از شمار دوچشم یک تن کم
وز شمار خرد هزاران بیش
گاهی یک نفر از جغرافیای خاصی می‌آید، اما صدایش،حرف‌هایش و نگاهش، از مرزهای اقلیم عبور می‌کند و جهانی می‌شود. دکتر سید جعفر حمیدی، همین‌گونه است؛ مردی از دیار گرم و دریاییِ بوشهر، با نگاهی ژرف به ادبیات فارسی و دلی سرشار از شعر.
بوشهر، با آن بادهای شرجی، کوچه‌های نم‌زده از بوی دریا، و شب‌های روشن از صدای نی و ساز، فقط یک بندر نیست؛ بوشهر، مدرسه‌ی حس و خیال است؛و حمیدی، یکی از شاگردان ممتاز این مدرسه.
وقتی با آن کلمات مهربان از ادبیات حرف می‌زد، می‌شد نسیم دریا را در واژه‌هایش شنید.
وقتی شعر می‌خواند، انگار موج‌ها، قلم به دست گرفته، تازه‌ترین سروده‌های دریایی خود را نثار ساحل‌نشینان می‌کنند.
حمیدی استاد دانشگاه بود، اما هیچ‌وقت از آن جنس استادانی نبود که فقط به فرمول و قاعده دل خوش کنند. او در کلاس‌هایش ادبیات را زندگی می‌کرد. تاریخ ادبیات را نه مثل یک جدول خشک، بلکه مثل قصه‌ای عاشقانه روایت می‌کرد. چه بسیاردانشجویانی که با شنیدن صدای آرام و پرمهر او، برای نخستین بار، عاشق سعدی، حافظ و دیگر بزرگان ادبیات فارسی شدند
در میان کتاب‌هایش، غیر از تالیفات شعری‌اش همچون «وصلت در سده‌ی تظلم»، «ابر باران‌بار» و…، شاید آثار بوشهرپژوهی و خلیج فارس‌شناسی‌اش برای خیلی‌ها نام‌آشناتر باشد؛ آثاری همچون «فرهنگ‌نامه‌ی بوشهر»، «سی بوشهر»، «بندر ریگ»، «استان زیبای بوشهر»، «منظومه‌هایی برای خلیج فارس»، «میرمُهنّا»، «فرهنگ واژه‌های بوشهری»، «بوشهر من» و چند اثر دیگر که هر پژوهشگر این حوزه را دستگیر خواهد بود؛ آثاری که هنوز هم در قفسه‌های کتابخانه‌های دانشگاهی، به‌ویژه فرهنگ‌دوستان و پژوهشگران جنوبی خاک نمی‌خورند، چون زنده‌اند و پر از نگاه انسانی و نثر روان.
اما آن‌چه زنده‌یاد استاد حمیدی را ماندگار کرده، فقط کتاب‌هایش نیست؛ صداقت، فروتنی، و پیوند عمیقش با سرزمین مادری‌اش، بوشهر، است که او را به بخشی از حافظه‌ی فرهنگی مردمان آن سامان تبدیلکرده است.
اینجانب که افتخار بیش از چند دهه دوستی و هم‌نشینی با این استاد فرهیخته‌ی همشهری‌ام را داشته‌ام، شیفتگی و عشق بی‌حد و مرز ایشان را به فرهنگ، ادبیات و شعر از نزدیک درک کرده‌ام؛ به‌طوری که گویا زندگی برای استاد حمیدی جدای از این سه، معنی و مفهومی نمی‌دهد.
خوشحالم که در زمان حیات ایشان، هنگامی که مسئولیت کمیسیون فرهنگی پنجمین دوره‌ی شورای شهر تهران را برعهده داشتم، علاوه بر نکوداشت یک عمر فعالیت علمی و فرهنگی‌شان در تهران، خیابانی را هم در نزدیکی محل سکونت ایشان به نام «سید جعفر حمیدی» نامگذاری کردیم و با حضور جمع کثیری از شاگردان، دوستداران و همشهریان ایشان از خدمات ارزشمند این چهره‌ی معتبر ادبیات و فرهنگ کشور تجلیل کردیم.
باشد که یادش، نه فقط در کتاب‌ها و نوشته‌ها، که در دل‌های ما و همه‌ی شاگردان و دوستدارانش ماندگار بماند؛ چراکه زنده‌یادحمیدی، تنها یک استاد یا یک شاعر و پژوهشگر نبود؛
او راوی روح بوشهر و جنوب بود و ما همیشه و هنوز به این صداهای ماندگار نیازداریم
