تو زنده‌ای هنوز و غزل فکر می‌کنی | سمانه نائینی

در این یادداشت قصدم رفتن به سراغ کارنامه شاعری بهمنی یا حتی کارنامه اجتماعی شعرش نیست. این یادداشت مرور شاعرانگیِ رفتاریِ شاعری است که چون شعرهایش زلال است و چون شعرهایش مهربان. شاعری که هر چند می‌گوید «گاهی چنان بدم که مبادا ببینی‌ام» اما هر آینه که از قیل و قال دنیا دلگیر باشی می‌توانی در گوشه دنجی میهمان مهربانی‌اش شوی و برایت بخواند.