بگیر و ببندها و مجازات‌های اخیر در مورد حجاب، بعد از یک آرامش نسبی، جدای از آنکه از منظر حقوقی معلوم نیست که این احکام بر اساس کدام ضوابط، قوانین و مقررات صادر شده، در عین حال مبین این واقعیت هم هست که نظام بعد از ۴۴ سال، هیچ «نقشۀ راه»، «چه باید کرد؟» و دستورالعمل مشخصی پیرامون حجاب ندارد. یک روز بانوان را به‌حال خود گذاشته و چندان به‌دنبال بگیر و ببند نیست. اما فردایش مجدداً بساط بگیر بگیر به‌راه می‌افتد.
دو فوریت «لایحۀ حجاب» در مجلس رد شد و فعلاً در کمیسیون‌های مربوطه دارد بررسی می‌شود. بعد از تصویب، شورای نگهبان باید آن را تأیید کند و سپس برای اجرا به‌دولت ابلاغ می‌گردد. با احتساب تعطیلات مجلس خدمتگزار و مردمی، اجرای قانون حجاب مصادف می‌شود با ایام انتخابات. هم نظام، هم نامزدهای انتخاباتی، سعی خواهند کرد اجرای قانون حجاب را در دوران انتخابات متوقف نمایند. بعد هم نوبت به انتخابات ریاست جمهوری می‌رسد و کمتر نامزدی حاضر می‌شوند محض گل روی چند درصد اقلیت تندرو، علیه بانوان کشور تیغ از نیام به‌در آورند. بر عکس، صحبت از کار فرهنگی در رابطه با حجاب خواهند کرد. در عین حال، اقلیت تندرو که پایگاه اصلی نظام را تشکیل می‌دهند را هم نه می‌توان، و نه مصلحت است که فراموش کرد. محض همراهی آنان، بایستی هر از گاهی بگیروببند در مورد حجاب به‌راه انداخت که خاطرشان آزرده نشود. و این کلاف سردرگم و «کاسۀ چه کنم»، حکایت بلاتکلیفی حجاب ظرف ۴۴ سال گذشته بوده. بلاتکلیفی که ۴۴ سال است نظام آن را از این دست به آن دست می‌دهد. ظرف این ۴۴ سال، نظام هر رویکرد و سیاستی که عقلش می‌رسیده، در خصوص حجاب و پیاده کردن آن به‌کار گرفته. از زدن و گرفتن و بستن، تا تشکیل پرونده و جریمه، تا عقوبت‌های اداری و استخدامی، تا اختراع جدید، که «شستن جسد میت» باشد. شاید نظام می‌خواهد با دیدن جسد، بانوان بی‌حجاب به‌فکر مردن و آن دنیا بیفتند و حجاب بر سر کنند. منتهی اگر این تدبیر هم اثر نکرد و بی‌حجاب‌ها همچون خیام، نقد این دنیا را حاضر نشدند به نسیۀ آخرت بفروشند، چه باید کرد؟ احتمالاً باز مجدداً نظام روی می‌آورد به «کار فرهنگی».
ملاحظات سیاسی و دلبری تندروها به‌کنار، روزی سرانجام نظام به‌این نقطه خواهد رسید که رویکرد مراجع بزرگ شیعه در گذشته و «آیت‌الله سیستانی» امروز، بعلاوۀ سایر بلاد اسلامی، یعنی «عدم دخالت در امر حجاب»، خیلی هم بی‌حکمت و نادرست نبوده
