• امروز : شنبه, ۳ آذر , ۱۴۰۳
  • برابر با : Saturday - 23 November - 2024
::: 3395 ::: 0
0

: آخرین مطالب

دیپلماسی، تخصص دیپلمات‌هاست راه صحیح خنثی نمودن همگرایی اقتدارگرایان جدید | استفن هادلی (ترجمه: رضا جلالی) «پزشکیان» مسوولیت بخشی از اختیاراتش را به نیروهای رقیب واگذار کرده است دولت چهاردهم و ضرورت تغییر حکمرانی فرهنگی | شهرام گیل‌آبادی* مهاجرت، صلح و امنیت پایدار | رسول صادقی* صلح اجتماعی و سیاست انتظامی | بهرام بیات* عصرانه‌ای با طعم شعر فرزندان پوتین | آندره ئی کولز نی کف (ترجمه: رضا جلالی) شماره جدید نشریه نیم روز منتشر شد چرا اسرائیل به ایران حمله نکرد؟! | آیت محمدی (کلهر) احیای داعش و القاعده در منطقه | آیت محمدی (کلهر) رونمایی از بزرگترین شهاب سنگ آهنی در مجموعه برج آزادی رهبران پوپولیست چه میراثی برای کشورشان بر جای می‌گذارند | مانوئل فاتک، کریستوف‌تری بش و مورتیس شولاریک بحران واقعی اقتصاد چین | ژانگ یوآن ژو لی یو (ترجمه: رضا جلالی) آسیا بدون هژمون | سوزانا پاتون و هروه لماهیو (ترجمه: رضا جلالی) شماره جدید نشریه نیم روز منتشر شد نکاتی درباره دیدگاه رئیس جمهور در ضرورت انتقال پایتخت | عبدالمحمد زاهدی حرکت به روی یال جمعه‌ها خون جای بارون می‌چکه | مرتضی‌ رحیم‌نواز داستان آشنایی یک شاعر اجازه خلق آثار عاشقانه را نمی‌دهند تو زنده‌ای هنوز و غزل فکر می‌کنی | سمانه نائینی زیبایی کلام در شعر بهمنی | سحر جناتی شماره جدید نشریه نیم روز منتشر شد گفتمان صلح و نگاهی به چالش‌های حقوقی در ایران معاصر | محمدرضا ضیایی بیگدلی صلح اجتماعی و مرجعیت رسانه در ایران | ماشاءالله شمس‌الواعظین صلح ایرانی از نگاه محمدعلی فروغی | مریم مهدوی اصل چگونگی کاهش اثرات تنهایی استراتژیک ایران | نصرت الله تاجیک گفتمان صلح و سیاست خارجی | محمدکاظم سجادپور گفتمان صلح و نیروهای مسلح ایران | حسین علایی اقتصاد صلح محور | فرشاد مومنی* نقش آموزش‌عالی در شکل‌گیری گفتمان صلح | مصطفی معین* آخرالزمانی‌های ایرانی و اجماع‌سازی پزشکیان | کیومرث اشتریان* ایران، بحران‌های منطقه‌ای و گفتمان صلح | عبدالامیر نبوی* گفتمان صلح و سیاست همسایگی | ماندانا تیشه‌یار* گفتمان صلح و محیط زیست | محمد درویش* گفتمان صلح و مساله حقوق بشر در جمهوری اسلامی ایران | مهدی ذاکریان* از چرایی تا چگونگی معرفی کتاب «اخوان‌المسلمین» | پیرمحمد ملازهی به نظر می‌رسد که باید شاهد روند خوبی باشیم شماره جدید نشریه نیم روز منتشر شد محمد جواد حق‌شناس: کابینه‌ای با حضور زنان جوانان و اهل تسنن سخنی با آقای رئیس جمهور در مورد چگونگی کاهش اثرات تنهایی استراتژیک ایران | نصرت الله تاجیک* انتخاب کابینه در اتاق‌ شیشه‌ای پیام رهبری به مناسبت برگزاری چهاردهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری شریعتی، جلال و دیگران | حمید عزیزیان شریف آباد صحافی سنتی | مجید فیضی‌راد* اگر پزشکیان قشر خاکستری را با خود همراه کند، بازی را برهم می‌زند نگاه مسعود پزشکیان به اقوام امنیتی نیست | علی مفتح آیا اندیشه شریعتی پاسخگوی جامعه امروز است؟ | محمدجواد حق‌شناس* فاصله دره احد و تالار رودکی

4

پلی بود از حقوق بین‌الملل به روابط بین‌الملل | محمدرضا ضیایی بیگدلی

  • کد خبر : 16278
  • 30 آذر 1402 - 1:25
پلی بود از حقوق بین‌الملل به روابط بین‌الملل | محمدرضا ضیایی بیگدلی

در اواخر دهۀ ۶۰ استاد باوند به‌عنوان عضو تمام‌وقت در دانشگاه امام صادق تدریس داشتند و من به‌عنوان استاد مدعو حضور داشتم. گاهی اوقات ایشان را در همان جلسات معدودی که داشتیم، می‌دیدم. از آنجا بود که با هم آشنا شدیم. در سال ۷۱ که دانشگاه علامه طباطبایی اولین دوره دانشجویان کارشناسی ارشد خودش را […]

در اواخر دهۀ ۶۰ استاد باوند به‌عنوان عضو تمام‌وقت در دانشگاه امام صادق تدریس داشتند و من به‌عنوان استاد مدعو حضور داشتم.

گاهی اوقات ایشان را در همان جلسات معدودی که داشتیم، می‌دیدم. از آنجا بود که با هم آشنا شدیم. در سال ۷۱ که دانشگاه علامه طباطبایی اولین دوره دانشجویان کارشناسی ارشد خودش را گرفت، من به‌عنوان مدیر گروه، اولین کسی که به نظرم آمد ایشان بود که برای تدریس دعوتشان کنم.

همان‌طور که دیگر سخنرانان گفتند، ایشان با خوش‌رویی و تواضع پذیرفتند و در دوران کارشناسی ارشد از دورۀ اول و دوره‌های بعد، درس‌هایی از جمله درس حقوق دریاها، درس سازمان‌های بین‌المللی و محدودیت بین‌المللی را برعهده داشتند.

من به‌عنوان مسئول گروه ایشان را زیر نظر داشتم و چقدر مفتخر بودم که توانستم این گنجینه را کشف کنم و دانشجویان هم بسیار خوشحال بودند. هم از علم و دانش ایشان یاد می‌گرفتند و هم از اخلاق علمی ایشان بهره می‌بردند.

به دانشجویان نه‌تنها درس حقوق دریاها را یاد می‌دادند، بلکه درس اخلاق هم یاد می‌دادند و دانشجویان می‌آمدند و به من منعکس می‌کردند و تشکر می‌کردند. استادان حاضر در جلسه می‌دانند که کمتر پیش می‌آید که دانشجو از استادی تشکر کند. ممکن است از خود استاد تشکر کند چون می‌خواهد از او نمره بگیرد اما از من به‌عنوان مدیر گروه تشکر می‌کردند که شما چنین استادی را آورده‌اید که نه‌تنها بحث‌های تئوری، بحث‌های قوانین و مقررات بین‌المللی به ما می‌گوید، در واقع این قوانین و مقررات بین‌المللی را با فضایی که در روابط بین‌المللی وجود دارد همراه می‌کند. متأسفانه در دانشکده‌های حقوق و در رشته حقوق بین‌الملل این خلأ دیده می‌شود و استاد باوند به‌واقع و به‌درستی این خلأ را پرکرده‌اند و پلی زده‌اند بین حقوق بین‌الملل و روابط بین‌الملل. همان‌طور که مستحضر هستید حقوق بین‌الملل ناشی از روابط بین‌الملل است. تا روابط بین‌الملل نباشد، تا کسی علم روابط بین‌الملل نداند، حقوق بین‌الملل به درد نمی‌خورد و برعکس.

روابط، روابط بین‌الملل به‌خصوص در دنیای امروز تابع حقوق بین‌الملل است.

این دوستی و همکاری ادامه داشت تا سال ۸۱ که ما اولین دورۀ پذیرش دانشجوی دکتری حقوق بین‌الملل را در دانشگاه علامه گرفتیم. در اینجا برای اولین بار از ایشان استدعا کردم که بعضی از درس‌ها را به‌اتفاق سر کلاس برویم. این موضوع خیلی کم اتفاق می‌افتد؛ نه اینکه یک قسمت درس را شما بدهید و یک قسمت را من؛ بلکه هر دو با هم سر کلاس برویم و دانشجو از معلومات استاد بهره ببرد. ایشان با کمال خوش‌رویی پذیرفتند. بسیار دوران خوبی بود، دانشجویان دکتری که خیلی از آن‌ها استاد دانشگاه هستند، همیشه از کلاس‌های مشترکی که بنده و دکتر باوند برای دانشجویان داشتیم به نیکی یاد می‌کنند. هر جا که من می‌ماندم و نقصانی داشتم جناب استاد به کمک من می‌آمدند و من از این بابت بسیار متشکرم.

  • در سوگ مردی از راست‌قامتان ایران زمین

چه سخت و جانکاه است شرکت در سوگ از دست دادن دوست و همکاری بسیار عزیز و دیرینه و سخن گفتن در غیاب ابدی انسانی که تا اواخر عمر پربرکتش شمع وجودش روشنی‌بخش جمع بود و هر دمی با او بودن غنیمتی بس گرانسنگ و ارزشمند که اخلاق‌مداری را به خوبی می‌آموخت و دانش انسان را مخصوصاً در مسائل بین‌المللی گذشته و حال غنا می‌بخشید. گویی هنگامی که از او جدا می‌شدی با توشه‌ای انباشته از داده‌های مفید و ارزنده بودی که در حیات اجتماعی و حتی حیات انفرادی کارساز بود. ادب پیشه‌داشت، ادب می‌آموخت و هرگز نه دیده و نه شنیده‌ام که کمترین اساعه ادبی به کس روا می‌داشت. او در طریق هستی انسان بودن را مرام خود ساخته بود، به ایرانی بودن خود مباهات می‌کرد و فخر می‌فروخت. نکته‌سنج و دانا بود اما هیچ گاه به دانش خود که تا حدود زیادی جامعیت داشت، افتخار نمی‌کرد. به دانش دیگران، حسد نمی‌ورزید. انتقادپذیر بود، اما در نقد دیگران بسیار امساک به خرج می‌داد تا نکناد که موجب رنجش خاطری شود چرا که معتقد بود و من نیز بر این اعتقاد هستم که در فرهنگ ما نقادی پیشه همگان است اما نقدپذیری را تاب تحمل نیست! لبخند همراه با محبتش، زینت‌بخش محفل حضورش بود و گرمابخش یاران همدل و همسویش. ادب، تواضع و متانتش به حدی بود که انسان در حضورش جز ادای ادب و احترام، تکلیفی احساس نمی‌کرد. وی به راستی میهن‌پرست و ناسیونالیست بود تا حدی که نه راه افراط می‌پیمود و نه راه تفریط پیش می‌گرفت. تا بدانجا که حتی با تمامی گروههای سیاسی چپ و راست نشست و برخاست می‌داشت و به نظرات آنان به‌رغم در تضاد بودن با دیدگاههای خویش، احترام می‌گذاشت.

اصالت خانوادگی و تبار خاندان اصیل سوادکوهی بودنش موجب نمی‌شد تا به این رابطه خویشاوندی فخر فروشد و خود را صدرنشین داند.

انسانی که امروز در سوگ از دست‌دادنش نشسته‌ایم دارای شخصیت خدمتی خاص بود. تصویر کلی که از استاد دکتر باوند ترسیم کردم نتیجه شناخت حدود سی ساله‌ای بود که از ایشان در خاطرم باقی مانده است. امیدوارم در معرفی شخصیت والای اخلاقی و علمی استاد راه خطا نپیموده باشم.

لینک کوتاه : https://nimroozmag.com/?p=16278
  • 118 بازدید

ثبت دیدگاه

قوانین ارسال دیدگاه
  • دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط تیم مدیریت در وب منتشر خواهد شد.
  • پیام هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
  • پیام هایی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط باشد منتشر نخواهد شد.