ندا لطفی مهیاری (ندا مهیار) : موزه ملی ایران

ندا لطفی مهیاری (ندا مهیار) : موزه ملی ایران با تنوع بی نظیری از آثار باستانی، هنری و تاریخی ایران، مهم‌ترین و بزرگ‌ترین موزه فعال کشور به شمار می‌آید. ساخت موزه در بیست و یک اردیبهشت سال( ۱۳۰۸) آغاز شد. عباسعلی معمار و مراد تبریزی بر اساس طراحی آندره گدار عملیات احداث موزه را بر عهده گرفتند و در نهایت موزه در زمینی به مساحت( ۵۵۰۰) متر مربع و مشتمل بر سه طبقه در سال( ۱۳۱۶) به بهره‌برداری رسید. چیدمان لوازم و گنجینه موزه باعث شد تا افتتاح رسمی آن مدتی به تعویق بیافتد. همزمانی جنگ جهانی دوم و اشغال کشور نیز بر این تاخیر افزود تا در نهایت موزه به ریاست آندره گدار به صورت رسمی در سال (۱۳۲۳) به روی عموم گشوده شود.
ورودی موزه آشکارا تحت تاثیر الگوی معماری طاق کسری قرار دارد. این گرته‌برداری نه تنها در فرم، بلکه در انتخاب رنگ آجرها نیز نمود پیدا کرده است. با این وجود طراحی موزه بسیار ساده است. مجموعه‌ای از سه مکعب مستطیل با عرض (۴۰) متر که در امتداد یکدیگر قرار گرفته‌اند.
موزه شامل سه بخش اصلی پیش از تاریخ، دوران تاریخی و دوره اسلامی است. آثار به نمایش درآمده در بخش نخست با قدمتی بالغ بر یک میلیون سال، شامل مجموعه ارزشمندی از دوران پارینه سنگی تا دوره ساسانی است.
ساخت فاز دوم موزه ملی ایران شامل موزه باستان‌شناسی و هنر اسلامی ایران، در سال (۱۳۲۳) در محوطه موزه آغاز و در سال (۱۳۲۹)عملیات ساخت آن به پایان رسید. طراحی این بخش توسط اوژن آفتاندیلیان صورت پذیرفت و در بدو امر به عنوان موزه مردم‌شناسی به بهره‌برداری رسید. به دلیل اهمیت دوپران اسلامی در تاریخ هنر و فرهنگ تمدن ایران، توسعه زیرساختی این بخش به عنوان موزه‌ای مستقل در دستور کار قرار گرفت و در نهایت بازسازی این بخش از موزه در مساحتی بالغ بر (۱۰) هزار متر مربع، در چهار طبقه در سال (۱۳۷۵) به پایان رسید. در این موزه به صورت مجزا آثاری از صدر اسلام تا دوره قاجار به نمایش درآمده است. همچنین بخش ویژه‌ای به نمایش قرآن‌های نفیس و تاریخی اختصاص پیدا کرده که برخی مصفحف‌های آن در نوع خود بی‌همتا می‌باشند.
جدا از تقسیم بندی موضوعی، موزه ملی ایران شامل واحدهای متعدد پژوهشی و نمایشگاهی نظیر بخش پارینه سنگی، پیش از تاریخ، دوران‌های تاریخی، اسلامی، مهر و سکه، مرمت، کتیبه‌، سفال، استخوان‌شناسی، عکاسی، کتابخانه و مرکز اسناد است.