اعتراضات سراسری باعث شده تا برخی از تئوریسین ها و اساتید دانشگاهی سعی کنند به بررسی و ریشه یابی عوامل این اعتراضات به پردازند.
در همین خصوص حسن رحیمپور ازغدی عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی صحبتهایی انجام داده که در ادامه میخوانید:
اتفاقات اخیر ریشه در زخمهای فرهنگی و اجتماعی دارد؛ زخم فرهنگی یعنی با وجود تمام رسانهها، تشکیلات، استاد معارف، مسجد و مدرسهای که داریم، نتوانستیم اهداف فرهنگی را محقق کنیم.
مسئله امروز مانند هر مسئله دیگری چندبعدی است. بعد اطلاعات و امنیت آن به متخصصان مربوط است که باید به جمعبندی هر چه واقعبینانهتر و دقیقتر برسند تا معلوم شود کجا کار دشمن است کجا ریشه در کار خودمان دارد
حتی توطئه دشمن را باید از دو زاویه دید. یک زاویه بهرهبرداری هوشمند است. دشمن در هر زمان و مکانی که بتواند ضربه میزند ولی نباید آن را محکوم کرد، بلکه باید قوی و مجهز ظاهر شد و آسیب پذیریها را کم کرد. اما هنگامی دشمن میتواند سوار موج شود و یک مشکل را به بحران و یک سوال را به خشونت و اغتشاش تبدیل کند که ما مشکلی داشته باشیم و آن را به موقع نشناخته یا شناخته و حل نکنیم.
تا زخمی به وجود نیاید و عفونت نکند مگس روی آن نمیشیند. با بیتوجهی به زخم و ادامه دار شدن آن، درد حس میشود و رسیدگی به آن لازم میشود. این درد زنگ خطر پیش از مرگ است. شک و سوال اگر نباشد ما متوجه مشکل ذهن نمیشویم. این شک بخش تاریک ذهن است که باید روشن شود.
تمام این توطئهها تا پیش از این بوده پس از این هم خواهد بود، اما تهمتها و شایعات و طوفان رسانهای دشمن تا به الان کارساز نبوده، چون دشمن بسیاری مطالب را مطرح کرده است، اما به دلیل نداشتن زمینه، شنیده نشده است.
در همین ۱۳ آبان، حدود ۱۵ میلیون نفر از مردم حضور داشتند. باید ریشه یابی شود که چرا بخشی از جامعه که به اندازه جمعیت راهپیماییکنندگان ۱۳ آبان یک شهرستان کوچک هم نیستند، با بهانهای مانند حجاب و مرحوم شدن خانم مهسا امینی و بهانههای پیش و پس از آن چنین اتفاقاتی را رقم زدند.
بیاعتمادها میگویند هرچه گفته میشود، دروغ است. در همان قضیه شاهچراغ برخی گفتند که کار خودشان بوده است. برخی از افرادی که چنین صحبتهایی را مطرح میکنند، مریض اند اما بقیه بیاعتماد اند. در اعتراضات اکثرا بچه بودند و طبق گزارشات، در جیب یک سوم آنان گل پیدا شده است. در اعتراضاتی که در دانشگاهها شکل گرفت، صحنههایی دیده شد که در ایران و دنیا بیسابقه بود. حدود ۹۸ درصد دستگیرشدگان، همان ابتدا ابزار ندامت میکردند.
اصل مسئله معترضین حجاب نبود. تصور بنده این بود اکثر کسانی که حجاب ناقص دارند، کشف حجاب میکنند اما چنین نشد. اکنون اگر فردی بخواهد کشف حجاب کند، میتواند، اما مردم نمیخواهند.
اتفاقات اخیر ریشه در زخمهای فرهنگی و اجتماعی دارد؛ زخم فرهنگی یعنی با وجود تمام رسانهها، تشکیلات، استاد معارف، مسجد و مدرسهای که داریم، نتوانستیم اهداف فرهنگی را محقق کنیم. اگر نهادهای فرهنگی کمکاری داشته باشند، باید مورد بازخواست قرار گیرند.
طرز تفکری در جامعه وجود دارد که تنها با پارتی میتوان کار خود را در ادارات دولتی به پیش برد. اینکه این مشکل به طور مطلق در تمام ادارات وجود دارد، با عقل جور در نمیآید، اما همان درصدی که وجود دارد، باعث اعتراض و نارضایتی مردم شده است.
زمانی بی اعتمادی به وجود میآید که شخص چندین بار دروغ بشنود و خیانت ببیند. دین اجازه خیانت به مردم را نمیدهد. حکومت دینی یک اسم نیست. در حکومت دینی حقوق و امکانات حاکمان نباید از متوسط مردم بیشتر باشد. نمیتوان به مردم وعدهای داد و به آن عمل نکرد. این حکومت دینی از نوع معاویه میشود.
حکومت دینی مردم را عاشق مسئولین و انقلاب میکند. در این حکومت مسئولین بیش از آن که به فکر خود باشند به فکر مردم اند تا مشکلات آنها حل شود.
