کاش می‌شد شنبه‌ها را با اخبار خوش آغاز کرد تا یک هفته سر حال باشیم.
آرمیتا گراوند، دختر شانزده ساله و دبیرستانی، یک ماه پیش، بدون هیچ سابقه بیماری مهم، وارد واگن مترو می‌شود. ناگهان زمین می‌افتد، ضربه مغزی می‌شود و پس از یک ماه جدال با مرگ از دست می‌رود، و چهره مظلومش می‌ماند در دل مردمی که پرسش‌های بی‌پاسخ‌شان همچنان تمام وجودشان را می‌آزارد.
چرا اجازه ندادند کمیته حقیقت‌یاب بی‌طرفی ابعاد ماجرا را بررسی کند؟
چرا خبرنگاری که برای تهیه گزارش به بیمارستان رفته بود، بازداشت شد؟
چرا در طول دوره بستری هیچ رسانه‌ای حق نداشت با همکلاسی‌ها و همراهان آرمیتا گفتگو داشته باشد؟
چرا در طول بستری آرمیتا مأموران و لباس شخصی‌ها بیمارستان را قرق کرده بودند؟
چرا یک مرگ طبیعی (اگر طبیعی باشد) باید ابعاد امنیتی پیدا کند؟
چرا در واگن قطارهای مترو نباید دوربین نصب باشد؟
چرا اکثر مردم نسبت به گزارشات دولتی هیچ باوری ندارند؟
چرا بسیاری از مردم سرنوشت آرمیتا را سرنوشت دختران خود می‌دانند؟
شاید پاسخ یک چیز بیشتر نباشد؛
اعتماد مردم به حاکمیت به پایین‌ترین حد خود رسیده است.
مردم همانطور که مرگ مهسا را باور نکردند و حق داشتند.
همانطور که سقوط اتفاقی هواپیما را باور نکردند و حق داشتند.
همانطور که سخنان مقامات را در مورد پیشرفت ایران را قبول ندارند و حق دارند.
همانطور که مرگ مهرجویی و خانم محمدی‌فر را حادثه طبیعی تلقی نکرده‌اند و حق دارند.
همانطور که بهبود وضعیت در آینده را با حاکمیتی ناکارآمد باور ندارند و حق دارند.
مرگ طبیعی آرمیتای عزیز را باور نمی‌کنند و خود را محق می‌دانند.
چرا باید از یک دروغگو بدون تحقیق، هر چیزی را پذیرفت؟
آرمیتای عزیز!
آرام بخواب.
روزی حقایق روشن خواهند شد.
ما همه خود را در مرگ تو مقصر می‌دانیم.
وقتی بر سر هر چهارراهی مأموری دیدی و ترسیدی.
وقتی در کنار باجه کنترل بلیط دیدی مأموران با خشم نگاهت می‌کنند.
وقتی در ماشین پدر نشستی و همه گفتند روسری‌ات را بگیر و گر نه بدبخت می‌شویم چند هفته ماشین‌مان می‌خوابد!
وقتی در بیمارستان مأموران مراقب بودند کسی با تو ارتباط نگیرد.
همه ما مقصر بودیم…
ما نگذاشتیم تو زندگی شیرینی داشته باشی.
حاکمیت در همه مرگ‌ها بی‌تقصیر است!!
همه آنها که از آلودگی هوا جان می‌دهند
همه آنها که از بی‌دارویی می‌میرند
همه آنها که از ناامنی جان به لب می‌شوند
همه آنها که سوار ون یا هواپیما می‌شوند
همه آنها که سوار بر ماشین‌های ناامن می‌شوند
همه آنان که در جاده‌های غیر ایمن می‌رانند
همه خودشان مقصرند
و ما مردم، خودمان مقصریم
حاکمیت تنها پول نفت را می‌گیرد
و مالیات‌ها را
و اگر یک شهروند غزه‌ای کشته شود…
اعلام عزای عمومی می.کند.
آرمیتا ما را ببخش که ترسو بودیم
ببخش که این زندگی را برایت رقم زدیم
ببخش که رسانه آزادی نداریم
ببخش که صدایمان در گلو خفه است
و مرگ عزیزان‌مان را
تنها تماشا می‌کنیم
