ندا لطفی مهیاری (ندا مهیار) : خیابان فردوسی از میدان امام خمینی (توپخانه) شروع می‌شود، در چهارراه استانبول خیابان جمهوری را قطع می‌کند و در میدان فردوسی به تقاطع انقلاب می‌رسد. نام اول این خیابان علاءالدوله بوده است. بخش‌هایی از خیابان فردوسی به اصناف و فروشندگان کفش و چرمینه، صرافی و نقره اختصاص دارد و سفارتخانه چندین کشور، ساختمان مرکزی چندین بانک (مانند بانک ملی ایران، بانک سپه)، چند موزه (موزه جواهرات ملی، موزه سکه بانک سپه) و شرکت‌ها و مؤسسات بسیاری در طول این خیابان قرار دارند. پنجاه و هشت سال پیش در میدان فردوسی تهران در تاریخ هفدهم خرداد هزارو سیصدو سی و هشت طی مراسمی باشکوه‌ای، مجسمه حکیم ابوالقاسم فردوسی ساخته ابوالحسن صدیقی رونمایی شد. وی از بزرگ‌ترین مجسمه‌سازان ایران است که از او به عنوان پدر مجسمه‌سازی ایران و میکل‌آنژ شرق یاد می‌شود. او در مجموع هشتاد و سه مجسمه ساخت که مهمترین آن‌ها، مجسمه‌‌های نادرشاه افشار در مشهد، ابن سینا در همدان، سعدی در شیراز، خیام در پارک لاله و فردوسی در میدان فردوسی تهران است .مجسمه از جنس سنگ مرمر به ارتفاع سه متر ساخت و کار نصب آن را به فرزندش فریدون صدیقی سپرد.
میدان فردوسی تهران که روزگاری یکی از مهمترین میادین پایتخت بود، تا حالا سه مجسمه از این شاعر نامدار را در دل خود جای داده است. اولین مجسمه فردوسی، دهم مهرماه سال ۱۳۲۴، همزمان با جشن مهرگان ایرانیان باستان، در میدان فردوسی نصب شد. پیشنهاد ساخت این مجسمه از سوی جمعی از پارسیان هند و در ایام مراسم جشن هزارمین سال تولد فردوسی و افتتاح آرامگاه این شاعر نامدار پارسی مطرح و با موافقت مسئولان انجمن آثار ملی، توسط راس بهادر ماترا – مجسمه‌ساز هندی- ساخته شد.اگرچه ساخت این مجسمه دو متری که حدود ۵/۲ تن وزن دارد، در سال ۱۳۱۹ به پایان رسید، اما به دلیل وقوع جنگ جهانی دوم، اهدای آن به ایران تا اواخر سال ۱۳۲۳ به تأخیر افتاد.
اما بالاخره بهمن ماه این سال کارهای عمرانی ان انجام شد و هشت ماه بعد مجسمه وسط میدان قرار گرفت. تا پیش از سال ۱۳۳۸ سومین مجسمه میدان فردوسی و ثمره کوشش مرحوم صدیقی در این میدان جای بگیرد، مجسمه هندی به رو‌‌به‌روی دانشکده ادبیات دانشگاه تهران منتقل و یک مجسمه دیگر از این شاعر ملی برای مدتی کوتاه در میدان فردوسی نصب شد.
وظاهراً به مشهد منتقل و در اختیار اداره میراث فرهنگی این شهر قرار گرفت.ساخت مجسمه سوم در سال ۱۳۳۷ و از سوی انجمن آثار ملی طی قراردادی به صدیقی که در آن زمان در ایتالیا به سر می‌برد سپرده شد و اوایل سال ۱۳۳۸، کار ساختش به پایان رسید.
نصب این مجسمه را فرزند ابوالحسن صدیقی، فریدون صدیقی انجام داد. جنس این مجسمه سنگ مرمر کارارا و ارتفاع آن بیش از ۳ متر است در قسمت پایین مجسمه پیکر کودکی زال ( از شخصیتهای شاهنامه) قرار گرفته است آن طور که در شاهنامه آمده زال روی کوه قاف بزرگ شد بنابراین پایه مجسمه به صورت یک تخته سنگ طبیعی که حاکی از داستان زندگی زال است تهیه شد برای پایه مجسمه تخت سنگی با ۵۹ و از کوه الوند واقع در استان همدان جدا و به تهران منتقل شد و بالاخره کار نصب مجسمه فردوسی بر روی این قطعه سنگ نتراشیده انجام گرفت. فریدون صدیقی در سال‌های ۸۴ و ۸۸ دیوار به مرمت مجسمه فردوسی پرداخت.
