نام آوران

در رثای سید جعفر حمیدی:

فرزند خلیج فارس | محمدجواد حق‌شناس

آن‌چه زنده‌یاد استاد حمیدی را ماندگار کرده، فقط کتاب‌هایش نیست؛ صداقت، فروتنی، و پیوند عمیقش با سرزمین مادری‌اش، بوشهر، است که او را به بخشی از حافظه‌ی فرهنگی مردمان آن سامان تبدیلکرده است.

ققنوس در آتش | مرتضی رحیم‌نواز

شمایل یک اسطوره | مرتضی رحیم‌نواز

بچه خانی آباد | ندا مهیار

امیرحسین خوش‌حال : برای استاد اسلامی ندوشن

یک اهلِ تحقیق بود و نیک¬اندیش بود ایران¬پژوه و یزدان¬کیش «از شمارِ دو چشم یک تن» رفت «از شمارِ خرد هزاران بیش» دو امروز تنی خسته به دلدار رسید یک یوسفِ گم¬گشته به بازار رسید ایران پسرش را که در آغوش گرفت انگار که سیمرغ به عطار رسید سه فرهادِ سخن عاشقِ شیرینِ تو بود […]

حسین امینیان ندوشن : اسلامی ندوشن، ویکتور هوگوی فارسی‌زبانان

روزهایی از تابستان که به خانه‌ی مادربزرگم در مجاورت منزل خواهر دکتر اسلامی در مزرعه‌ی صدرآباد می‌رفتم، توفیق دیدار استاد هم راحت‌تر دست می‌داد. به یاد دارم که روزی برای ناهار دعوتم کردند

افشین علا : از یزد تا نشابور

از یزد تا نشابور ای خفته بیا دولت بیدار تو را خواند آری به قدمگاه فلک، یار تو را خواند آرامگهِ تربتِ دلجوی خراسان از دامگهِ صحبتِ اغیار تو را خواند دل شاد کن ای مرغ مهاجر که در این باغ سرو و گل و شمشاد و سپیدار تو را خواند یک عمر طبیبِ دل […]

اسدالله شُکرانه : از روشنای یاد تا غبار فراموشی

اسلامی ندوشن در مقاله‌ی «نسل ملول» اشاره‌ای ظریف به مقوله‌ی «یاد» از منظر «خبر» دارد، گویی که یاد، اسنادی خبری است و می‌تواند نقطه‌ی آغازین آگاهی و دانایی قرار گیرد: «ما به یاد خیلی چیزها هستیم، افسوسِ خیلی چیزها را می‌خوریم

حسین مسرّت : دکتر محمدعلی اسلامی ندوشن

در سال ۱۳۲۸ش دوره‌ی لیسانس حقوق قضایی خود را به پایان برد و رساله‌ی خود را تحت‌عنوان «پیروزی آینده‌ی دموکراسی» دفاع کرد و در سال بعد (۱۳۲۹)، به پایمردی مرتضی کیوان، آن را به چاپ رساند.

دکتر محمد دهقانی : چه منوّر اشارتی!

مهم¬ترین رکن فلسفی و اخلاقی در نظر دکتر اسلامی رعایت تعادل میان جنبه¬های مادی و معنوی زندگی بود. او آدمی را می‌پسندید که سری به سوی آسمان و پایی بر زمین داشته باشد

اشارتی به جایگاه اسلامی ندوشن در شاهنامه شناسی | سجاد آیدنلو

به نظر نگارنده، نمایان¬ترین ویژگیِ نوشته¬های دکتر اسلامی ندوشن در حوزه‌ی فردوسی و شاهنامه که وجهِ تمایزِ این آثار با کارهای بسیاری از شاهنامه¬شناسان و فردوسی¬پژوهان نیز هست

ضیاءالدین خالقی : نگاه به چند منظر از پنجره‌ای کوچک

جناب اسلامی ندوشن نیز ـ بر اساس قراین و شواهد ـ ازاین‌دست است؛ به‌خصوص که خود در سرودن نیز همین راه میانه را انتخاب کرده است

فریدون مجلسی : تک‌درختی که سایه‌افکن بود

چندین سال پیش در تجسمی شاید شاعرانه از پدیدآمدن چنین استادی از روستایی دور در حاشیه کویر، او را همچون تک‌درختی در بیابان یافتم. شاید از نام کتابی به همین عنوان از او یا درباره او الهام گرفته بودم. در آن یادداشت نوشتم

م. مؤیّد : خویشاوندِ زبانیِ عطار

هر نمی‌دانمی نمی‌دانم نیست به‌سان این لَختِ حزین لاهیجی که می‌فرماید نمی‌دانم به محفل این چه شمعی‌ست

مصطفی ملکیان : حرف‌های فرزندِ ایرانِ تنها

جمله‌ی «هر جا تعارضی در میانِ فرهنگ و مردم دیده‌ام، حقّ را به فرهنگ داده‌ام، زیرا مردم می‌توانند در برهه‌ای از زمان اشتباه بکنند؛ فرهنگ هرگز»، بیانِ بسیار هوشمندانه‌ای است که اسلامی ندوشن را از دو کژرویِ عظیم و خطیر مانع می‌آید

ولی‌الله درودیان : یادی از استاد اسلامی ندوشن

آشنايي با استاد اسلامي ندوشن و همسر دانشمند ايشان سركار خانم دكتر شيرين بياني و ديگر افراد اين خاندان كه همه فرهيخته و دانشگاهي هستند، براي من افتخار بزرگي است

هویت ملی از نگاه دکتر اسلامی ندوشن | نعیمه عطامنش

به صورت عمیق و ریشه‌دار از زمان ورود اسلام هویت ایرانی را بررسی می‌کنند. وی مهمترین رویداد در تاریخ سه هزار ساله‌ ایران را سقوط دولت ساسانی و ورود اعراب به خاک این کشور می‌داند

هايده لاله، باستان شناس و عضو هيات علمي پيشكسوت دانشگاه تهران زهرا لرزاده، باستان شناس و دانش آموخته دكتري دانشگاه گوته فرانكفورت

هایده لاله : نیشابور در جهان ایرانی و جهان اسلام

در گستره وسيع جغرافيايي جهان ایرانی كه مرزهاي سياسي معاصر بخشي از آن را به دور از دسترس ما قرار داده، و در جهان اسلام كه مرزهاي سياسي آن را نیز تكه كرده، فهم روند شکل گیری و تحول شهرهای کهنی که امروز هچنان به حیات خود ادامه میدهند شایسته توجه است

دیپلمات معلم | اسعد اردلان

متأسفم که امروز در سوگ باوند می‌نشینم. اما خوشحالم که افتخار شاگردی غیرمستقیم، بهره‌مندی از دانش مستمر ایشان و همکاری نسبتاً طولانی‌مدتی را با حضرت استاد داشتم.

دیپلماتی برجسته و استادی دلنشین | غلامحسین دهقانی

مهر ۱۳۶۲، در یکی از روزهای آغازین بازگشایی دانشگاه‌ها پس از انقلاب فرهنگی، با اشتیاق غیر قابل وصفی خود را به بخش آموزش دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران رساندم. زمان انتخاب واحد بود و من که پس از تقریبا سه سال تعطیلی دانشگاه بسیار دلتنگ فضای دانشکده و همکلاسی‌ها و اساتید شده بودم […]

چرا دکتر باوند «تجلیل‌کردنی» است؟ | سیدمحمدکاظم سجادپور

درایت بیرون‌نگارانه همیشه در کلام و رفتار و گفتار آقای دکتر باوند هست و این درایت نه فقط بر دانش و دیپلماسی ایشان مبتنی است، بلکه بر دانش ایشان از تاریخ ایران نیز استوار است. چیزی که این روزها کم پیدا می‌شود.

نجیب‌زاده‌ای اصیل و دانشمندی خستگی‌ناپذیر | سیدمحمدصادق خرازی

دکتر هرمیداس باوند نجیب زاده‌ای اصیل بود. مهم‌ترین بارزه اخلاقی او مناعت طبع و نگاه ژرف به همه مسایل بود، به آرامی سخن می‌گفت، با قدرت و چابکی قلم می‌زد. به هنگام سخن فراتر از تاریخ و روز خود را می‌دید و به حال آینده ایران بیمناک و نگران بود.

خاطره‌ای از نخستین دیدار | ایرج امینی

شوربختانه خیلی دیر با آقای باوند آشنا و دوست شدم و هیچگاه نزدیکی‌ای را که همکاران سابقشان با ایشان داشتند، بنده نداشتم. با این حال، هربار که به ایران می‌رفتم، ایشان را زیارت می‌کردم و احترام زیادی برایشان قائل بودم. بنابراین برای ادای احترام این یادداشت کوتاه را برای ایشان نوشتم. شادروان داود هرمیداس باوند […]

نام بلند باوند | عباس ملکی

زمانی که با داود هرمیداس باوند آشنا شدم، مسئول دفتر مطالعات سیاسی و بین‌المللی وزارت امور خارجه بودم. در آن زمان، با توجه به تعطیلی دانشگاه‌ها در دورۀ انقلاب فرهنگی، فرصتی فراهم شد که از بعضی استادان و پژوهشگران دعوت کنم با وزارت خارجه همکاری کنند. در این دوره، میزبان دانشگاهیانی مانند دکتر سید جواد […]