ساعت آغاز به کار دستگاه های دولتی از ۱۶ خرداد، ۶ صبح اعلام شد.
اما چند نکته:
ساعت خواب مردم عمدتا ۱۱ شب به بعد است. اگر فکر کنیم با یک مصوبه سبک زندگی مردم عوض خواهد شد در اشتباهیم.
ساعت کار بازار و بیشتر فروشگاه ها ۱۰ صبح به بعد است. ساعت کار بانک ها تا ۱۳. این یعنی آغاز چالش برای کسب و کارها در سال تولید و مهار تورم.
حجم زیادی از کارمندان، فرزندانی دارند که قبل از رفتن به محل کار باید به مهد و مدرسه یا خانه آشنایی بسپارند. ساعت ۵ صبح هیچ جا پذیرای فرزندان کارمندان نیست. بچه ها را نمی شود قورت داد و از ضرورت فرزندآوری گفت.
با توجه به قیمت مسکن، تعداد زیادی از کارکنان بویژه نیروهای خدمات و کارمندان دون پایه در شهرهای اطراف تهران زندگی می کنند و برای رسیدن به محل کار باید ۴ صبح راه بیفتند. این یعنی افزایش هزینه ها، دشواری شرایط زندگی خانوادگی و فشار روانی بیشتر.
با توجه به تجربه کاری در ادارات، زودتر آغاز شدن ساعت کار عملا به معنای افزایش زمان صبحانه کارکنان در ساعات اولیه و کاهش بهره‌وری از یکسو و افزایش نیاز به اضافه کاری پس از ساعت رسمی است که مستلزم مصرف انرژی و هزینه های تحمیلی بیشتر به دولت است.
همه جای ایران، تهران نیست، گرما و سرمای همه جا هم یکسان نیست، ساعت کار واحد هم برای همه جا لازم نیست.
اعلام ساعت ۶ صبح برای آغاز کار به معنای مراجعه مردم به ادارات از ساعت ۶ نیست بلکه به معنای انباشت مطالبات مراجعان در ساعات پایانی و نرسیدن وقت برای انجام کارها، تولید صف و گسترش نارضایتی بیشتر است.
پی نوشت ۱ :
اینکه گمان کنیم چون مصوب می کنیم پس هم درست است، هم انجام می شود حاصل عدم درک درست از حکمرانی است.
اینکه فکر کنیم چون اجداد ما پس از اذان صبح به مزرعه و کارشان رفته و شبها پس از غروب می خوابیده اند پس امروز هم می شود چنین کرد حاصل عدم درک مناسب از زمان و مکان است.
اینکه فکر کنیم با لغو قانون جلو کشیدن ساعت، می توان ۸۰ میلیون نفر را به عقب کشید حاصل عدم درک مناسب از مردم است.
پی نوشت ۲ :
در عصر ارتباطات و دولت الکترونیک اگر مصرف انرژی این همه مهم است، دو ماه گرم تابستان را می توان در بسیاری از کارها دورکاری و غیرحضوری کرد و از منزل به مردم خدمات داد.
پی نوشت ۳ :
می‌دونم بی ربطه اما از بچگی کارتون پت و مت را خیلی دوست داشتم.
