دیپلماسی، تخصص دیپلماتهاست راه صحیح خنثی نمودن همگرایی اقتدارگرایان جدید | استفن هادلی (ترجمه: رضا جلالی) «پزشکیان» مسوولیت بخشی از اختیاراتش را به نیروهای رقیب واگذار کرده است دولت چهاردهم و ضرورت تغییر حکمرانی فرهنگی | شهرام گیلآبادی* مهاجرت، صلح و امنیت پایدار | رسول صادقی* صلح اجتماعی و سیاست انتظامی | بهرام بیات* عصرانهای با طعم شعر فرزندان پوتین | آندره ئی کولز نی کف (ترجمه: رضا جلالی) شماره جدید نشریه نیم روز منتشر شد چرا اسرائیل به ایران حمله نکرد؟! | آیت محمدی (کلهر) احیای داعش و القاعده در منطقه | آیت محمدی (کلهر) رونمایی از بزرگترین شهاب سنگ آهنی در مجموعه برج آزادی رهبران پوپولیست چه میراثی برای کشورشان بر جای میگذارند | مانوئل فاتک، کریستوفتری بش و مورتیس شولاریک بحران واقعی اقتصاد چین | ژانگ یوآن ژو لی یو (ترجمه: رضا جلالی) آسیا بدون هژمون | سوزانا پاتون و هروه لماهیو (ترجمه: رضا جلالی) شماره جدید نشریه نیم روز منتشر شد نکاتی درباره دیدگاه رئیس جمهور در ضرورت انتقال پایتخت | عبدالمحمد زاهدی حرکت به روی یال جمعهها خون جای بارون میچکه | مرتضی رحیمنواز داستان آشنایی یک شاعر اجازه خلق آثار عاشقانه را نمیدهند تو زندهای هنوز و غزل فکر میکنی | سمانه نائینی زیبایی کلام در شعر بهمنی | سحر جناتی شماره جدید نشریه نیم روز منتشر شد گفتمان صلح و نگاهی به چالشهای حقوقی در ایران معاصر | محمدرضا ضیایی بیگدلی صلح اجتماعی و مرجعیت رسانه در ایران | ماشاءالله شمسالواعظین صلح ایرانی از نگاه محمدعلی فروغی | مریم مهدوی اصل چگونگی کاهش اثرات تنهایی استراتژیک ایران | نصرت الله تاجیک گفتمان صلح و سیاست خارجی | محمدکاظم سجادپور گفتمان صلح و نیروهای مسلح ایران | حسین علایی اقتصاد صلح محور | فرشاد مومنی* نقش آموزشعالی در شکلگیری گفتمان صلح | مصطفی معین* آخرالزمانیهای ایرانی و اجماعسازی پزشکیان | کیومرث اشتریان* ایران، بحرانهای منطقهای و گفتمان صلح | عبدالامیر نبوی* گفتمان صلح و سیاست همسایگی | ماندانا تیشهیار* گفتمان صلح و محیط زیست | محمد درویش* گفتمان صلح و مساله حقوق بشر در جمهوری اسلامی ایران | مهدی ذاکریان* از چرایی تا چگونگی معرفی کتاب «اخوانالمسلمین» | پیرمحمد ملازهی به نظر میرسد که باید شاهد روند خوبی باشیم شماره جدید نشریه نیم روز منتشر شد محمد جواد حقشناس: کابینهای با حضور زنان جوانان و اهل تسنن سخنی با آقای رئیس جمهور در مورد چگونگی کاهش اثرات تنهایی استراتژیک ایران | نصرت الله تاجیک* انتخاب کابینه در اتاق شیشهای پیام رهبری به مناسبت برگزاری چهاردهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری شریعتی، جلال و دیگران | حمید عزیزیان شریف آباد صحافی سنتی | مجید فیضیراد* اگر پزشکیان قشر خاکستری را با خود همراه کند، بازی را برهم میزند نگاه مسعود پزشکیان به اقوام امنیتی نیست | علی مفتح آیا اندیشه شریعتی پاسخگوی جامعه امروز است؟ | محمدجواد حقشناس* فاصله دره احد و تالار رودکی
چرایی تاثیرگذاری فروغی را بههنگام بزرگترین خطر نظامی سیاست بینالمللی که جای کار بسیاری برای آن وجود دارد، و اسناد آرشیوی وزارتامورخارجه ایران بهترین دادهها و منابع مطالعاتی را در اختیار پژوهشگران و روزنامهنگاران مستقل کشور میگذارد،
من در کنار او قصد داشتم تا کارهای میان رشته ای ناتمام بسیاری از جمله «جامعه شناسی اخلاق» را به انجام رسانم و ایشان تا همین اواخر همواره رهنما و مشوق من در این رهیافت بود.
بر ما است و بر تمامی ما ایرانیان، ایرانزادگان و دوستداران ایران که در پرتو این نور مِهرآگین میترایی پدرم که قطعاً روشنگر راه و الهامبخش همه ما است، به امید خدا بر گستره تاریکی، همگی باتلاش و کوشش فائق آییم و دوباره و دگرباره رنگینکمان کیانی را بر بوم آسمان ایران عزیزمان نقاشی کنیم.
آشنایی عمیقی با فرهنگ و تاریخ ایران، بهخصوص «ایران باستان» داشت؛ دوستدار این سرزمین و مردمان آن بود. آشنایی با چنین مردمی و چنین فرهنگی عشق به این مردم و فرهنگ را در ایشان برانگیخته بود و این عشق مهمترین انگیزه برای خدمت ایشان به ایران بود.
همانطور که استادان پیشکسوت اشاره کردند، جناب آقای دکتر باوند از یکسو دانشمند حقوق و روابط بینالملل بودند و از سوی دیگر یک دیپلمات برجسته.
بهظاهر با آنکه رشته تخصصی ایشان مسائل سیاسی، حقوق و روابطبینالملل است اما ایشان «بنیاد سیاستخارجی علوماداری و مدیریت» را همیشه مورد توجه قرار دادهاند و بههمین دلیل با کمال رضایت خاطر در نشستهای ما حضور فعال داشتند.
عموی مهربانم، بدانکه این عشق تو به سرزمین مادری با جانت به در نخواهد شد که تو چنان بذر این عشق را در قلب همه ما شاگردانت نهادی که تا نسلها قلب به قلب خواهد شد. این پیام ما به شما و پیمان ما با شما خواهد بود.
هویت ریشهدار و عمیق، محدودنماندن در دانشنظری و انجام کنشگریسیاسی در فضایمتلاطم کشور، بهویژه در سهدهه اخیر در جبههملی هرگونه شبهه انفعال و عافیتطلبی را از چهره استاد میزدود.
درباره سوابق علمی و دانشژرف ایشان که در زمینههای سیاست، هنر، ادبیات، تاریخ و جغرافیا است، باید بیفزایم که همیشه از ایشان بهره میبردیم. من فکر میکنم در آن دورانی که ما با هم بودیم، آن چیزی که برای ما به یادگار مانده است؛ بیشتر درس «انسانیت» است و «انسان بودن» که از ایشان بسیار آموختیم.
باوند عزیز، قدرت شگرفی برای به تصویر کشاندن تاریخ ایران و جهان داشت. در تدریس به پانورامای تاریخی تاکید میکرد و به ما میآموخت که برای تدریس موثر یک موضوع باید به متغیرهای زمانی و مکانی حول و حوش آن توجه کرد،
مشکلات ما در زندگی کم نبود اما همیشه هرمیداس با خوشرویی، صبر، حوصله و استقامت با آن روبهرو میشد. همانطور که میدانید عاشق ایران بود و با وجود موقعیتها و پیشنهادها، هیچگاه حاضر به ترک وطن نشد. آنچیزی که برایش مهم بود پایبندی و توجه به اصول و ارزشهای اخلاقی و فرهنگی خانواده بود.
استاد دکتر باوند، دانش چندجانبهای بهویژه در علومسیاسی و بینرشتهای داشتند. ایشان تنها استاد «حقوق بینالملل» نبود، استاد «سیاست و حکومت در اروپایغربی» و استاد «سیاست و حکومت در خاورمیانه» هم بودند و ما بهندرت میتوانیم اساتیدی پیدا کنیم که تا این حد تسلط جامع و کامل به موضوعات داشته باشند.
استاد دکتر داوود هرمیداس باوند پساز پایان تحصیل در دانشکده حقوق و علومسیاسی دانشگاه تهران، بهمنظور ادامه تحصیل به آمریکا رفت و درسال (۱۹۵۸م – ۱۳۳۷ش) وارد دانشگاه «واشنگتندی. سی» ایالات متحده آمریکا شد. ایشان در رشته حقوق بینالملل و روابط بینالملل تا مقطع دکترا به تحصیل پرداخت. دکتر باوند پساز پایان تحصیلات آکادمیک خود، […]
وقتی خانم دکتر سوزان استرنج درگذشت کتابی را همکاران دانشگاهی در موضوع اقتصاد سیاسی بینالمللی به چاپ رساندند که این کتاب الان مرجع شده و موضوع اقتصاد سیاسی بینالمللی استفاده میشود، برای آقای دکتر باوند هم ما چنین کاری کنیم
در اواخر دهۀ ۶۰ استاد باوند بهعنوان عضو تماموقت در دانشگاه امام صادق تدریس داشتند و من بهعنوان استاد مدعو حضور داشتم. گاهی اوقات ایشان را در همان جلسات معدودی که داشتیم، میدیدم. از آنجا بود که با هم آشنا شدیم. در سال ۷۱ که دانشگاه علامه طباطبایی اولین دوره دانشجویان کارشناسی ارشد خودش را […]
ننوشتن دکتر باوند دلیل دارد، مانند شمس تبریزی که میگفت من را عادت به نوشتن نیست برای اینکه حافظه خیلی خوبی داشت. دکتر باوند نیاز به نوشتن نداشت
ایشان آگاه نسبت به توان و مهارتهایی بود که در ذهن پویا و جویندهاش ذخیره شده و میتوانست مشگل گشای بسیاری از معضلات جاری کشور جهت برون رفت از هزار توی مشگلات میهن باشد. اما نه فرصت لازم بهایشان داده میشد و نهایشان تقاضامند فرصت از کسی بود.
پس از پایان مأموریت در سازمان ملل متحد، باوند بار دیگر در سال ۱۹۷۵ به خدمت سازمان ملل متحد در آمد و از آن تاریخ تا ۱۹۷۹ و پس از انقلاب سال ۱۳۷۵ در ایران، بهعنوان رئیس کمیسیون حقوقی مجمع عمومی و همچنین رئیس کنوانسیون بینالمللی ناظر بر مبارزه با گروگانگیری مشغول به خدمت بود.
من از استاد دکتر هرمیداس باوند نه حقوق و روابط بینالملل را سر کلاسهای درس دانشگاهی آموختهام و نه دیپلمات بودن را که آرزوی جوانیام بوده است در وزارت امورخارجه. من در همنشینی با دکتر باوند در خانهای که همسر و دخترانشان با خوشقلبی پذیرای حضور همیشگی من بودند روزنامهنگار دیپلمات، پژوهشگر و نویسنده شدم تا فقط این را بفهمم و درک کنم،
مسئلۀ تنگههای مورد استفاده کشتیرانی بینالمللی، یکی از مسائل داغ مطروحه در کنفرانس حقوق دریاها بود. قدرتهای بزرگ کوشش میکردند تا از این فرصت برای تجدیدنظر در نظام موجود در حقوق دریاها و فراهم کردن امکانات بیشتر برای ناوگان دریایی و جنگیشان، استفاده کنند.
در گذر زمان، من و دوست فرهیخته، استاد دانشمند و همرزم بسیار گرامیم دکتر داوود هرمیداس باوند بارها از یک راه گذر کردهایم بیاینکه با هم برخورد کنیم، مانند دبیرستان فیروزبهرام، دانشگاه امریکن واشینگتن که من سه ماه در آنجا دوره اجباری زبان را گذراندم، تا اینکه در آستانه دهه ۱۳۸۰، هر دو که در خانه شادروان دکتر پرویز ورجاوند نشست داشتیم با هم آشنا شدیم.