سخن‌شناس نیستید. ورنه سخن اهل دل را خطا نمی‌نامیدید وگوشِ هوش به پیغامِ آنها می‌سپردید. اما شما، آقایان نظام! در خلوت انسِ خویش، نسخه طاعت و پیمان و صلاح می‌نوشتید در حالی که دلسوزان، قرار و طاقت در کف نهاده، چراغی در باد برافروخته و به دنبال راه نجاتی می‌گشتند.
از راهِ خطا رفتید. سوز جگر ما را ندیدید و از دایره هشیاری و صلاح و تقوا دیرزمانی است بیرون افتاده‌اید. بر باد دادن سرمایه‌های مُلک و مملکت عادت زشت ثانویه و بلکه اولیه شما شده و هرچه می‌کارید، جز خرمنی سوخته نصیبتان نمی‌شود.
و حالا پس از آن‌همه تسهیلات، امتیازات، وام‌ها، خودروها و القابِ پر طمطراق و بی معنایی که خرج کردید تا به دلایلِ واهی بر جمعیت کشور بیفزایید، مرکز آمار گزارش داده که فرزندآوری در سال ۱۴۰۱ به کمترین میزان خود در ۱۱ سال اخیر رسیده است.
زمانی که خود را به در و دیوار می‌زدید تا با طر‌ح‌هایی مثل جوانیِ جمعیت و واگذاری خودرو به مادران زیر ۱۸ سال و اعطای وام ازدواج ۲۰۰ میلیونی به دختران زیر ۲۳ سال آنها را تشویق به فرزندآوری کنید، دلسوزان و صاحب‌نظران گفتند نکنید. اما پاسخ شنیدند: نکته سربسته چه دانی؟ خموش …
کودکان را تشویق به ازدواج کردید. به پدرانِ گرفتار وعده وام دادید و به پسرانِ حسرت‌مند، قولِ اتومبیل. به مدارس‌کردستان بخشنامه فرستادید که دختران را درکلاس‌های ازدواج و فرزندآوری بنشانند. در کتابهای درسی (مدیریت خانواده پایه ۱۲) به نوجوانان القا کردید که ازدواج سن ندارد و فقط شرایطی دارد (عقد طولانی و عقد کوتاه). به ازای هر فرزند تسهیلاتی در نظر گرفتید که با ورود فرزند پنجم و بعدتر، به ۱۵۰ میلیون تومان می‌رسد. به دانش‌آموزان متاهل اجازه دادید در کنار دیگران سر کلاس حاضر شوند تا به خیال خودتان با یک سنگ، چند گنجشک را بزنید. و هزار و یک خروش و ولوله دیگر….. اما نشد و حالا شما،آقایان! درمانده‌اید که سرانجام این سودا چه خواهد شد.
اکنون این ماییم. زبان‌های گویا که نه، نیمه الکن جامعه که از سوال ملولیم و از جواب، خجل. به ما بگویید در «لایحه پیشگیری از آسیب‌دیدگی زنان و ارتقای امنیت آنان در برابر سوءرفتار» چرا دخترانِ زیر ۱۳ سال شامل بند مقابله با ازدواج اجباری نمی‌شوند؟
آیا افزایش ده و نیم درصدیِ ازدواج دخترانِ ۱۰ تا ۱۴ سال در سال ۹۹ ، نسبت به سال گذشته، احیانا ارتباطی با این لایحه ندارد؟ چرا در بند ۱۰۴۱ همین لایحه، ازدواج دختران ۱۱ و ۱۲ ساله با رضایت پدر جایز شمرده شده؟ آیا ترک تحصیل‌ها، سقط جنین‌ها، قتل‌های ناموسی، به اجرا گذاشتن مهریه‌ها و طلاق‌ها احیانا ارتباطی با این بند ندارد؟
چرا آموزش مسائل جنسی در مدارس تابوست ولی‌کودک‌همسری امری عادی تلقی می‌شود؟ آیا بهره‌کشی جنسی، خشونت خانگی، افسردگی، اضطراب، و انواع بیماری‌های جسمی و روحی مثل سرطان دهانه رحم احیانا ارتباطی با این تابو ندارد؟
چرا حسن نوروزی، نایب رییس کمیسیون حقوقی و قضایی مجلس یازدهم، کودک‌همسری را فقط به ازدواج‌های ۹ و ۱۰ ساله اطلاق کرده و گفته دختر ۱۳ ساله کودک نیست؟
چرا ایران به کنوانسیون «رضایت برای ازدواج» نپیوسته؟ چرا مطابق با کنوانسیون حقوق کودک، ۱۸ سالگی را مرز بین کودکی و بزرگسالی نمی‌داند؟ چرا بعد از هزار اما و اگر، در لایحه حمایت از حقوق کودک و نوجوان، سن ازدواج دختر ۱۳ و پسر۱۵ تعیین شده اما در ماده ۴۱ قانون مدنی، ازدواج این طفل‌ها مشروط به اجازه ولی قهری و دادگاه، با رعایت مصلحت «طفل» جایز است؟ چرا در پاییز ۱۴۰۰، ۱۱ هزار کودک زیر ۱۵ سال ازدواج کردند و ۱۴۷۴ نوزاد از مادران ۱۰ تا ۱۵ سال متولد شد؟
بگویید چرا معاون زنانِ دولت، روز روشن در چشم ما نگاه می‌کند و از طرحی به نام «خانه مولد» سخن می‌گوید که صراحتا زنان را خانه‌نشین می‌خواهد؟ اگر اشتغال و فعالیتِ خانگی خوب است، چرا ایشان و منسوبانشان در منزل نمی‌مانند تا مولدتر باشند؟ چرا صدا و سیمای میلی، به جای فرهنگ‌سازی، یک‌تنه به تولید ضدفرهنگ می‌پردازد و الگویی از زن خوشبخت به دست می‌دهد که اساسا برای زنان ما ناشناخته و غریبه است؛ زیرا زنان از حیث ذهنیت، توسعه‌یافته‌تر از عینیتِ جامعه هستند.
بگویید چرا برای کودک‌همسریِ پسران کاری نمی‌کنید؟ بگویید آمار واقعی (ونه رسمی) کودک‌همسری را از چه کسی یا چه مرجعی بپرسیم؟ بگویید برای ازدواج‌های دوم و سوم چه فکری کرده‌اید؟ دلیل این که حجه‌الاسلام نیک‌بین (عضو کمیسیون فرهنگی مجلس)، می‌گوید نتوانسته‌اید نسل جوان را بشناسید و با آنها ارتباط برقرار کنید چیست؟ راه‌حلش چیست؟ اصلا دنبال راه‌حل هستید؟ احیانا اختصاص ۱۰۰۰ سری جهیزیه به مناسبت مبعث که نیست؟
شرح این خون جگر را به وقت دیگری بگذاریم. فقط بگویید این دوره وساطت ازدواج که ویژه ائمه جماعت دانشگاه‌هاست دیگر چه صنمی است؟
