در میانه‌ی این همه خبر و اتفاق، آنچه در چند روز گذشته بیش از همه غمگینم ساخت، حذف همه جانبه‌ی زنان افغان از عرصه‌ی اجتماع بود که با فرمان ننگین طالبان انجام شد. تا جایی که از منع تحصیل تا ممنوعیت پخش فیلم‌ها و سریال‌ها، تا اخراج زنان کارمند از نهادهای دولتی وخصوصی و حتی منع خرید روزانه‌ی نان را دربر می‌گیرد. اما بیش از همه منع تحصیل در تمام سطوح آموزشی مورد توجه رسانه ها قرار گرفت. امروز زنان و دختران افغان حتی نمی‌توانند به آموزشگاه‌های خصوصی زبان و کامپیوتر یا هنرهای اصطلاحا زنانه بروند.
این که حالا تکلیف این دختران چه می‌شود و چه کسی باید به یاری ایشان بشتابد یک بخش مسئله است. این که ماحصل حضور نیروهای امریکایی در افغانستان مظلوم و مهجور چه بوده هم می‌تواند موضوع بحثی جداگانه قرار بگیرد. اما برای من عجالتا دو نکته قابل توجه است که البته چندان هم بی‌ربط به هم نیستند و تکلیفشان، دست‌کم در ذهن من، روشن است.
اول این که دولت ایران کل ماجرا را به سکوت برگزار کرد. در حالی که تعداد زیادی از ساختمان های دانشگاهی ما خالی و اصطلاحا تعداد صندلی‌ها از تعداد داوطلبان بیشتر است. دعوت از دختران افغان و استادان خانمشان برای شروع یا ادامه‌ی تحصیل در ایران، کار چندان دشواری نبود. آن‌هم با این سابقه‌ی سخت‌کوشی و عزت‌نفسی که از آنها سراغ داریم. دعوت و پذیرایی از دختران فلات فارسی‌زبان ایران پیشکش، حکومت حتی دل ما و آنها را به یک اعتراض خشک و خالی هم شاد نکرد. این در حالی‌ست که دانشگاه الازهر مصر و مشخصا احمد الطیب، شیخ سرشناس آن مرکز علمی و مذهبی، با اتخاذ مواضع تند و صدور بیانیه‌های آبرومند، اقدام غیرانسانی و زن‌ستیز(بخوانید زن‌کُش) طالبان را شدیدا محکوم کرد. ترس‌خوردگی و انفعال مسئولین ما تنها یک دلیل از هزاران دلیل این عقب‌نشستن‌هاست.
نکته دوم اما به رسانه‌های فارسی‌زبان خارج نشین برمی‌گردد. امروز صبح ایندیپندنت فارسی که از قضا مسئولیت و ریاست آن را خانمی ایرانی برعهده دارد، ضمن انتشار خبری کوتاه در این زمینه، فورا و در ادامه‌ی همان خبر اعلام کرد که البته طالبان هم بد و خوب دارد و عده ای از آنها در سالهای اخیر و به دلیل مراوده با جهان غرب و دنیای متمدن متحول شده اند و اصطلاحا آنگونه که می‌نمایند، نیستند.
اکنون شاید یادآوری این نکته به ایشان بد نباشد که، آیا حقوق زن همان چیزی نیست که شما به اسم پروژه و پژوهش بابتش پول‌های کلان گرفتید؟ وانگهی شمایان الان از چه موضعی و چه جایگاهی می‌کوشید طالبان و تفکر طالبانی را تطهیر کنید؟ غیر از این است که در آغوش گرم و نرم غرب و دنیای متمدن جای گرفته اید؟ آیا در دانشگاه‌های دنیای آزاد تحصیل نکرده اید؟ آیا بقای شما به بقای زبان فارسی و مردم فارسی زبان است یا به آشوب‌ها، ناامنی‌ها و نزاع‌های منطقه؟
لطفا وقتی سوار ماشین‌های لوکس خود ، به قصد ایراد سخنرانی یا به عنوان اصحاب رسانه،عازم سمینار یا پارلمان یا دانشگاه شدید، به دخترانی فکر کنید که در میانه‌ی تحصیل، ناگهان یک روز از دانشگاه رانده شدند. از اداره اخراج شدند. از خرید منع شدند. پخش سریال هایشان قطع شد. و وقیحانه آنها را کشتزار مردان نامیدند.
کلاهتان را بالاتر بگذارید زیرا اکنون مشی‌تان با آقایان نظام یکی است.
مخلص شما: خورشید سلیمانی
