بالاخره بعد از کش و قوس‌ها و حرف و حدیث‌های فراوان درباره اموال بلوکه شده ایران در کره جنوبی در دو سال اخیر، امروز اعلام شد که ایران رسما شکایت از کره جنوبی به علت پرداخت نکردن طلب هفت میلیارد دلاری را کلید زده است. این شکایت هم پروسه‌ای پیچیده دارد و اختلاف بین بانک مرکزی ایران و دولت کره جنوبی بر اساس مکانیسمی تعریف شده در موافقت‌نامه تشویق و حمایت از سرمایه‌گذاری بین دو‌کشور مصوب سال ۸۲ به داوری ارجاع داده می‌شود.
فارغ از این که سرنوشت این داوری چه خواهد شد و به کجا خواهد رسید، اما در دل این شکایت معنا و مفهوم خاصی نهفته است.
بدان معنا که این اقدام می‌تواند منعکس کننده نومیدی از به سرانجام رسیدن مذاکرات مبادله زندانیان با آمریکا حداقل در بازه زمانی کنونی باشد. از این جهت که آزادی هفت میلیارد دلار بلوکه شده بخشی از این مبادله است و در این دو سال مذاکرات متعددی میان آمریکا و ایران درباره آزادی این اموال به عنوان یک رکن مهم قرارداد احتمالی مبادله زندانیان انجام شده است و با میانجیگری قطر و عمان هنوز هم ادامه دارد.
حالا که ایران تصمیم به شکایت از سئول گرفته است، فی نفسه نشان می‌دهد که مذاکرات مبادله زندانیان به بن بستی خورده است که تهران فعلا امیدی به گشایش جدی در آن و رسیدن به توافق ندارد که اگر چنین بود و توافقی نزدیک در شرف امضا بود که اساسا شکایتی هم مطرح نمی‌شد.
به هر حال، در خوش‌بینانه‌ترین حالت اگر هم این مذاکرات به بن بست نرسیده باشد، باز همین اقدام ایران نشانگر این است که فعلا خبری از توافق نیست. این هم بدان معناست که تحرکات دیپلماتیک اخیر نتیجه خاصی در این باره به همراه نداشته است.
اما جهان سیاست دنیای ممکنات است و تحلیل بالا ناظر به وضعیت کنونی مذاکرات مبادله زندانیان است و به معنای منتفی شدن احتمال دستیابی به توافق نیست و هیچ بعید نیست که در آینده در نتیجه تکاپو و ابتکارات میانجیگران این بن بست شکسته شود و دو طرف به توافقی دست یابند.
