یدالله رویایی، شاعر مشهور ایرانی، که شامگاه ۲۳ شهریورماه امسال از دنیا رفت، متولد ۱۷ اردیبهشت ۱۳۱۱ در دامغان بود و در شعر با تخلص «رویا» شناخته می‌شد. رویایی که دکترای حقوق بین‌الملل عمومی از دانشگاه تهران داشت، در سال ۱۳۴۸ به همراه جمعی از شاعران هم‌فکر، بیانیه‌ی حجم‌گرایی (اسپاسمانتالیسم) را منتشر کرد که بعدها به نام «شعر حجم»، جریانی پویا و بحث‌برانگیز در شعر امروز ایران شد.
او همچنین در تأسیس هفته‌نامه ادبی «بارو» (با احمد شاملو)، تأسیس انتشارات «روزن» (با محمود زند و ابراهیم گلستان) و انتشار «دفترهای روزن» (فصلنامه‌ای در شعر، نقاشی و قصه با همکاری گروه شاعران شعر حجم) و تأسیس جایزه ادبی شعر سال به سرمایه‌گذاری تلویزیون ملی ایران در سال‌های ۱۳۴۸.۱۳۴۹ و ۱۳۵۰ نقشی مهم داشت. یدالله رویایی در دهه‌ی ۵۰ با مهاجرت به فرانسه، ساکن نورماندی و پاریس شد و تا هنگام مرگ، در این کشور زندگی کرد.
«برجاده‌های تهی»، «شعرهای دریایی»، «دلتنگی‌ها»، «از دوستت دارم»، «لبریخته‌ها»، «هفتاد سنگ قبر»، «منِ گذشته»، «در جستجوی آن لغتِ تنها»، «هلاکت عقل به وقت اندیشیدن»، «از سکوی سرخ»، «عبارت از چیست؟» و «چهره پنهان حرف» برخی از کتاب‌های اوست.
در ساعت‌های پایانی کار این شماره از مجله، خبر سفر نابهنگام رویایی رسید و برای این‌که یادی از این شاعر مطرح شده باشد، یادداشت کوتاه محمدحسین مُدل، دوست نزدیک او، و دو شعر «رویا» را با هم می‌خوانیم. روحش شاد، یادش همیشگی
