دکتر احمد علیرضابیگی گفت:
رفتار آقای قربان‌زاده در مواجهه با پرسش‌گری پیرامون مصوبه مولدسازی در واقع مقیاس کوچکی از رفتار کلان دولت است که خود را پاسخگو نمی‌داند و اهمیتی به مردم و مخاطبینش نمی‌دهد.
آقای قربان‌زاده که خود را مکلف به پاسخ‌گویی نمی‌داند و می‌گوید رهبر انقلاب باید این‌جا حاضر شود و به سوالات پاسخ دهد، نهایت ناجوانمردی را در حق رهبر انقلاب به نمایش گذاشت در حالی‌که ایشان با تأیید این مصوبه و با این نیت که به دولت برای جبران کسری منابع خود کمک کند، چنین اعتمادی به آنان کرده است.
من تأیید مصوبه مولدسازی را از مصادیق اکل میته و اضطرار و عنوان ثانویه می‌دانم که حتما رهبر معظم انقلاب در رابطه با آن افقی دور یا ضرورت بسیار قابل توجهی را مورد نظر داشته‌اند و به همین دلیل چنین اختیاری را از روی لطف و اعتماد به دولت داده‌اند. این رفتار آقای قربان‌زاده که خود را در مواجهه با سوالاتی که در این خصوص مطرح بود پاسخگو نمی‌داند، نهایت ناجوانمردی در پاسخ به لطف و اعتماد رهبر انقلاب است.
علاوه بر این، چنین رفتار‌هایی نشان می‌دهد که چه چیزی در راه است. یعنی اگر وضعیت این‌گونه باشد و هیأت عالی مولدسازی و همه کارگزارانی که مجری اوامر هیأت عالی هستند نیز از مصونیت‌هایی بهره‌مند باشند، طبیعتا یک فاجعه در راه است. ما خصوصی‌سازی را تجربه کردیم و با آن همه محکم‌کاری و قانون و مقررات و هیأت عالی واگذاری و دادگاه و دستگاه‌های نظارتی و دستگاه‌های امنیتی، نتیجه نامطلوبی را شاهد بودیم، حال تصور کنید که بدون این‌ها قرار است چه اتفاقی رخ دهد.
بالاخره ما اگر با مردم کار داریم و به آرای آنان اعتقاد داریم و معتقدیم که چه دولت آقای رئیسی و چه هر دولتی، چه شهردار و چه شورای شهر بالاخره ۴ سال دیگر برای استمرار مسئولیتشان نیاز به رأی مردم خواهند داشت و به سراغ آنان خواهند رفت، پس باید به مردم بگویند که چه کار‌هایی را انجام داده‌اند که اگر این‌گونه نباشند حتما پاسخ مناسبی از مردم نخواهند گرفت.
مماشات مجلس با دولت به ویژه در بحث استیضاح برخی وزرا که بار‌ها در مجلس مطرح شده، ولی به نتیجه مناسبی منتهی نگردیده است خصیصه مجلس است. در مجلس گذشته هم، آقای آخوندی [وزیر راه و شهرسازی] چند بار استیضاح شد، و دلایل آن مانند تخلف و ناتوانی وزیر و عدم تحقق برنامه‌ها نیز بسیار محرز بود، ولی هر دفعه آقای آخوندی نسبت به دفعات قبل رأی بیشتری آورد که این جریان حکایت از یک عصبیت حزبی می‌کرد. این عصبیت حزبی همیشه بر مجلس سایه انداخته است.
در مجلس فعلی نیز به طور مثال همین قضیه‌ای که برای قطار تبریز در دوره آقای آخوندی اتفاق افتاد برای قطار یزد-طبس هم رخ داد و ۱۷ یا ۱۸ نفر از هموطنانمان به واسطه بی‌مبالاتی و سوء مدیریت از بین رفتند، ولی مجلس یازدهم حتی راضی به طرح سؤال از وزیر راه نشد حال آن‌که مجلس گذشته حداقل راضی شد که استیضاح آقای آخوندی انجام شود. یا موضوعات دیگری مانند حوزه صنعت و معدن که در آن رخ‌داد‌هایی اتفاق افتاده است که حکایت از ظلم فاحش در حق ملت ایران و سوء مدیریت، عدم برنامه‌ریزی و عدم پای‌بندی به وعده‌ها دارد، ولی وقتی استیضاح وزیر صمت به مجلس می‌آید، رأیی که وزیر از نمایندگان کسب می‌کند، با رأیی که در دوره رأی اعتماد داشته، تفاوتی ندارد که این در واقع همان سایه انداختن تعصبات و تعلقات حزبی است و اساسا از این قاعده تبعیت می‌کند که مجلس آبروی خود و اعتبار سیاسی‌اش را به دولت آقای رئیسی گره زده است. این اسباب تأسف است با این کارکردی که دولت آقای رئیسی دارد، نمی‌توان سرانجام خوبی را برای مجلس پیش‌بینی کرد./ وقایع روز
