با همه گیری و عالم گیری ویروس کرونا(کووید-۱۹)، جهان با چالشی مواجه شده است که بسیاری، از جمله دبیرکل سازمان ملل متحد، آن را بسیار بزرگ تر و تاثیر گذار تر از جنگ جهانی دوم ارزیابی می کنند. این بیماری امروزه در حوزه های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی – ف رهنگی تاثیر زیادی گذاشته است و پ یش بینی می شود درجهان، موج پنجمی را با نام پ ساکرونایی ایجاد نماید که روند و مناسبات بین المللی،ملی و محلی را تغییر خواهد داد. یکی از این پ یامدهای ناشی از این ویروس خشونت بر زنان بوده که تبعات قرنطینه های طولانی در منزل بر آنان تحمیل شده است. به طوری که ارتباط خانوادگی را در معرض تنش قرار داده و به اعمال خشونت خانگی علیه زنان من جر شده است. (برایت: برتون:کاسکی،۲۰۲۰) ۱
در چنین شرایطی ، هم زیستی اجباری، از دست دادن شغل، تشدید استرس و اضط راب از آینده در اثر بروز پ اندمی به افزایش تنش در خانه منجر شده و به تشدید این خشونت دامن زده است. برای شمار زیادی از زنان که در سراسر جهان خشونت تجربه می کنند، نه تنها خانه دیگر مکان امنی نیست، بلکه بستری مناسب برای افزایش این خشونت ها خواهد بود. (مازا: مارانو: لای: سانی،۲۰۲۰) ۲
آنچه این بیماری را واجد خصیصه های منفی کرده، تلقی جامعه از این بیماری است، از آنجا که فرد در جامعه زندگی می کند و در جریان کنش متقابل نمادین با سایر افراد د رارتباط است، راه گریزی از پنداشت ها و قضاوت های افراد جامعه ندارد، در این بین، زنان به دلیل تعامل بیشتر با اعضای خانواده، دوستان ، آشنایان و داشتن مسئولیت بیشتر در قبال اعضای خانواده بیش از مردان عواقب این داغ را تجربه می کنند، زیرا بیماری زنان به معنای ابتلای همه اعضای خانواده به بیماری تلقی خواهد شد.
نظریه یادگیری اجتماعی اظهار می دارد که خشونت خانگی علیه زنان چرخه ای و تکرار می شود. در دوران قرنطینه ناشی از پاندمی کرونا، شکاف جنسیتی میان زنان و مردان تشدید شده ( شاخص جهانی جنسی یک شاخص مقایسه‌ای میان دو جنس است که برای اولین بار در سال ۲۰۰۶ توسط انجمن جهانی اقتصاد معرفی شده است . این شاخص تفاوت‌های میان دو جنس را در چهار بعد سیاسی، اقتصادی، آموزش و بهداشت بررسی می‌کند ). اهمیت این شاخص در کنار دقت عمل بالا و اعتباری که در میان شاخص‌های جهانی دارد، به دلیل کیفیت اندازه‌گیری آن یعنی اندازه گرفتن فاصله میان زنان و مردان در ابعاد یاد شده است . هر چه این شکاف بیشتر باشد، می توان میزان خشونت بیشتری را علیه زنان انتظار داشت .(کاپلان،۱۹۹۸ به نقل از شریفیان،۱۳۸۵) آن طور که یافته ها نیز موید آن است به نظر می رسد که پاندمی کرونا به خصوص در برهه های اولیه زمانی، از لحاظ اجتماعی به مثابه داغی اجتماعی تلقی شده که وجهه اجتماعی افراد مبتلا را در تیررس حمله خود قرار داده است؛ به این معنی که فرد مبتلا به کرونا در کنار تحمل بار درد و استرس ناشی از بیماری و هراس از مرگ، ناچار است نگاه و احساسات منفی دیگران مانند طرد، تحقیر و انواع تبعیض ها از سوی جامعه تاب بیاورد؛ به طوری که به نظر می رسد این مسئله در خانواده ها و به خصوص در بین زنان به دلیل دایره ارتباطی گسترده تر و مسئولیت های بیشتر داغ اجتماعی مضاعفی را رقم زده است. ( زنگنه؛ احمدی، ۱۳۸۱ :۱۷۶)
همچنین نتایج موید آن هستند که تبعات اجتماعی – اقتصادی وقوع پاندمی ، بستر را برای بروز انواع مختلف خشونت به خصوص خشونت های کلامی و روانی فراهم کرده است.به نظر می رسد بخش اعظم زنان خشونت را محدود به آزار و اذیت فیزیکی نمی دانند و تنش های کلامی – روانی را معادل خشونت تلقی می کنند. وهمچنین یکی از علل افزایش خشونت علیه زنان در زمان قرنطینه، وضعیت نامناسب اقتصادی در خانواده و بیکار شدن همسر اشاره کرد که بیشترین آسیب را از افزایش بیکاری، فقر و اشتغال به فعالیت های غیر رسمی بدون حقوق متحمل شده اند. در نهایت بایستی عنوان کرد که خشونت خانگی یک مشکل اجتماعی با ابعاد پزشکی، روانشناختی و حقوقی است که رسیدگی به آن مستلزم هماهنگی و همکاری نهادهای مختلف در بخش های دولتی و خصوصی و ایجاد یک شبکه حمایتی پاسخگو در جهت پشتیبانی از قربانیان خشونت خانگی است.لازم است که یک سری خدماتی از قبیل آموزش والد – کودک، آموزش مهارت های اصلی، حمایت اجتماعی،سلامت جسمی و تغذیه، امنیت خانه،مشاوره کاهش استرس و… لازم است دولت از طریق بکارگیری رسانه های اجتماعی نسبت به اطلاع رسانی افراد جامعه علی الخصوص بانوان اقدامات لازم را ایجاد نماید.
