طرفداران جرم‌شماریِ فقدان روسری (با ۴۵ سال سماجت و پافشاری بر آن، اما) دست‌شان از ارائه اسناد دینی برای این پافشاری و تقنین (حتی چهار تا دونه حدیث جعلی و ساختگی) کوتاه است!
اما اینک از تنها حدیث مشهور نبوی رونمایی می‌شود که در آن طیّ ابلاغیه‌ای رسمی از بی‌حجابی قویّاً نهی شده بطوری‌که از چگونگی ابلاغش چنین به نظر می‌آید که نادیده گرفته شدنِ آن، جرم (و یا تخلف) شمرده شده است!!
جریان از چه قرار است
بسیاری از مردان و زنان متدین و اهل حج و مناسک چه پیش از اسلام و چه پس از ظهور اسلام تا یک سال پیش از رحلت پیغمبر (ص) به دلایلی ذوقی و احساسی، هنگام طواف خانه خدا جامه از تن درمی‌آوردند و لخت و سراپا عریان، بی‌هیچ حجابی گرد کعبه می‌گردیدند.
رسول‌خدا ابلاغیه‌ای شامل مواد مختلف صادر کرد و در یکی از موادّ آن، حجاج خانه خدا را آشکارا از طواف برهنه و عریان پرهیز داد. او ابلاغیه را به حضرت علی و دیگران سپرد تا مواد آن را در ایام حج با همکاری دیگر صحابه، به گوش راهیان حج برساند.
اگر بتوان از لحن عبارات به کار رفته در این ابلاغیه به سود جواز تقنین و قانون‌نویسی استفاده کرد، به ویژه که این ابلاغیه به برائت‌نامه موسوم است، در این صورت این تنها سند دینی برای جرم شمردنِ بی‌حجابی است که مطابق آن، حاجیان حق ندارند لخت و عور و بی‌هیچ حجابی به طواف خانه خدا بپردازند.
حال اگر متولیان حکومت دینی هنر و استعداد و جدیتی دارند ولی نمی‌خواهند آن را در خدمت بازگرداندن آرامش به بازار و تقویت قدرت خرید مردم و بازگرداندن اعتبار به پول کشور به کار گیرند تا از خود در این رابطه چهره‌ای شکست‌خورده نسبت به شعار “ما می‌توانیم” در تاریخ به جا نگذارند، و همچنان دغدغه و اولویت‌شان حجاب است نه سفره مردم و امنیت روانی‌شان، در این صورت با گماردن مأمورانی در موسم حج و حتی در مساجد، بر رعایت ابلاغیه پیامبر (ممانعت از طواف و عبادت عریان) نظارت کنند.
شگفت آن‌که( در تاریخ اسلام) نه تنها بابت فقدان روسری، هیچگاه جرم‌انگاری نشده بلکه برعکس، نسبت به وجود آن بر سرِ طیف گسترده‌ای از زنان جرم‌شماری شده است! تا جایی که خیل کثیر کنیزان حتی بی‌شمار کنیزان مسلمان نیز در حکومت صحابه حق روسری سر کردن نداشتند.
