علی کنی معروف به حاج ملا علی کنی یا ملا علی آملی از فقهای بزرگ امامیه، مجتهد متنفذ ایران در زمان قاجار بود. او در سال ۱۱۸۴ شمسی (۱۲۲۰ قمری) در روستای کن در خانه قربانعلی آملی متولد شد. علاقه داشت در حوزه علوم دینی تحصیل کند ولی با مخالفت خانواده روبرو شد و در آغاز به صورت مخفیانه به درس مشغول شد و سپس با کسب رضایت آنها راهی حوزه تهران شد و از آنجا به اصفهان رفت. در آن شهر از محفل درس سید اسدالله اصفهانی (متوفی ۱۲۹۰ ق) استفاده کرد و برای ادامه تحصیل علوم دینی راهی نجف شد و دوران سخت تحصیل در حوزه علمیه نجف را سپری کرد و به تهران بازگشت. طباطبایی حائری از دوران سخت تحصیل او چنین یاد می‌کند: در ایام طلبگی که به نجف اشرف آمده بودم من و آقای شیخ عبدالحسین شیخ العراقین و آخوند ملاعلی کنی در یک حجره از مدارس حوزه علمیه در نهایت فقر و فاقه به سر می‌بردیم و فقیرتر از همه حاجی کنی بود که هرهفته یک شب به مسجد سهله می‌رفت و از گوشه و کنار مسجد ـ بدون اینکه کسی بفهمد ـ نان خشک جمع می‌کرد و به مدرسه می‌آورد و گذران هفته را از آنها می‌کرد.» در بازگشت به تهران، حاج ملا علی کنی به ریاست مدارس دینی دست یافت و به عنوان عالمی بانفوذ مقبول عام و خاص حتی در دربار ناصر‌الدین شاه شد چنان که بیشتر مردم ایران مقلد او شدند. نفوذ حاج ملاعلی کنی چنان بود که گاهی دعاوی شرعی مربوط به رجال دولت نیز برای داوری به محکمه او ارجاع می‌شد. او تولیت مسجد مروی را بر عهده داشت و بیشتر عالمان آن زمان تهران از تربیت یافتگان او بودند. نقل شده، حاج ملا علی کنی پس از بازگشت به ایران چند کتاب دینی تالیف می‌کند که دو جلد از کتاب‌هایش با فروش زیادی رو به رو می‌شود. او با سود فروش کتاب‌هایش قطعه زمینی در منطقه کن تهران خرید. زمینی که در اوج کم‌‌آبی تهران قناتی پر آب داشت و باعث حاصلخیزی زمین‌های کشاورزی آن محدوده شد. حاج ملاعلی کنی با پول حاصل از آبیاری زمین‌های کشاورزی املاکی در تهران و پیرامون خریداری کرد. زمین‌ها و املاکی که به تدریج توسط این فقیه و مجتهد بزرگ وقف امور خیریه شد. از میان موقوفه‌های او می‌توان به چندین باب مغازه و تیمچه حاج ملاعلی کنی در بازار تهران اشاره کرد. تیمچه‌ای قاجاری که عناصر معماری زیبا و هنرمندانه‌ای دارد.
