در اواخر دهۀ ۶۰ استاد باوند به‌عنوان عضو تمام‌وقت در دانشگاه امام صادق تدریس داشتند و من به‌عنوان استاد مدعو حضور داشتم.
گاهی اوقات ایشان را در همان جلسات معدودی که داشتیم، می‌دیدم. از آنجا بود که با هم آشنا شدیم. در سال ۷۱ که دانشگاه علامه طباطبایی اولین دوره دانشجویان کارشناسی ارشد خودش را گرفت، من به‌عنوان مدیر گروه، اولین کسی که به نظرم آمد ایشان بود که برای تدریس دعوتشان کنم.
همان‌طور که دیگر سخنرانان گفتند، ایشان با خوش‌رویی و تواضع پذیرفتند و در دوران کارشناسی ارشد از دورۀ اول و دوره‌های بعد، درس‌هایی از جمله درس حقوق دریاها، درس سازمان‌های بین‌المللی و محدودیت بین‌المللی را برعهده داشتند.
من به‌عنوان مسئول گروه ایشان را زیر نظر داشتم و چقدر مفتخر بودم که توانستم این گنجینه را کشف کنم و دانشجویان هم بسیار خوشحال بودند. هم از علم و دانش ایشان یاد می‌گرفتند و هم از اخلاق علمی ایشان بهره می‌بردند.
به دانشجویان نه‌تنها درس حقوق دریاها را یاد می‌دادند، بلکه درس اخلاق هم یاد می‌دادند و دانشجویان می‌آمدند و به من منعکس می‌کردند و تشکر می‌کردند. استادان حاضر در جلسه می‌دانند که کمتر پیش می‌آید که دانشجو از استادی تشکر کند. ممکن است از خود استاد تشکر کند چون می‌خواهد از او نمره بگیرد اما از من به‌عنوان مدیر گروه تشکر می‌کردند که شما چنین استادی را آورده‌اید که نه‌تنها بحث‌های تئوری، بحث‌های قوانین و مقررات بین‌المللی به ما می‌گوید، در واقع این قوانین و مقررات بین‌المللی را با فضایی که در روابط بین‌المللی وجود دارد همراه می‌کند. متأسفانه در دانشکده‌های حقوق و در رشته حقوق بین‌الملل این خلأ دیده می‌شود و استاد باوند به‌واقع و به‌درستی این خلأ را پرکرده‌اند و پلی زده‌اند بین حقوق بین‌الملل و روابط بین‌الملل. همان‌طور که مستحضر هستید حقوق بین‌الملل ناشی از روابط بین‌الملل است. تا روابط بین‌الملل نباشد، تا کسی علم روابط بین‌الملل نداند، حقوق بین‌الملل به درد نمی‌خورد و برعکس.
روابط، روابط بین‌الملل به‌خصوص در دنیای امروز تابع حقوق بین‌الملل است.
این دوستی و همکاری ادامه داشت تا سال ۸۱ که ما اولین دورۀ پذیرش دانشجوی دکتری حقوق بین‌الملل را در دانشگاه علامه گرفتیم. در اینجا برای اولین بار از ایشان استدعا کردم که بعضی از درس‌ها را به‌اتفاق سر کلاس برویم. این موضوع خیلی کم اتفاق می‌افتد؛ نه اینکه یک قسمت درس را شما بدهید و یک قسمت را من؛ بلکه هر دو با هم سر کلاس برویم و دانشجو از معلومات استاد بهره ببرد. ایشان با کمال خوش‌رویی پذیرفتند. بسیار دوران خوبی بود، دانشجویان دکتری که خیلی از آنها استاد دانشگاه هستند، همیشه از کلاس‌های مشترکی که بنده و دکتر باوند برای دانشجویان داشتیم به نیکی یاد می‌کنند. هر جا که من می‌ماندم و نقصانی داشتم جناب استاد به کمک من می‌آمدند و من از این بابت بسیار متشکرم.
- در سوگ مردی از راست‌قامتان ایران زمین
چه سخت و جانکاه است شرکت در سوگ از دست دادن دوست و همکاری بسیار عزیز و دیرینه و سخن گفتن در غیاب ابدی انسانی که تا اواخر عمر پربرکتش شمع وجودش روشنی‌بخش جمع بود و هر دمی با او بودن غنیمتی بس گرانسنگ و ارزشمند که اخلاق‌مداری را به خوبی می‌آموخت و دانش انسان را مخصوصاً در مسائل بین‌المللی گذشته و حال غنا می‌بخشید. گویی هنگامی که از او جدا می‌شدی با توشه‌ای انباشته از داده‌های مفید و ارزنده بودی که در حیات اجتماعی و حتی حیات انفرادی کارساز بود. ادب پیشه‌داشت، ادب می‌آموخت و هرگز نه دیده و نه شنیده‌ام که کمترین اساعه ادبی به کس روا می‌داشت. او در طریق هستی انسان بودن را مرام خود ساخته بود، به ایرانی بودن خود مباهات می‌کرد و فخر می‌فروخت. نکته‌سنج و دانا بود اما هیچ گاه به دانش خود که تا حدود زیادی جامعیت داشت، افتخار نمی‌کرد. به دانش دیگران، حسد نمی‌ورزید. انتقادپذیر بود، اما در نقد دیگران بسیار امساک به خرج می‌داد تا نکناد که موجب رنجش خاطری شود چرا که معتقد بود و من نیز بر این اعتقاد هستم که در فرهنگ ما نقادی پیشه همگان است اما نقدپذیری را تاب تحمل نیست! لبخند همراه با محبتش، زینت‌بخش محفل حضورش بود و گرمابخش یاران همدل و همسویش. ادب، تواضع و متانتش به حدی بود که انسان در حضورش جز ادای ادب و احترام، تکلیفی احساس نمی‌کرد. وی به راستی میهن‌پرست و ناسیونالیست بود تا حدی که نه راه افراط می‌پیمود و نه راه تفریط پیش می‌گرفت. تا بدانجا که حتی با تمامی گروههای سیاسی چپ و راست نشست و برخاست می‌داشت و به نظرات آنان به‌رغم در تضاد بودن با دیدگاههای خویش، احترام می‌گذاشت.
اصالت خانوادگی و تبار خاندان اصیل سوادکوهی بودنش موجب نمی‌شد تا به این رابطه خویشاوندی فخر فروشد و خود را صدرنشین داند.
انسانی که امروز در سوگ از دست‌دادنش نشسته‌ایم دارای شخصیت خدمتی خاص بود. تصویر کلی که از استاد دکتر باوند ترسیم کردم نتیجه شناخت حدود سی ساله‌ای بود که از ایشان در خاطرم باقی مانده است. امیدوارم در معرفی شخصیت والای اخلاقی و علمی استاد راه خطا نپیموده باشم.
