ولی‌الله درودیان : یادی از استاد اسلامی ندوشن

ما سال‌ها (از شهریور ۱۳۵۹ تا خرداد ۱۳۷۹ خورشیدی) با استاد دکتر محمدعلی اسلامی ندوشن در یک محلّه زندگی می‌کردیم. خانه‌ی استاد اسلامی ندوشن در پسیانِ شمالی و خانه‌ی ما در خیابان ماکویی‌پور بود و بدین قرار همسایه حساب می‌شدیم. اوایل که استاد را در خیابان می‌دیدم که دست‌هایش را پس پشت افکنده و اندیشمندانه به سوی شمالِ خیابان در حرکت است، عرض سلام و ادب می‌کردم. استاد هم به کوتاهی جواب می‌دادند و می‌گذشتیم. روزی دوست بزرگوارم استاد دکتر منوچهر امیری تلفنی به من گفت حالا که در خیابان پسیان زندگی می‌کنی، با استاد اسلامی آشنا شو و گه‌گاه سری به ایشان بزن و حالی بپرس. من ماجرای دیدار با استاد اسلامی ندوشن را به ایشان گفتم و افزودم که روزی به اتفاق شما به خانه‌ی استاد خواهیم رفت و لطفاً شما مرا به ایشان معرفی خواهید فرمود. روزی به اتفاق استاد امیری به خانه‌ی جناب دکتر اسلامی ندوشن رفتیم و آشناییِ من با ایشان از آن روز آغاز شد.
آشنایی با استاد اسلامی ندوشن و همسر دانشمند ایشان سرکار خانم دکتر شیرین بیانی و دیگر افراد این خاندان که همه فرهیخته و دانشگاهی هستند، برای من افتخار بزرگی است. من با آثار استاد اسلامی ندوشن به خوبی آشنایم. آن‌ها را به دقت خوانده‌ام و از آن‌ها بهره برده‌ام.
استاد اسلامی ندوشن کار خود را با شاعری آغاز کرد اما به دلیل کمال‌طلبی، شعر و شاعری را رها کرد. او معتقد بود که یا باید شاعری بزرگ بود و یا هیچ. آن‌گاه به نثرنویسی روی آورد و در این زمینه آثاری آفرید که به زیبایی و دل‌انگیزی شهره‌اند. او به همه‌ی گوشه و کناره‌های فرهنگ و تمدن انسانیِ ما اشراف دارند و در هر مبحثی که ورود می‌کنند، به کمال از عهده‌ی ادای مطلب برمی‌آیند. دکتر اسلامی ندوشن در زمینه‌ی شاهنامه‌شناسی و حافظ‌پژوهی نیز آثاری منتشر کرده است خواندنی.