حق: به ما به چشم دانش‌آموز نگاه نمی‌کردند؛ ما همان چریک‌های لاغر و نزاری بودیم که در صف صبح‌گاه مدرسه باید جوری مرگ بر آمریکا را فریاد می‌زدیم که صدای‌مان تا کاخ سفید برسد و پنجره‌های اتاق بیضی را بلرزاند. جنگ تمام شده بود اما تمام نشده بود. ما همه آرزو داشتیم در آینده خلبان شویم و نه فقط این؛ انشاء خود را جز با سلام به رزمندگان اسلام شروع نمی‌کردیم. نقل روزهایی است که مادر سه شهید را می‌آوردند تلویزیون تا با افتخار اعلام کند که اگر باز هم پسری می‌داشت، او را ره‌سپار جبهه می‌کرد. هم‌سر شهید هم چاره‌ای نداشت الا آن‌که بگوید سیاهی چادر خانم‌ها حتی از سرخی خون شهیدان هم دشمن‌کوب‌تر است. خود شهید در عصر جوانی تیپ هیپی می‌زد و با شلوارک لی به توچال می‌رفت و ما اگر جین می‌پوشیدیم یا اگر شطرنج بازی می‌کردیم یا حتی اگر یواشکی معجون می‌خوردیم، متهم به این می‌شدیم که داریم به خون شهید خیانت می‌کنیم. خود شهید در صف سینمای قبل از انقلاب، عکس مکش مرگ ما داشت و ما از ترس کمیته باید ویدئوی خود را لای پتو مخفی می‌کردیم. شانس اگر نداشتیم و لو می‌رفت، شهید را؛ همان شهیدی را که خودمان داده بودیم، بر فرق سرمان چماق می‌کردند. صدای هایده به ما که رسید حرام شد؛ خودشان تجربه‌ی مستی با مهستی را هم داشتند.
خودشان سبیل برای خودشان می‌گذاشتند نیچه‌ای، اسم مستعار برای خودشان می‌گذاشتند کامران، دوست‌دختر برای خودشان انتخاب می‌کردند غزاله و آن وقت مدعیان انحصاری راه‌شان رسماً از ما می‌خواستند که جوانی نکنیم. تا نمازجمعه بود، دربند بی‌خود جمعه‌ها انتظار ما را می‌کشید. یک روایت هم پیدا کرده بودند که همه‌ی روزها عاشورا و همه‌ی مکان‌ها کربلاست. بعد هم با وارونه‌ترین تفسیر از این تصویر، به ما یا به چشم حسین نگاه می‌کردند یا به چشم یزید. شگفتا! خود اباعبدالله فقط یک روز عاشورا داشت و ما باید همه‌ی عمرمان عاشورایی زندگی می‌کردیم؛ آن‌هم به عشق امامی که برایش حریت مهم‌تر از دیانت بود، حتی در روز عاشورا.
آن‌قدری که این‌ها به ما دستور دادند، خود خدا دستور نداده. قرآن نه تنها بیش‌تر از دستور، قصه دارد که حتی دستورهایش هم عمدتاً جنبه‌ی توصیه دارد. خدا در قرآن از ما می‌خواهد که آدم باشیم و این‌ها نه که مملکت را پادگان کرده‌اند، به ما به چشم سرباز نگاه می‌کنند یا با متلک سربازفراری بدرقه‌مان می‌کنند. در این منظومه نه فقط پدر مهسا بل‌که حتی مادر کیان هم چریک می‌شود. نه! تو نمی‌توانی شهوت ساختن چریک داشته باشی؛ بعد متوقع باشی که همه‌ی چریک‌ها مثل همه‌ی فاطی‌کماندوها هوادارت باشند…
