چهل و دومین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم فجر در حالی در روز ۲۲ بهمن ۱۴۰۲ به پایان رسید که بسیاری از فیلم‌های راه یافته در این دورِ مارتن ده روزه، حتی توانایی رقابت در یک جشنواره سینمایی استانی را نیز نداشتند.
داستان‌هایی تکراری و غیر جذاب، شخصیت‌محوری برخی فیلم‌های اکرانی می‌توانست بهتر از آن چیزی که شاهد بودیم به نمایش درآید؛ در کل، در میان فیلم‌های اکرانی به صورت خاص روایت چند فیلم محدود همچون: تابستان همان روز محمود کلاری در بستری تاریخی توانایی ویژه عوامل را به رخ مخاطب کشید. به تصویر کشیدنِ زندگی خانواده‌ای در ظاهر آرام که سنت، خرافات و وضیعت معیشتیِ قالب بر دوران سختِ سیاسی تابستان سال ۳۲، شیرازه آن را در هم کوبید و مسیر آینده هر یک از اعضای خانواده را به مسیری متفاوت کشاند، دستمایه اصلی این فیلم است.
موضوع دیگری که در این دوره از جشنواره بایستی به آن توجه کرد، تجمیع فیلم‌هایی است که به سفارش سازمان‌های سینمایی دولتی ساخته شده‌اند و عملا فضا را برای نهاد‌های مستقل سینمایی تنگ و محدود کرده‌اند و رقابت را برای سینماگران گمنام دارای توانایی ویژه بلامعنی نموده است؛ و دست آخر نیز باید در شیوه اجرا هم نقدی وارد نمود. آشفتگی در نمایش و اکران نسخه اولیه فیلم از جمله این موارد است.
در مجموع جشنواره چهل و دوم را می‌توان یکی از ضعیف‌ترین جشنواره‌ها در ادوار تاریخ جشنواره فیلم فجر دانست. امید که سازمان سینمایی و دبیرخانه جشنواره با بهره‌مندی از تجربه این دوره و استفاده از نظر کارشناسان حرفهای، در سال‌های آینده ضعف‌های موجود در تمامی ارکان جشنواره از پذیرش آثار تا شیوه برگزاری را رفع نموده و جشنواره فجر را به دوران اوج آن بازگردانند.
