رادیکالیسم موجود، واکنشی است به محافظهکاری و اصلاحطلبی که در چهار دهه گذشته گفتمان غالب در سیاست ایران بوده است.
اگر ویژگی معترضان رادیکالبودن آنها باشد، محافظهکاری در سنت اصولگرایی جای میگیرد اما دولت رئیسی در هیچکدام از این صورتبندیها جای نمیگیرد.
اغراق نیست اگر بگوییم این دولت ناگزیر است به سمت اصلاحطلبان برگردد و دست یاری بهسوی آنان دراز کند.
این همان چیزی است که هیچیک از اصولگرایان حتی در کابوسهای شبانه خود نمیدیدند.