فرشته مزینانی : زیارت با طعم فقر!

در روایاتی که از اهل بیت علیهم السلام رسیده است فراوان به ثواب زیارت اباعبدالله علیه السلام پرداخته شده، تا جایی که برای عده ای، این اندازه پاداش برای یک عمل، غیرقابل باور است. اما وقتی خداوند حسین ع را ثارالله می نامد و خود خونخواهی اش را به عهده می گیرد، پس هر ثوابی که به عارف حق او و زائر قبرش بدهد پاداش خاص او و پذیرفتنی است. طبق روایات، ثواب زیارت قبر اباعبدالله معادل دهها حج و عمره، زیارت خود خدا در عرش اعلی و هم صحبتی با او، همراهی با انبیا و ملائک، مساوی زیارت رسول خدا و امیرالمومنین، گشاینده روزی، افزاینده طول عمر، سکونت در بهشت برین، آمرزش گناهان(البته غیر از حق الناس که با شهادت در رکاب امام حسین هم بخشوده نمی شود)، شفاعت انبیا و اولیا و…دهها ثواب دیگر شمرده شده است.
از مرحوم محدث نوری نقل است: در ثواب اعمال، هزاران روایت را زیر و رو‌کردم و کفه ثواب زیارت اباعبدالله بی نهایت بود اما کفه ثواب خدمت به خلق و رفع حوائج مردم بر آن می چربید.
اینکه چرا مومنین و مومنات برای زیارت مشتاق ترند تا رفع حوائج مردم، شاید به سختی کندن مال از خود مربوط باشد که به کندن جان می ماند! برخی متمولین در سال بارها زیارت می روند و اعمال مستحبی انجام می دهند اما حاضر نیستند قدمی در رفع نیاز نیازمندان بردارند! برخی نیز میلیاردها تومان هزینه هدایا برای قبور ائمه می کنند و البته نامشان را هم بر آنها حک می کنند تا چشم مردم را پر کنند از این همه ثواب!
زیارت شخصی با مالی که حق ضعیفی در آن نباشد افضل الاعمال است اما وقتی حکومتی با تمام قوا و امکانات به دنبال فراهم کردن زمینه زیارت مردم باشد چطور؟ اگر حکومت با رضایت تمام مردمش چه مسلمان و چه غیر مسلمان و پس از فراهم کردن حداقل رفاه برای آنان دست به این اقدام بزند، باز هم تا حدی قابل قبول است اما وقتی ترویج مناسک دین ابزاری می شود برای تقویت حکومت، و حکمرانان بدون توجه به رضایت عموم  مردم از امکاناتی که متعلق به همه است در این راه هزینه می کنند، مصداق کامل تضییع حقوق عمومی است، حتی اگر صرف زیارت اباعبدالله شود! و حتی اگر برخی فقرا نیز با این امکانات به زیارت بروند.
وقتی پیامبر اکرم ص می فرماید: بهترین اعمال در پیشگاه الهى سه چیز است: ایجاد خوشحالى در دل مؤمن، رفع گرسنگى، و زدودن غم و اندوه از چهره او. (بحارالأنوار، ج ۷۴، ص ۳۱۲)
و سیدالشهداء ع به خدمتگزاران راستین به مردم نوید می دهد: هر کس اندوهی رااز دل یکی از اهل ایمان بزداید، خداوند متعال غصه های دنیا و آخرت او را از میان برداشته، مشکلاتش را حل خواهد نمود. (کشف الغمه، ج۲، ص ۲۹) می خواهند بگویند که از نظر ایشان، مهمترین تکلیف انسان در یک جامعه دینی،  رفع نیازمندیهای مردم است و نه انجام مناسک مستحبی.
امام حسین ع در جایی دیگر بر سر زمامداران فریاد می کشد که [شما ای بزرگان و مسئولان جامعه!] حق ضعیفان را پایمال نمودید و آنچه را که حق خود تصور می کردید طلب کردید، ولی در راه خدا نه مالی بخشش کردید و نه جانتان را به مخاطره انداختید و نه از اقوام و بستگان خود برای رضای خدا بریدید . آیا [با این پرونده سیاه و اعمال زشت] بهشت خداوند و همجواری پیامبران او را آرزو می کنید و با این حال می خواهید از عذاب خدا در امان بمانید؟!»
انگار این فریاد امام برای امروز و حاکمان اسلامی ماست که به نام دین و خدا حکومت می کنند و با اعمال و رفتارشان، به خیال خود، آخرتشان را آباد می کنند!
امام در جایی دیگر درباره بی اعتنایی اغنیا به قشر ضعیف و ناتوان می فرماید:
“شما می بینید که پیمانهای الهی شکسته می شود ولی هیچ فریاد نمی کشید در حالی که برای بعضی از پیمانهای پدرانتان آشفته خاطر می شوید. اینک پیمانهای رسول خدا ص مورد بی اعتنایی قرار گرفته و نابینایان، اشخاص کر و زمینگیر در همه شهرها بی سرپرست مانده اند، به آنان رحم نمی کنید و مطابق شان و منزلت خود عمل نمی کنید و به کسانی که در این راه خدمت می کنند توجه نمی کنید و با چرب زبانی و سازش با ستمکاران، خود را در حاشیه امن قرار داده اید.»(تحف العقول، ص ۲۳۷ و ۲۳۸)
نگاهی گذرا به وضعیت امروز جامعه ایران با وجود سرمایه های عظبم مادی و‌ معنوی، و فقر و فاقه ای که اکثر مردم دچار آن هستند، هر عاقلی را با اندکی تفکر به این نتیجه می رساند که هزینه کردن از جیب این مردم و صرف امکاناتی چون آب و نان و دارو با وجود نیاز وافر مردم به آنها، در راه سفر اربعین و برای مردم دیگر کشورها، چه آنان که مسیرشان از ایران است و‌چه آنها که در عراق از این امکانات استفاده می کنند، نه تنها مورد رضایت اهل بیت و بخصوص سید الشهدا نیست بلکه موجب غضب ایشان است! و اسفبارتر اینکه تمام اینها نمایشی است حکومتی و نه عملی برای رضای خدا!