بعد از آن تشدید شده است.
- و اینکه اثرات جنگ در اوکراین هم خود را نشان می‌دهد.
از دو جهت! جنگ باعث شده که قیمت مواد غذایی در سراسر جهان به شدت افزایش یابد. برای مردم افغانستان، پرداخت هزینه برای خرید غله بسیار سخت است. و چیزی که ما را آزار می‌دهد و هزینه کار ما را به شدت افزایش می‌دهد قیمت سوخت است. از آغاز سال تا به امروز، ما حدود ۳۳ میلیون دلار بیش‌تر در ماه برای سوخت، حمل و نقل و غذا داده‌ایم تا بتوانیم به مردم در استان‌ها کمک‌رسانی کنیم.
- بحران‌های اقتصادی، خشکسالی، زلزله و رژیمی بی‌رحم: آیا رنج مردم منجر به آوارگی بیش‌تر خواهد شد؟
چه در کشورهایی مانند یمن و سوریه که از جنگ داخلی رنج می‌برند و چه در افغانستان، اولین اتفاق همیشه آوارگی در داخل مرزهای کشور است که اغلب از روی ناچاری به طرف شهرها انجام می‌شود. فرار از بحران انتخابی داوطلبانه نیست، بلکه چیزی است که مردم به دلیل بدبختی به سمت آن می‌روند. با این حال، هم اکنون انتظار حرکت مهاجرتی به فراتر از مرزهای ملی افغانستان وجود ندارد. ما از تجربه سوریه می‌دانیم که حمایت اولیه و کمک به تهیه غذا در واقع مانع از آوارگی مردم می‌شود.
- اما چگونه می‌توان از این بحران گرسنگی خارج شد؟
در میان مدت و بلندمدت هیچ جایگزینی برای بازسازی اقتصادی، مالی و بانکی وجود ندارد. این کشور به یک دولت کارآمد نیاز دارد چرا که در درازمدت نمی‌توان این تعداد از افراد را از خارج تغذیه کرد. می‌توان از دیگر کشورهای توسعه نیافته یاد گرفت: امنیت غذایی به شدت به مزارع با مالکیت کوچک بستگی دارد. ما باید از این کشاورزان حمایت کنیم و به آن‌ها راهکارهایی ارائه دهیم تا با مقدار کمی آب بتوانند کشت خود را مدیریت و آب باران را ذخیره کنند. این می‌تواند باعث بهبود وضعیت خاک و افزایش محصول شود. به هر حال، دلیلی ندارد که افغانستان فقیر بماند.
- بنابراین نیاز به برنامه‌ای برای توسعه است.
وقتی همه جا دارد در آتش می‌سوزد، اغلب تنها چیزی که می‌توان انجام داد تامین نیازهای اولیه است. ما در جهان در حال تجربه بحران یکی پس از دیگری هستیم. امروز، دو برابر ده سال گذشته بحران وجود دارد. باید با چشم‌انداز توسعه از این وضعیت بیرون بیاییم. یک برنامه توسعه برای افغانستان نیاز داریم تا تنها هدف آن استفاده از امکانات مالی برای کاهش نیازهای حاد نباشد. اما در حال حاضر، به ویژه در افغانستان، ایجاد شرایط اولیه همکاری امری ضروری است و این مخصوصا به این معنی است که طالبان به حقوق بشر احترام بگذارد و زنان از حقوق برابر برای مشارکت در زندگی اجتماعی برخوردار باشند.
و با این حال شما امکان این را ندارید که به همه دسترسی پیدا کنید. برنامه جهانی غذا در آینده نزدیک به چه مقدار بودجه برای گسترش این کمک‌ها نیاز دارد؟
تا پایان سال احتمالا به ۹۶۰ میلیون دلار نیاز خواهیم داشت تا بتوانیم از قحطی به ویژه در استان‌هایی که در مناطق صعب العبور قرار دارند، جلوگیری کنیم. برای خرید ۱۵۰ هزار تن مواد غذایی و رساندن آن به استان‌ها قبل از زمستان در حالی که هنوز راه‌های مواصلاتی باز هستند به ۱۷۲ میلیون دلار نیاز فوری داریم. این مبلغ به ما امکان می‌دهد تا از ۲٫۲میلیون نفر دیگر در یک دوره پنج ماهه حمایت کنیم.
- در حال حاضر تا چه اندازه به همکاری با طالبان وابسته هستید و آیا آن‌ها به نوعی بر کار شما اعمال کنترل می‌کنند؟
برنامه جهانی غذا از دهه شصت میلادی فعال بوده است. ما تجربه زیادی در ارزیابی افرادی که به کمک نیاز دارند و توزیع این کمک به نیازمندان کاملا بر مبنای انسان دوستانه داریم. طالبان نیز به این امر احترام می‌گذارد چون هیچ جایگزینی برای کمک ما وجود ندارد. من فکر می‌کنم طالبان فهمیده که نمی‌تواند از ما به عنوان ابزاری سیاسی استفاده کنند
