زورخانه‌ها عمری به درازای بیش از ۷ قرن دارند. شاید هم‌زمان با پوریای ولی، شاید هم قبل‌تر از او. می‌گویند برای آنکه از دسترس دشمن و حملات اعراب و مغول‌ها در امان بمانند، در قدیم زورخانه‌ها در سردابه‌های زیرزمینی شکل می‌گرفتند. در اواخر عصر صفویه و اوایل دوره قاجار بود که کم‌کم از زیرزمین‌ها قد کشیدند و روی زمین آمدند، در مقابل چشم همگان. در آن زمان زورخانه‌ها محلی بودند برای کمک کردن به نیازمندان. کمتر کسی به آژان و کلانتری مراجعه می‌کرد. هر مشکلی بود، در زورخانه‌ها جمع می‌شدند و با کمک پهلوانان محل و در میان خودشان حل‌وفصل می‌شد. گاهی هم کسی نیاز مالی پیدا می‌کرد، پهلوانان و افراد محل با گلریزانی نیازش را برطرف می‌کردند.
سال ۱۲۹۰ بود که پهلوان مشهدی علی طاهری مسبب ظهور زورخانه‌ای در کنار آب‌انبار صوفی در خیابان نیکنام شد. نامش را گذاشت زورخانه شیر و طولی نکشید که به مکانی با اسم و رسم و پر رفت‌وآمد برای افراد محل بدل شد. زورخانه چند سالی در خیابان نیکنام پذیرای پهلوانان بود. می‌رفتند و می‌آمدند و چراغ زورخانه روزبه‌روز پر نورتر می‌شد.
مرشدی در خونِ خاندان طاهری بود. بعد از پدر، پسر عهده‌دار زورخانه شد. محمود طاهری، مرشد جدید زورخانه شیر، شیرِ محل را به چهارراه یاسِ محلۀ چهارصددستگاه منتقل کرد و آنجا بود که پای پهلوان تختی به زورخانه شیر باز شد. زورخانه رونق گرفته بود و در میان اهالی شهرتی دست‌وپا کرده بود. اینجا هم موعد جابه‌جایی سر رسید و به مکان دیگری در میدان احمدیه در محله دولاب و بعد از آنجا هم به خیابان نبرد شمالی رفتند و تا به امروز ماندگار شدند.
در مسیر رشد زورخانه شیر، سومین نسل از خاندان طاهری هم رو به مرشدی آورد و در ادامه راه پدر و پدربزرگ مشعل زورخانه را روشن نگاه داشت تا به امروز که در میان چهار زورخانه برتر تهران قرار گرفته و تبدیل شده به آکادمی ورزش پهلوانی.
چهارمین نسل مرشدان طاهری مهدی طاهری است که از مرشدان صاحب نام تهران است. نسل پنجم هم در راه است. چراغ زورخانه شیر حالاحالاها خاموش نمی‌شود
