• امروز : یکشنبه, ۳۱ فروردین , ۱۴۰۴
  • برابر با : Sunday - 20 April - 2025
::: 3419 ::: 0
0

: آخرین مطالب

در فضای منافع ملی پیامی که باید از ایران مخابره شود | محمدجواد حق شناس عواقب اقتصادی تسخیر دولت | الیزابت دیوید بارت (ترجمه: رضا جلالی) جنگ یا گفتگو | باقر شاملو* نوروز و تجلی آن در فرهنگ پاکستان | ندا مهیار جشن آتش‌افروزان | مرتضی رحیم‌نواز دوگانگی در مواجهه با مصاحبه رفیق‌دوست | احسان هوشمند حرف‌های بی‌پایه درباره مسائل حساس قومی ـ زبانی را متوقف کنید شماره جدید نشریه نیم روز منتشر شد تلاش تندروها و بی‌ثباتی بازارها نگاهی دوباره به مشکلات روابط آمریکا با چین | جود بلانشت و ریان هاس (ترجمه: رضا جلالی) اهمیت راهبردی گردشگری دریایی در توسعه پایدار | محمدجواد حق‌شناس ایران در محاصره کوریدورهای ترکیه | علی مفتح* شخصی‌سازی حکمرانی یا ناحکمرانی | محمدحسین زارعی* پوتین و ترجیح اوکراین بر سوریه | الکساندر با نوف (ترجمه: رضا جلالی) شماره ۷۱ و ۷۲ | ۳۰ دی ۱۴۰۳ زاکانی پس از شرکت در انتخابات رای اکثریت را از دست داد تصمیمی شجاعانه ققنوس در آتش | مرتضی رحیم‌نواز شمایل یک اسطوره | مرتضی رحیم‌نواز بچه خانی آباد | ندا مهیار کالبد مدنی تهران | بهروز مرباغی* فضاهای عمومی و تعاملات اجتماعی رو بستر تاریخ | اسکندر مختاری طالقانی از تهران چه می‌خواهیم؟ | ترانه یلدا * داستان تولد یک برنامه | حمید عزیزیان شریف آباد* تاملی بر نقش سترگ سیدجعفر حمیدی در اعتلای فرهنگ ایران شبی برای «شناسنامه استان بوشهر» انجمن‌های مردمی خطرناک نیستند به آنها برچسب نزنیم فشار حداکثری فقط موجب تقویت مادورو خواهد شد | فرانسیسکو رودریگرز ناکارآمد‌ترین شورا | فتح الله اُمی نجات ایران | فتح‌ الله امّی چرا یادمان ۱۶ آذر، هویت بخش جنبشِ دانشجویی است؟ در ۱۶ آذر، هدف ضربه به استقلال و کنش‎گری دانشگاه بود یادی از۱۶ آذر | فتح‌ الله امّی وقایع ‎نگاری یک اعتراض | مرتضی رحیم ‎نواز روز دانشجو فرصتی برای تیمار زخم‌ها | محمدجواد حق‌شناس سیاست‌ورزی صلح‌آمیز ایرانی از منظر کنش‌گری مرزی | مقصود فراستخواه* دهه هشتادی‌ها و صلح با طبیعت | علی‌اصغر سیدآبادی* دلایل دوری از سیاست دوستی در جریان‌های سیاسی امروز با رویکرد شناختی | عباسعلی رهبر* شماره ۶۹ و ۷۰ | ۳۰ آبان ۱۴۰۳ دیپلماسی، تخصص دیپلمات‌هاست راه صحیح خنثی نمودن همگرایی اقتدارگرایان جدید | استفن هادلی (ترجمه: رضا جلالی) «پزشکیان» مسوولیت بخشی از اختیاراتش را به نیروهای رقیب واگذار کرده است دولت چهاردهم و ضرورت تغییر حکمرانی فرهنگی | شهرام گیل‌آبادی* مهاجرت، صلح و امنیت پایدار | رسول صادقی* صلح اجتماعی و سیاست انتظامی | بهرام بیات* عصرانه‌ای با طعم شعر فرزندان پوتین | آندره ئی کولز نی کف (ترجمه: رضا جلالی) شماره ۶۸ | ۳۰ مهر ۱۴۰۳ چرا اسرائیل به ایران حمله نکرد؟! | آیت محمدی (کلهر)

9

حسام ایپکچی : دانشجاه

  • کد خبر : 14297
  • 16 شهریور 1402 - 23:24
حسام ایپکچی : دانشجاه
استادی باید « تحصیل» شود. کسی استاد، زاده نمی‌شود. سرشت این هستی، بر تدریج استوار است. هیچ بذری ناگهان درخت نمی‌شود، قطره‌ای ناگهان مروارید نمی‌شود، نطفه ای ناگهان نوزاد نمی‌شود و ...

استاد شیء بی جان نیست* . چیزی مثل تخته سیاه یا میز که بگوییم این میز را می‌بریم بیرون و میز دیگری را جایگزین می‌کنیم. استادی، دارایی هم نیست، یعنی نمی‌شود آن را فروخت یا وصیت کرد که پس از مرگ، دانش و تجربه می‌رسد به فرزند ارشدم.

استاد درجه‌دار نظامی هم نیست که بتوان او را خلع درجه کرد.* مثلاً کسی سرهنگ است و به هر دلیل درجه او از جانب فرمانده بازپس گرفته می‌شود. از آن لحظه، دیگر آن سرهنگ اقتداری بر زیردست‌ها ندارد، چرا؟ چون او «درجه‌دار»ی به نمایندگی از فرمانده بوده و حالا همان «فرمان» که به او قدرت بخشیده، قدرتش را پس گرفته.

*استادی، مقام تدریجی الحصولِ باطنیِ قائم به ذات است.*

سخت شد؟ نرم نرم معنایش کنیم.

استادی باید « تحصیل» شود. کسی استاد، زاده نمی‌شود. سرشت این هستی، بر تدریج استوار است. هیچ بذری ناگهان درخت نمی‌شود، قطره‌ای ناگهان مروارید نمی‌شود، نطفه ای ناگهان نوزاد نمی‌شود و ….  پس باید راه سپری شود. حالا چرا باطنی؟   چون متکی به صورت‌های ظاهری نیست. یعنی شما نمی‌توانید تست بالینی بگیرید برای تشخیص مقام استادی یا مثلاً با تحلیل عکس استخوان به استحکام عقل کسی حکم کنید. چرا قائم به ذات است ؟ چون نمی‌شود از روی کسی دانلود کرد و به دیگری آپلود کرد یا از تن کسی درآورد و بر تن دیگری پوشاند.

حالا با این توضیح، اگر استادی به دانشگاه نرود، استاد است که از مقام عزل می‌شود یا دانشگاه هست که دیگر «گاهِ دانش» نیست؟ آیا استاد هم مثل سرهنگ فهم و تجربه خود را حسب «فرمان» دریافت کرده که بتوان با «دستور» آن را پس گرفت؟ یا شاخص معکوس است، *دانشگاه آنجایی است که استاد می‌رود، استاد در خیابان هم قدم بزند آن خیابان دانشگاه است.*

عرصه دیگری داریم به نام دانشجاه! این عرصه پادگان است، یعنی درجه در آن «حکم» می‌شود و چنانکه پادگان وظیفه تربیت سرباز دارد برای «مراقبت از قدرت حاکم»، دانشجاه هم قرار است «سرباز نظری» تربیت کند، مسلط بر مهارت‌های « جاه طلبی» و برای «توجیه استمرار جاه».

در دانشجاه، جوخه می‌شود گروه درسی و نیزه می‌شود جزوه، اما در ماهیت، همان « پادگان ایدئولوژیک» است *. درجه دارهای دانشجاه برای «مناصب سیاسی» و در راستای «رضای حاکم» تربیت می‌شوند، نه برای خردورزی.* پس عزل و نصب آنها هم تابع «امر» وتشریفات پادگانی است و برای ایشان معیار ترقی، امر پذیری است.

دانش، شورشگر است. دانشجاه یعنی تزریق دوز خفیفی از دانش و تلقین آنتی بادی با هدف ساقط کردن فرد از قابلیت دستیابی به «فهم فعال» و خرد طغیانگر..

@aliakbargorji2

لینک کوتاه : https://nimroozmag.com/?p=14297
  • نویسنده : حسام ایپکچی
  • 290 بازدید

ثبت دیدگاه

قوانین ارسال دیدگاه
  • دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط تیم مدیریت در وب منتشر خواهد شد.
  • پیام هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
  • پیام هایی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط باشد منتشر نخواهد شد.