رهبری گفتند انتخابات اسفند بایست پرشور باشد.
اما مسئله این است که چرا؟
مگر همین رهبری نبودند که با بیاعتنایی از کنار حذف کاندیداها گذشتند در انتخاباتی که به بالا آوردن رئیسی انجامید.
همه کاندیداهای بالقوه رأی آور، حذف شدند و لو انتخابات حداقلی برگزار شود.
حال آیا قرار است در انتخابات آتی باز برای رهبری که اهمیت خاصی برای خواست مردم و حضور انها قائل نیست، مردم صف بکشند تا ایشان باز مثل حضور در تشییع سردارسلیمانی به رخ همه بکشد که نظام مقبولیت دارد و آن حضور را سرکوفت کند بر سر ملت دردمند و معترض؟
سوالی از رهبری دارم
بنظر شما این یک مقدار توقع زیادی از مردم نجیب ایران نیست که بیایند صف بکشند برای تقویت نگاهی که برای خواست آنها اهمیتی قائل نیست.
ناراحت نشوید مگر همین مردم بارها با انتخابات متعدد نگفتند تنش زدایی میخواهند و دنبال زندگی اند نه دنبال گفتمان خاصی که عزت را در درگیر شدن با امریکا میبیند، مگر نه این است که برای رأی آوردن کاندیداهای مورد قبول حاکمیت در مجلس و ریاست جمهوری و شورا مجبور شدید نگاهی که مقبولیت بیشتری داشت را با نظارت سلیقهای حذف کنید؟
به قول آقای علیلاریجانی جریان خالص سازی راه انداختید و ملت ناخالص را با حذف کاندیدای ناخالص، از انتخابات منصرف نمودید.
انتخابات اگر انتخابات بود و موجب اصلاح امور میشد الان ما تن به یک رفراندم میدادیم و داستان امریکاستیزی و حجاب اجباری و نظارت سلیقه ای را به رفراندم میگذاشتید.
راستی اگر مردم شعور رای دادن در رفراندم را ندارند چگونه شعور انتخاب نماینده و رئیسجمهور را دارند؟
آیا انتخاب بد و خوب یک مسئله، ساده تر از اعتماد به یک فرد نیست که معلوم نیست چه خواهد کرد و در پیچ و خم روزگار چقدر مستدام و مستقیم خواهد ماند؟
پیشنهاد مشخص بنده این است که زلف انتخابات مجلس بایست در اسفند با سر زلف رفراندم گره بخورد.
حاکمیت اگر حضور میخواهد بسمالله
در انتخابات اسفند علاوه بر انتخابات مجلس، رفراندم در سه مسئلهای که گذشت را هم زمان برگزار نماید.
