عرصه سیاست خارجی، محل عرضه گفتمان یک کشور با همه مختصات سیاسی، فرهنگی و اقتصادی آن است که در صورت ارائه مناسب، می‌تواند بستر مناسبات و مبادلات بسیاری را ایجاد کند. یکی از مؤلفه‌های تاثیرگذار در این حوزه، سفرای هر کشور هستند. این سفرا در واقع نمایندگان یک دولت-ملت در قلب دولت-ملت دیگری هستند که وظیفه آنان در وهله اول تثبیت و سپس ارتقای همکاری‌های فی‌مابین دو کشور است.
به همین جهت ضرورت دارد سفیر انتخابی ویژگی‌هایی داشته باشد که زمینه پیوند او را با کشور میزبان تسهیل و میل دولت و ملت میزبان را در جذب او ترغیب کند. بر همین اساس سفرا باید یکسری خصایص کلی داشته باشند از قبیل اینکه در حوزه‌های مرتبط مانند روابط بین‌الملل، حقوق بین‌الملل، اقتصاد بین‌الملل و… دارای تحصیلات باشند و یا حداقل بنا بر علایق در حوزه‌های مربوطه مطالعه عمیق داشته و صاحب‌نظر باشند.
ضرورت تجهیز هر سفیر به این موارد در جهت تسریع در توسعه نفوذ به ساختارهای دولت میزبان است. در واقع سفرا با برخورداری از ابزار مناسب سعی می‌کنند دولت‌ها را با دیپلماسی اقناعی به سمت همکاری‌های گسترده با دولت مطبوع خود متمایل کنند.
دستگاه وزارت خارجه به‌عنوان یکی از مهم‌ترین نهادهایی که بیش از هر زمان دیگری منافع ملی با تصمیمات و انتخاب‌های آن پیوند خورده است، وظیفه دارد که روند کارشناسی را در انتصابات خود مدنظر قرار دهد. اگر این حوزه به محل معاملات سیاسی بدل شود، نتایج ناگواری خواهد داشت که ثمره‌اش در بی‌اعتباری دستگاه وزارت امور خارجه باقی نخواهد ماند و بر اکثر حوزه‌ها تاثیر منفی خواهد گذاشت.
