در شامگاه نوزدهم اسفند ۱۳۷۹، دولت وقت طالبان به دستور ملاعمر (رهبر عالی امارت اسلامی)، بنای مجسمه‌های بودا را تخریب کرد. وی در گفتگویی تشریح کرد: «من نمی‌خواستم تندیس‌های بودای بامیان را نابود کنم. در واقع، برخی از خارجی‌ها نزد من آمدند و گفتند که مایلند کارهای بهسازی بودای بامیان را که در پی بارندگی کمی آسیب دیده بود، انجام دهند. این مرا شوکه کرد. من فکر کردم، این افراد بی‌احساس به هزاران انسان زنده- افغان‌هایی که از گرسنگی می‌میرند- توجهی ندارند، اما نگران اشیاء غیر زنده مانند بودا هستند. این بسیار اسفناک بود. از همین روی، من دستور نابودسازی آن را دادم. اگر آن‌ها برای کارهای بشردوستانه آمده بودند، من هرگز این دستور را نمی‌دادم.»
مجسمه‌های بودای بامیان قبل از تخریب به عنوان یکی از جاذبه‌های گردشگری افغانستان به شمار می‌آمدند و به عنوان یکی از میراث‌های جهانی یونسکو در سال ۲۰۰۳ میلادی ثبت شده بودند. ارتفاع این مجسمه‌ها ۵۵ متر (۵۵۴ میلادی) و ۳۸ متر (۵۰۷ میلادی) بود و اوج هنر یونانی _ بودایی به شمار می‌آمد.
این هنر که در آسیای مرکزی و به ویژه در افغانستان رایج بود، معروف به هنر گندهارا (منطقه گنداره) می‌باشد.
گَنداره یا گندهارا (در فارسی باستان: گَداره)، نام یکی از استان‌های ایران هخامنشی است و موقعیت آن شمال باختری پیشاور در پاکستان می‌باشد.
پس از حمله یونانی‌های باختری به گنداره و شبه جزیره هندوستان، هنر یونانی و بودایی تلفیق شده و هنر گنداره بوجود آمدند. این تلفیق هنری از زمان حمله اسکندر مقدونی تا زمان حمله اعراب در سده هفت میلادی رواج داشت و مجسمه‌های بودای بامیان در سده پنجم میلادی را نیز می‌توان تحت تاثیر این سبک هنری دانست.
