گزارش سفر محمود افشار به افغانستان تحولات افغانستان و قیام ۲۴ حوت (اسفند) ۱۳۵۷ مردم هرات | محسن روحیصفت* هرات، شهر عشق، دانش و هنر | سید رسول موسوی* دلبسته این مردم مهربان هستم تقابل نظامی اسرائیل و ایران: پیامدها و راه حلها | سید حسین موسویان آیین نوروز دوای درد افغانستان | حسین دهباشی ردپای نوروز در ادبیات داستانی | محمد مالمیر سبزی پلو با ماهی | مرتضی رحیمنواز بهداشت و تغذیه در تعطیلات مراسم نوروز باستانی | گلبن سهراب شهر نوروزانه | بهروز مرباغی تئاتر و بهار، تلاشی برای زدودن زشتی و پلشتی | مجید گیاهچی نوروز در رادیو ایران زمستان به پایان رسیده است… | محمود فاضلی اهمیت پاسداری از جشن نوروز در افغانستان | محمدصادق دهقان پارسه، تختگاه نوروز | مرتضی رحیمنواز نوروز، جشن بیداری | جعفر حمیدی بازشناسی نمادهای انسانی نوروز | مرتضی رحیمنواز آن روزگاران | ساناز آریانفر سیمای جهانی نوروز ایرانی | مرتضی رحیمنواز آداب و رسوم نوروزیِ تاجیکان | دلشاد رحیمی* نظام اسطورهای نوروز | مرتضی رحیمنواز نوروز و دیپلماسی میراث فرهنگی | رضا دبیری نژاد تحویل سال و تغییر احوال | محمدجواد حق شناس نمادشناسی سفره هفتسین و نوروز | مرتضی رحیمنواز حال و هوای عید در تاجیکستان | عباس نظری کارت تبریک عید | مجید جلیسه نوروز، فرهنگِ هویتساز | فریدون مجلسی شکوهِ هرات، در فراسوی گستره ایران فرهنگی نوروز، جشن رستاخیز آئینهای پیشوار نوروزی | ندا مهیار نوروز و آیینهای نمایشی نوروزی سیاست همسایگی در نوروزستان | سید رسول موسوی پوتین قادر نیست جنبش رهبر مخالفان را خاموش سازد | آندره ئی سولداتوف . ایرینا بروگان (ترجمه: رضا جلالی) جشن آتشافروزان | مرتضی رحیمنواز عامل قدرت چین نه فناوری که خبرچین ها هستند | مین شی پی (ترجمه: رضا جلالی) روسیه آینده خود را می سوزاند | آندره ئی کولسینیکوف (ترجمه: رضا جلالی) جایگاه نقاشیخط را اثر مشخص میکند تئاتر شهر، حریم ذهنی میخواهد نه حریم شهری | مرتضی رحیمنواز سنگ زیرین آسیاب | فرشاد مومنی در چشم برادر | محمد کریمی* ماجراهای ما یک نفر | محمد امین کریمی* دنیا یالان دنیادی | الهه کریمی* بابا حسن | الهام کریمی* رویای حزبی از جنس اکثریت مردم، حزب عدالت ایران | بهزاد کاظمی سربلند در عرصههای گوناگون | محمود کاشانی چشمی و چراغی که بود| علیرضا فخیمی* جانِ جان برکف ما | طاهره فخیمی* فراتر از وکیل | محمد حسین زارعی مرد خدا، عمل و تواضع | حسین راغفر یکی مرد بود اندر آن روزگار | دادبه دادمهر
هدایتگری و اتمام حجت باید در کمال آزادی و انتخاب انسانها صورت بگیرد تا ارزش مدح و پاداش داشته باشد و الا عقیده و عمل دینیِ جبری و از سر ترس و ناچاری چه ارزشی میتواند داشته باشد؟
مواجههی حاکمیت با این گروه از #معترضین_دینباور، چیست و چگونه خواهد بود؟
در نگرش سیاسی اسلام اموی، هر نوع شورش و مخالفتی برای اصلاح، نوعی فرقه گرایی است و جماعت و طاعت در زمره مفاهیم اصلی هستند. در این نگاه، امام حسین یک تفرقه افکن است که میکوشد الفت و محبت میان امت را از بین ببرد. اسلام اموی، در این نود سال، برای اصل دین ارزش قائل نبود و از آن فقط به عنوان یک ابزار استفاده میکرد. لذا چندان به آموزش دین در میان مردم بها نمیداد، اما تسلط سیاسی را اصل میدانست
این سمفونی در سال ۱۳۸۴ با رهبری شریفیان و همکاری ارکستر فیلارمونیک رومانی بار دیگر در سالنهای بخارست اجرا و نهایتا در سالهای ۱۳۸۵-۱۳۸۶ ضبط و تکثیر شد.
نمادهای مذهبی و آئینی هم نمود خود را در و بر پرده سینما و تلویزیون داشتهاند. تلاش برای بازسازی حماسی رخدادهای مذهبی و فیلمهای شخصیت نگار درباره مقدسین از بارزترین این کوششها و جوششها بودهاند که نمونههای بسیاری از آن را دیدهایم.
در سالهای نخست انقلاب، با توجه به شور و هیجانی که برآمده از ایدئولوژی شیعی بود، بسیاری از سینماگران که از وقایع انقلاب مستند تهیه میکردند، از ارجاع به ریشه کربلایی این نهضت غافل نبودند و در بسیاری از زمینهها شباهتها و یا آبشخورهای مربوطه را در اثر خود متذکر میشدند.
کشورهای ساحل شرقی آفریقا شامل سومالی، کنیا و تانزانیا نیز از جمله کشورهایی هستند که از کتیبههای فارسی شعر محتشم در نقاط مختلف خصوصا امام بارهها یا محفلها (حسینیهها) و مساجد مرتبط با شیعیان استفاده میکنند.
شیعیان در ایام محرم انجمن ماتم بر پا کرده و به مرثیهخوانی و عزای امام شهید مینشینند. در این مراسم سینهزنی، زنجیرزنی و تعزیه از اهمیت بالایی برخوردار است و هندوها نیز در این مراسم حضور فعال دارند.
علویان در طول ایام روزهداری ماه محرم از انجام آمیزش جنسی هم خودداری میکنند. در ضمن، برخلاف روزهداری ماه رمضان که سفرههای افطار مسلمانان در آن معمولا میتواند شاد و متنوع باشد، افطار ماه محرم علویان تا حد امکان به سادگی انجام میشود.
سنگ زنان دستهای از دستههای عزادارند که با در دست گرفتن دو قطعه چوب که به شکل خاصی خّراطی شده، روبروی هم در دو صف یا بیشتر قرار میگیرند. بعد از آن عزاداری با خواندن ورد تک خوان و با ریتم مخصوص آغاز میشود. چند نفری هم در کنار تک خوان او را همراهی میکنند و نوحهای را که او میخواند، تکرار میکنند.
تعزیه، هنری است که میتوان آن را به عنوان یک مجموعه هنری مرکب از شعر، نثر، موسیقی، اسطورهها و حماسههای مذهبی و تاریخی ایران، در سطح جهان مطرح ساخت.
در شب شام غریبان شمع روشن کرده و تقریباً فضای مساجد و حسینیهها با شمع تزئین میشود. عدهای از افراد نیز با گرفتن شمع در دستشان نشان میدهند که عزادار امام حسین (ع) هستند. در این شب هیئتها به امامزاده تیران میآیند و در آنجا سینه زنی کرده و بعد به حسینیه و مساجد خودشان باز میگردند.
یکی از کارکردهای خوراک در ماه محرم و نذر کردن آن، ایجاد محبت و صمیمیت و رفع کدورت بود و همه سعی داشتند در نذری دادن سهیم شوند. حتی کسانی که توانایی اطعام نداشتن، با ریختن مشتی برنج در پلوی نذری یا تکه گوشتی در خورش، در نذر شریک میشدند.
هنر شیعی که ترکیب هنر ایرانی به شکل طبیعی با باورها و ارزشهای دینی است، با جوهره وجود این مردم عجین گشته است، در زمان سوگواری برای سالار شهیدان، امام حسین (ع) هنر، هم از بعد موسیقایی و هم از بعد بصری به مدد عزاداران میآید و ارادت شیعیان به این امام همام را بیشتر نمایان میکند
مفهوم کنش اجتماعی کنشگران، آداب، ارزش ها، مراسم، باورهای فرهنگی، پیشینه تاریخی، فرهنگی، دینی و هویت اجتماعی هر جامعه را شکل میدهند. از دیدگاه انسان شناختی مناسک عزاداری محرم تجلی ایمان مذهبی و اعتقادات دینی است.
یکی از مباحث مهم در باب محرم، جایگاه آن نسبت به حاکمیتهای سیاسی است. در این رابطه این سئوال مطرح است که؛ نسبت محرم با حاکمیتهای سیاسی زمانه چگونه است
اقبال لاهوری او را مانند ابری میداند که شورهزار کربلا را به گلستان تبدیل کرد و با خون خود بستر عدالتخواهی را ایجاد و برای همیشه بنیاد استبداد را از بین برد و بنای عدم تسلیم در مقابل غیر خدا را بنیاد نهاد. ایشان به خاطر منافع شخصی خویش این سفر را نرفتند، بلکه برای دفاع از توحید و قرآن بود
مرگ معاویه و جانشینی یزید برای بزرگان و شیوخ کوفه، بهترین موقعیت برای احقاق حقوق از دست رفته و برپایی عدالت و توسعه بود. بهترین انتخاب در نظر آنها بیعت با آخرین باقیمانده از پنج تن آل عبا بود که به حق شایسته خلافت بر کوفه و بلاد مسلمین بود.
وعظ و خطابه همواره اثری ژرف بر مردمان داشته و این مختص یک جامعۀ خاص، یا یک دورۀ محدود در تاریخ نبوده است. «وعظ»، خصلتی اخلاقی، آئینی و دینی داشته، اما «خطابه» شمایلی سیاسی و اجتماعی و برانگیزنده را نشان داده است.
حادثه مهم کربلا اتفاق بسیار نادر و بزرگی در طول تاریخ بشریت بوده است. تا آنجا که مورخین، متفکرین، سیاستمداران، نویسندگان، عرفا، فیلسوفان و متکلمین و سایر اقشار اجتماعی در طول قرنها دربارهاش سخن راندهاند. فیلسوفان و عارفان نیز هر یک از این واقعه مهم روایت و برداشتی داشتهاند که در این مجال اندک در […]
هر فرهنگی برای انتقال باورها و معانی بنیادی خود، نیازمند نظام خاصی است که این معانی را در بستری از تقدس، به ذهن مخاطبان و کنشهای آنها انتقال بدهد و این انتقال در بستر آیینی آن فرهنگ انجام میگیرد.