جناب آقای هانس-اودو موتسل، سفیر محترم دولت جمهوری فدرال آلمان در تهران
پیشاپیش بابت زبان گزنده نامهام عذرخواهی میکنم، اما گزیدگان را چارهای مگر کلام گزنده نیست. پیشنهاد میکنم در نشان سفارت آلمان در تهران، به جای آن عقاب تیزچنگ، کرکسی گردندراز و لاشهخوار بگذارید. مگر میشود تاکنون پرواز کرکسان را بر فراز دفتر کار خویش ندیده باشید. مگر میشود ندیده باشید چه لاشخورهایی گرداگرد ساختمان محل کار شما چرخ میزنند تا از اضطرار و اضطراب جوانان درمانده ایرانی پولی به جیب بزنند! شرم نیابتی شنیدهاید؟ من جای شما احساس شرم میکنم که در حیطه کاری نماینده ملت بزرگ آلمان فسادی چنین آشکار و مشمئزکننده جریان دارد.
هموطنان من — که جانم فدایشان — برای گرفتن یک نوبت ساده در دفتر کذایی ویزامتریک به صلابه کشیده میشوند و وقتی از انجام سادهترین و پیشپاافتادهترین کار ممکن، یعنی گرفتن نوبت اینترنتی، ناامید میشوند، دریچه بازار سیاه به رویشان باز میشود و پس از مدتها حرص و جوش و تحقیر و خودخوری، ناگزیر حاضر میشوند “نوبت بخرند”. مدیر شمایید و مقصر اول شمایید.
بعید است حتی در دورافتادهترین دره نامتمدن دنیا، در میان قبایل بدوی، راهحل آسانی برای این معضل یافت نشود، اما گویا ماشین فرامدرن قدرت اول صنعتی اروپا به ما که میرسد، به گاری گاوکِشِ قرونوسطایی تبدیل میشود
سرور گرامی، نمیپذیرم عوامل دخیلِ ایرانی مقصر این نابسامانی باشند، زیرا همهجا در ایران نوبتگیری مجازی است و نشنیدهام در جایی چنین گندابی شکل گرفته باشد و اگر هم پدید آید، جامعه ایرانی با قدرتی که در فضای مجازی دارد دکمههای شلوار آن مقام را از جا میکَند.
آقای سفیر، اگر آزار هموطنانم ادامه یابد، شما را پاسخگو خواهیم کرد. ما فقط از اسب افتادهایم، نه از اصل! هر چیزی در این دنیا تصادفی است، مگر پایداریِ تاریخیِ هزارانساله یک ملت. هر مردمی فراز و فرودی دارند. فرود ما گذراست و نشانههای اوجگیری دوباره در افق پیداست. هیچگونه تحقیر و اذیتی را درباره احدی از مردم ایران نمیپذیریم. در اسرع وقت، آنچه شایسته نام آلمان است در دامنه مسئولیت خود برقرار کنید.
با درود و احترام
مهدی تدینی، شهروند ایرانی
پینوشت:
یک: من هیچ گونه برنامه یا تمایلی برای هر نوع سفر به آلمان در آینده نزدیک یا دور ندارم.
دو: هموطنان ایرانیِ شاغل در سفارت آلمان تا امروز که گویا اعتنا یا برش لازم برای رفع این مشکل را نداشتهاند، بد نیست لطفی کنند و این نامه را ترجمه کنند و روی میز آقای سفیر بگذارند.
