«خانه دختر» یکی از بهترین و متفاوت‌ترین فیلم‌های جشنواره سی و سوم فجر است. تقریباً قابل پیش بینی است که فیلم نامه ای از پرویز شهبازی تا چه حد می تواند رئالیستی و در عین حال پرکشش از آب درآید. به لحاظ موقعیت کاراکترهای داستان و فضاسازی، فیلم دور از ساخته ها ی شهرا م شاه حسینی و بسیار نزدیک به آثار پرویز شهبازی است. موقعیت دختران دانشجو و نوع روابط آن ها یادآور موقعیت مریم در فیلم «دربند» است، اما برخلاف «دربند» که در آن بحران آن چنان جدی و دردناک نیست و داستان بیشتر بر پایه ی شخصیت ها یش بنا شده است ، در «خانه دختر» این با ر از همان آغازین لحظات درام، شاهد یک گره افکنی اساسی در فیلم هستیم که تا لحظات پایانی فیلم پاسخی به آن داده ن می شود و همین مسئله کشش فیلم را دوچندان می کند. گره داستان بسیار هوشمندانه و غیر قابل پیش بینی است و مخاطب را دچار غافلگیری می کند. پیشرفت روایت و نق ش هر یک از شخصیت ها ی اصلی داستان در آشکارشدن بخشی از ماجرا و گشوده شدن بخشی از گره داستان به خودی خود از دیگر نکات مثبت فیلم است. شخصیت پردازی قوی فیلم و این که هر یک از این شخصیت ها پیشینه ای دارند ، از مهم تر ین ویژگی های فیلم نامه است. اجزای درام آن قدر هوشم ندانه طراحی شده اند که مخاطب بر صندلی خود میخکوب می شود و در انتظاری جانکاه به سر می برد تا دریابد علت مرگ سمیرا (رعنا آزادی ور) چه بوده است. بازگشت به گذشته و مرور وقایع اتفاق افتاده به جذابیت بیشتر داستان کمک می کند. تعلیقی که در فیلم ایجاد می شود ، مخاطب را به یاد معمای مرگ الی در فیلم «درباره الی ِ » اصغر فرهادی می اندازد.
شاه حسینی دست بر موضوع حساسی گذاشته است و تا مرز خطوط قرمز به جلو رفته است، اما بهتر آن بود که حالا که کارگردان با چنین ظرافتی پیش رفته ، در پایان نیز به گره گشایی خود جلای بیشتری می بخشید و مخاطب را با ابهام در درک درست واقعه تنها ن می گذاشت. نباید از یاد برد که اصغر فرهادی نیز در «درباره الی» تا حدودی مخاطب را دچار تعلیق می کند و این ابهام تا پایان با او باقی می ماند ، اما او در بخش ها یی از فیلم با کاشت اطلاعات بروز چنین ابهامی را من ط قی می کند و پاسخ به سوالات مخاطب را در دل آن اطلاعات قرار می دهد، اما به نظر می رسد در «خانه دختر» برخی جزییات داستان دچار ابهام ها و معماهایی هستند که تا پایان نیز پاسخ درستی به آن ها داده ن می شود، ازجمله آن‌که چرا پدر سمیرا (بابک کریمی) از همان ابتدا سعی دارد مسئله‌ی مرگ دخترش را مسکوت نگاه دارد و تلاشی برای فهم و درک ماجرا ن می کند؟ در بسیاری از صحنه ها ی فیلم اشاره بر پاکدامنی و نجابت سمیرا می شود (مثلاً سرایدار خانه، مدیر تالار عروسی، دوستان همکلاسی او و…) بارها بر این مسئله تأکید می ورزند ، پس چرا در نهایت او دست به خودکشی می زند؟ آیا واقعا ً سمیرا با آنچه دیگران از او می گویند تفاوت دارد یا اتفاقی در برهه ای از زندگی نجابت وی را خدشه دار کرده است؟! آیا مثلاً این امکان وجود دارد که دختر پس از مرگ مادرش مورد تعرض از سو ی پدر واقع شده باشد؟ (رخداد ی که البته به سبب سان سورهای شدید فیلم دیگر نشانه ی بارزی از آن در ف ی لم باق ی نمانده است) حتی به احتمال زیاد انتخاب نام «خانه دختر» نشانه ای است بر این مسئله که اتفاقی در همان خانه ی محل زندگی برای دختر روی داده است و درواقع همان خانه است که منشانگون بختی او بوده است، خانه ای که حتی خواهر کوچک تر سمیرا نیز در آن با خیال آسوده زندگی ن می کند و ترسی همیشگی در رفتار و نوع نگاهش موج می زند… این ها پرسش ها یی ا ست که برای تماشاگر چنین فیل می پیش می آید و فیلم ساز موظف بود با نشانه گذاریهای صحیح و کاشت اطلاعات کافی در گذشته دختر و بخش ها یی از فیلم این ابهامات را برطرف کند.
از دیگر اشکالاتی که بر فیلم وارد است، حذف و خروج ناگهانی شخصیت «پریسا» (پگاه آهنگرانی) از داستان است. خروج « بهار » (باران کوثری) از داستان با بازگشت او به شهرش برای تعطیلات منطقی است، اما پریسا که مصرتر و باهوش‌تر از بهار به نظر می رسد و می تواند نقش مهم تر ی در کشف راز مرگ دختر داشته باشد ، به ناگاه از داستان پاک می شود.
بازیهای خوب فیلم از دیگر عناصر مثبت آن است. هیچ بازی بدی در فیلم به چشم ن می خورد. حتی فرعی تر ین بازیگران در فرعی تر ین نقش ها نیز درست در جای خود قرار گرفته اند و همسا ن با دیگر بازیگران فیلم به ایفای نقش پرداخته اند. حامد بهداد بازی درونی زیبایی از خود ارائه می دهد که موجب مرموزترشدن کاراکتر منصور می شود و حتی تا میانه ها ی فیلم این تر دید برای مخاطب به وجود می آید که آیا او در قتل دختر دست داشته است؟! آیا ممکن است او را ز مرگ دختر را بداند؟! همچنین رویا تیموریان در همان چند سکانس یکی از بهترین بازی ها ی دوران بازیگری خود را برجای می گذارد. او ایفاگر نقشی متفاوت است و از عده آن به خوبی بر می آید. پگاه آهنگرانی و بابک کریمی نیز بازی های خوبی دارند .
