پکن چگونه تغییر خواهد کرد؟ | رانا میتر (ترجمه: رضا جلالی)
گفتگوهای ایران و آمریکا | سید محمود صدری*
شماره جدید نشریه نیم روز منتشر شد
فرزند خلیج فارس | محمدجواد حقشناس
در باب پاسداشت زبان فارسی در میان سیاستمداران | محمدجواد حقشناس
در فضای منافع ملی
پیامی که باید از ایران مخابره شود | محمدجواد حق شناس
عواقب اقتصادی تسخیر دولت | الیزابت دیوید بارت (ترجمه: رضا جلالی)
جنگ یا گفتگو | باقر شاملو*
نوروز و تجلی آن در فرهنگ پاکستان | ندا مهیار
جشن آتشافروزان | مرتضی رحیمنواز
دوگانگی در مواجهه با مصاحبه رفیقدوست | احسان هوشمند
حرفهای بیپایه درباره مسائل حساس قومی ـ زبانی را متوقف کنید
شماره جدید نشریه نیم روز منتشر شد
تلاش تندروها و بیثباتی بازارها
نگاهی دوباره به مشکلات روابط آمریکا با چین | جود بلانشت و ریان هاس (ترجمه: رضا جلالی)
اهمیت راهبردی گردشگری دریایی در توسعه پایدار | محمدجواد حقشناس
ایران در محاصره کوریدورهای ترکیه | علی مفتح*
شخصیسازی حکمرانی یا ناحکمرانی | محمدحسین زارعی*
پوتین و ترجیح اوکراین بر سوریه | الکساندر با نوف (ترجمه: رضا جلالی)
شماره ۷۱ و ۷۲ | ۳۰ دی ۱۴۰۳
زاکانی پس از شرکت در انتخابات رای اکثریت را از دست داد
تصمیمی شجاعانه
ققنوس در آتش | مرتضی رحیمنواز
شمایل یک اسطوره | مرتضی رحیمنواز
بچه خانی آباد | ندا مهیار
کالبد مدنی تهران | بهروز مرباغی*
فضاهای عمومی و تعاملات اجتماعی رو بستر تاریخ | اسکندر مختاری طالقانی
از تهران چه میخواهیم؟ | ترانه یلدا *
داستان تولد یک برنامه | حمید عزیزیان شریف آباد*
تاملی بر نقش سترگ سیدجعفر حمیدی در اعتلای فرهنگ ایران
شبی برای «شناسنامه استان بوشهر»
انجمنهای مردمی خطرناک نیستند به آنها برچسب نزنیم
فشار حداکثری فقط موجب تقویت مادورو خواهد شد | فرانسیسکو رودریگرز
ناکارآمدترین شورا | فتح الله اُمی
نجات ایران | فتح الله امّی
چرا یادمان ۱۶ آذر، هویت بخش جنبشِ دانشجویی است؟
در ۱۶ آذر، هدف ضربه به استقلال و کنشگری دانشگاه بود
یادی از۱۶ آذر | فتح الله امّی
وقایع نگاری یک اعتراض | مرتضی رحیم نواز
روز دانشجو فرصتی برای تیمار زخمها | محمدجواد حقشناس
سیاستورزی صلحآمیز ایرانی از منظر کنشگری مرزی | مقصود فراستخواه*
دهه هشتادیها و صلح با طبیعت | علیاصغر سیدآبادی*
دلایل دوری از سیاست دوستی در جریانهای سیاسی امروز با رویکرد شناختی | عباسعلی رهبر*
شماره ۶۹ و ۷۰ | ۳۰ آبان ۱۴۰۳
دیپلماسی، تخصص دیپلماتهاست
راه صحیح خنثی نمودن همگرایی اقتدارگرایان جدید | استفن هادلی (ترجمه: رضا جلالی)
«پزشکیان» مسوولیت بخشی از اختیاراتش را به نیروهای رقیب واگذار کرده است
دولت چهاردهم و ضرورت تغییر حکمرانی فرهنگی | شهرام گیلآبادی*
مهاجرت، صلح و امنیت پایدار | رسول صادقی*
باتوجه به وقایع و شایعات فوقالذکر، لانسدان، وزیرخارجه انگلستان، اعلامیه معروف را صادر نمود. بدین معنی که دولت انگلستان اجازه نخواهد داد هیچ دولت خارجی به قلمرو انحصاری انگلستان در خلیج فارس وارد شود و برای جلوگیری از این امر حتی تا پای جنگ خواهد رفت.
ما دراین ویژهنامه حداکثر کوشش خودمان را بهکار بستیم تا شخصیت، چهره و جایگاه متفاوت استاد باوندرا از لحاظ علمی، کنشگر سیاسی و دیگر وجوه او متمایز و بازشناسی کنیم. درواقع شماره گذشته نشریه نیمروز، استاد فقید را از منظری چندوجهی به مخاطبان عاموخاص، معرفیکرده است.»
متأسفم که امروز در سوگ باوند مینشینم. اما خوشحالم که افتخار شاگردی غیرمستقیم، بهرهمندی از دانش مستمر ایشان و همکاری نسبتاً طولانیمدتی را با حضرت استاد داشتم.
مهر ۱۳۶۲، در یکی از روزهای آغازین بازگشایی دانشگاهها پس از انقلاب فرهنگی، با اشتیاق غیر قابل وصفی خود را به بخش آموزش دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران رساندم. زمان انتخاب واحد بود و من که پس از تقریبا سه سال تعطیلی دانشگاه بسیار دلتنگ فضای دانشکده و همکلاسیها و اساتید شده بودم […]
درایت بیروننگارانه همیشه در کلام و رفتار و گفتار آقای دکتر باوند هست و این درایت نه فقط بر دانش و دیپلماسی ایشان مبتنی است، بلکه بر دانش ایشان از تاریخ ایران نیز استوار است. چیزی که این روزها کم پیدا میشود.
دکتر هرمیداس باوند نجیب زادهای اصیل بود. مهمترین بارزه اخلاقی او مناعت طبع و نگاه ژرف به همه مسایل بود، به آرامی سخن میگفت، با قدرت و چابکی قلم میزد. به هنگام سخن فراتر از تاریخ و روز خود را میدید و به حال آینده ایران بیمناک و نگران بود.
شوربختانه خیلی دیر با آقای باوند آشنا و دوست شدم و هیچگاه نزدیکیای را که همکاران سابقشان با ایشان داشتند، بنده نداشتم. با این حال، هربار که به ایران میرفتم، ایشان را زیارت میکردم و احترام زیادی برایشان قائل بودم. بنابراین برای ادای احترام این یادداشت کوتاه را برای ایشان نوشتم. شادروان داود هرمیداس باوند […]
زمانی که با داود هرمیداس باوند آشنا شدم، مسئول دفتر مطالعات سیاسی و بینالمللی وزارت امور خارجه بودم. در آن زمان، با توجه به تعطیلی دانشگاهها در دورۀ انقلاب فرهنگی، فرصتی فراهم شد که از بعضی استادان و پژوهشگران دعوت کنم با وزارت خارجه همکاری کنند. در این دوره، میزبان دانشگاهیانی مانند دکتر سید جواد […]
در واقع میگویند یک دیپلمات خوب باید ترکیبیاز تاریخ، حقوق، اقتصاد، سیاست و حتی شناخت ادبی و هنری لازم همراه با اطلاعاتعمومی جغرافیایی، صنعتی و جامعهشناسی باشد که بتواند نمایندة احترامانگیزی در عرصههایبینالمللی برای دفاعاز منافعکشور خودش باشد.
آقای دکتر باوند ازجمله شخصیتهای دانشگاهی بودند که تلاش کردند تا در دفاع از منافع مردم ایران و در بهبود جایگاه ایرانیان برای ارتقاء موقعیت ایران از این علم استفاده کنند و هرکجا امکان بوده این یافتهها را منتقل سازند و تلاش کنند تا این یافتهها به کار گرفته شود.
با اینکه میتوانستند غروری با پشتوانه و همهجانبه داشته باشند، آرام، بیتوقع، فروتن و البته تأثیرگذار در محافل علمی میآمدند و آرام میرفتند. خدایش بیامرزد که در نسل غیرقابل تکرار خود در این زمانه نیز بدیلی نداشتند.
باتوجه به سابقه موجود در سازمانملل در موردی که شورایامنیت در انجام وظیفه خود بههردلیل ناتوان نشان دهد، مجمععمومی سازمانملل با استناد به رویه گذشته خود ازجمله قطعنامه اتحاد برای صلح میتواند وارد آن موضوع شود و مواضع موثری را اتخاذ کند.»
استاد باوند علاوه بر داوری در مراحل گردآوری اطلاعات، مصاحبههای تخصصی و تدوین این پایاننامه یاور پژوهشگران این تحقیق بودند و یاریشان منجر به تصویب پایاننامه با درجه عالی گشت.
او به عنوان یک حکیم بینالمللی خیر اندیش با کوهی از عشق به ایران زمین و با دانشی عظیم در حوزه روابط بینالملل و به عنوان یک حقوقدان و تاریخ شناس و یک فرهیخته فرهنگی سیاسی کشور با منشا پرباری از نیکیها آثاری از خویش به یادگار گذاشتند که در منابع علمی و دانشگاهی و دیپلماسی در داخل و خارج کشور ثبت گردیده است .
ایشان از قراردادی دفاع کرد که خیلیها جزئیاتش را نمیدانند. ایشان از قراردادی دفاع کرد که عاملش توسط جمهوری اسلامی اعدام شد. حالا ایشان در روز روشن کراوات زده و باافتخار نشستهاند و از آن قرارداد دفاع میکنند! مطمئنم انتظار دارد که از دانشگاه بیرونش نکنند! وقتی بیرونش میکنند مظلومنمایی میکند که نمیدانم چرا من را بیرون کردند!
من در کنار او قصد داشتم تا کارهای میان رشته ای ناتمام بسیاری از جمله «جامعه شناسی اخلاق» را به انجام رسانم و ایشان تا همین اواخر همواره رهنما و مشوق من در این رهیافت بود.
بر ما است و بر تمامی ما ایرانیان، ایرانزادگان و دوستداران ایران که در پرتو این نور مِهرآگین میترایی پدرم که قطعاً روشنگر راه و الهامبخش همه ما است، به امید خدا بر گستره تاریکی، همگی باتلاش و کوشش فائق آییم و دوباره و دگرباره رنگینکمان کیانی را بر بوم آسمان ایران عزیزمان نقاشی کنیم.
آشنایی عمیقی با فرهنگ و تاریخ ایران، بهخصوص «ایران باستان» داشت؛ دوستدار این سرزمین و مردمان آن بود. آشنایی با چنین مردمی و چنین فرهنگی عشق به این مردم و فرهنگ را در ایشان برانگیخته بود و این عشق مهمترین انگیزه برای خدمت ایشان به ایران بود.
همانطور که استادان پیشکسوت اشاره کردند، جناب آقای دکتر باوند از یکسو دانشمند حقوق و روابط بینالملل بودند و از سوی دیگر یک دیپلمات برجسته.
بهظاهر با آنکه رشته تخصصی ایشان مسائل سیاسی، حقوق و روابطبینالملل است اما ایشان «بنیاد سیاستخارجی علوماداری و مدیریت» را همیشه مورد توجه قرار دادهاند و بههمین دلیل با کمال رضایت خاطر در نشستهای ما حضور فعال داشتند.