مهدی نصیری : برای احمد زید آبادی
✍مهدی نصیری
با نظر آقای احمد زیدآبادی در مورد توتالیترنبودن جیم الف موافق نیستم، چرا که توتالیتاریسم به قول منطقی ها کلی مشکک است که ذومراتب است و ممکن است بگوییم شدت توتالیتر و تمامیت خواه بودن ج ا از مثلا دولت کره شمالی کمتر است اما این، مانع از کاربرد وصف توتالیتر ونیز وصف استبداد در باره ج ا نیست. مهم این است که به تعبیر درخشان فقیه برجسته ی مشروطه خواه شیخ محمد حسین نایینی، استبداد بویژه استبداد دینی عین نجاست است که جز با ازاله آن ـ و نه با شستشو ـ، مشکلش حل نمی شود.
همچنین با تحلیل آقای زیدآبادی در مورد دلیل اصلی عدم حضور گسترده مردم در سالگرد مهسا که به تعبیر او ناشایستگی اپوزیسیون است، توافق ندارم و معتقدم اپوزیسیون ج ا در داخل و خارج در سیر و صیرورتی آرام در حال شکل گیری و پخته شدن و کسب حداقلِ انسجام لازم است و جای نگرانی از خلآ قدرت در پسا جمهوری اسلامی نیست. اما با این حال با تهاجم غیراخلاقی ای که به خاطر یک اظهار نظر به آقای زید آبادی شده و قبلا نیز سابقه داشته، مخالفم. با شناختی که از آقای زیدآبادی در مدت آشنایی دو سه سال اخیر پیدا کرده ام، او نه آدمی ترسو و محافظه کار است و نه کاسبکار و منفعت طلب، و در عین حال روزنامه نگاری باسواد، پرمطالعه و مهمتر از همه متواضع و با اخلاق است که شخصا از یادداشتها و گفتگوهایش می آموزم و اغلب آنها را در کانالم باز نشر می کنم. شلاق ستم ج ا نیز در سالهای زندان غیرقانونی بر تن و جان آقای زیدآبادی فرود آمده و کسی نمی تواند ناجوانمردانه به او انگ مزدوری نظام را بزند.
آقای زید آبادی و هر فعال سیاسی و صاحب اندیشه باید آن گونه که پدیده های سیاسی را می فهمد و درمی یابد، بازگو کند و به مخاطبانش منتقل کند. کسی نمی تواند یک تحلیل و برداشت خاص را به یک تحلیلگر تحمیل کند و یا از او تقاضای تقلید کند. در کتاب “عصر حیرت” که موضوعش کلام و فقه است استدلال کرده ام که بخش اعظم موضوعات دینی و فقهی به دلیل غیاب مفسر معصوم دین، دستخوش برداشتها و اجتهادات ظنی و غیر یقینی است و کسی نمی تواند مدعی دستیابی به نابیت و قطعیت دیدگاه وفتوای خود شود و دیگران را از مدار فقاهت خارج بداند. همین امر در مورد سیاست و نیز بخشی از یافته های علوم انسانی نیز صادق است و کسی نمی تواند به راحتی مثلا در باره شیوه مبارزه و عبور از یک نظام استبدادی ادعای قطع و یقین کند و دیدگاههای دیگر را پرت و واضح البطلان بداند و بدتر این که به صاحبان آن ایده ها ناسزا بگوید. آنچه می تواند ما را در رسیدن به حقیقت و مسیر درست تر راهبر باشد گفتگو و تبادل نظر و شنیدن استدلالهای یکدیگر است.
بنا بر این باید به همه فعالان عرصه سیاسی و جریانها حق اظهار نظر و کنش آزادانه و بدون واهمه از جوسازیها را داد مگر آن که ثابت شود فردی یا جریانی کاسبکار، فرصت طلب، نفوذی، مخالف ارزشهای مسلّمی چون دموکراسی، منافع ملی، اصول اخلاقی، حقوق و کرامت انسانی، خشونت پرهیزی، تمامیت ارضی ایران و … است که در این صورت ممکن است از هر گونه تعامل و همراهی با او مایوس شویم، هر چند در این موارد هم حق ناسزا گویی نداریم، مگر آن چه که اوصاف واقعی آنهاست مثل خیانت در مورد عناصر نفوذی.
بنده در هر جا که با نزاعی تند و همراه با فحاشی و برخوردهای حذفی و انشعابی در میان اپوزیسیون با یکدیگر مواجه می شوم، حتما یکی از احتمالات قابل توجه را نقش عناصر نفوذی نهادهای امنیتی و سپاه سایبری می دانم، گر چه بخشی از آن هم ناشی از ناآگاهی و کم ظرفیتی و بی اخلاقی یک طرف یا طرفین نزاع است.
ما، هم برای عبور از وضعیت کنونی، و هم برای ساخت ایران آزاد و آباد آینده سخت نیازمند اتحاد و همگرایی و همدلی در عین حفظ حق نقد محترمانه و گفتگوی انتقادی با یکدیگر هستیم تا این روزهای تلخ تر از زهر را پشت سر بگذاریم.
