پرچم نارنجی‌رنگ سیک‌ها بالای بنا تکان می‌خورد و نوید پرستشگاهی از آن مردمان شرق را می‌دهد. مسجد هندوان تنها معبد پیروان آیین سیک در تهران است که در دوره پهلوی دوم و در سال ۱۳۴۳ شمسی طراحی شد و حسین مظفری ترشیزی، مترجم فارسی کتاب راهنمای معماران «نویفرت» آن را معماری کرد. یکسال بعد از طراحی به عنوان نیایشگاه سیک‌ها ساخته شد. این آیین که در سده پانزدهم میلادی به دست گورو نانک در منطقه پنجاب در شبه قاره هند بنیان نهاده شد، جزو آیین‌های یکتاپرست است. معبد سیک‌ها در زبان پنجابی گوردوارا (Gurudwara) خوانده می‌شود.
این بنا در بخش شمالی محوطه‌ای درختکاری شده قرار گرفته. بر فراز در ورودی این محوطه نیز خاندا، نماد آیین سیک، دیده می‌شود. پس از وارد شدن به محوطه با بنایی روبه‌رو می‌شویم که نمای آن را ۵ بخش افقی تشکیل می‌دهد. پایین‌ترین بخش که به ارتفاع درگاه ورودی است، با سنگ مالون تیره نماسازی شده و میان آن در ورودی بنا قرار گرفته است. بر فراز این بخش ردیفی از پنجره‌ها قرار گرفته‌اند. سومین بخش افقی حجمی بیرون زده و بتنی است که به نظر می‌رسد در دورتادور بنا چرخیده باشد. در بالای آن ردیف عقب نشسته پنجره‌ها قرار دارند که عینا مشابه با پنجره‌های زیر این حجم‌اند. در بالاترین بخش نما نیز حجم بیرون‌زده دیگری قرار گرفته که مجددا دورتادور بنا چرخیده و با سنگ نماسازی شده است. دو حجم بیرون‌زده بتنی و سنگیِ نما به علت شیبی که در جداره‌هایشان دارند، فضایی فرو رفته در میانشان ایجاد کرده‌اند که بستری تعریف شده برای ردیف پنجره‌هایی است که بین این دو حجم قرار گرفته‌اند.
بنا با سازه فلزی و در دو طبقه طراحی شده است که در طبقه اول سالن نیایشگاه قرار گرفته است. اقامتگاه رهبر روحانی این معبد نیز در کنار نیایشگاه قرار دارد.
