نیکیتا خروشچف رهبر اصلاح‌طلبی بود که پس از مرگ استالین در شوروی به قدرت رسید.او در یکی از نخستین سخنرانی‌هایش خطاب به اعضای کمیته مرکزی حزب کمونیست شوروی گفت:«تا حالا رسم بوده که مسئولین کشور گناه کمبود محصولات کشاورزی را به هوای بد یا مشکلات ساختاری به جا مانده از رژیم سابق نسبت می‌دهند.اما رفقا، الان سی‌و‌هشت سال از استقرار نظام اتحاد شوروی می‌گذرد.این، زمان کمی نیست.یعنی ما باید احساس شرمندگی بکنیم از این‌که گناه همه تقصیرات و کمبودهایمان را به گردن نیکلای دوم (آخرین تزار روسیه)بیندازیم.این مرد مدتهاست که مرده (خنده حضار).مردم از ما می‌پرسند: آیا گوشتی برای خوردن وجود دارد؟آیا شیری برای نوشیدن وجود دارد؟آیا شلوار مناسبی برای پوشیدن وجود دارد؟بله،این‌جور چیزها ربطی به مقوله اعتقادات حزبی ندارد اما چه فایده‌ای دارد که اگر همه مردم آدم های معتقدی باشند اما بدون شلوار در سطح شهر و روستا تردد کنند؟(خنده حضار)»
به نظرم اگر آقای علی اکبر ولایتی عضو کمیته مرکزی حزب کمونیست شوروی آن زمان بود از جا برمی‌‌خاست و می‌گفت:«رفیق خروشچف اشتباه می‌کنید، ما باید از انقلابیون حوثی الگوبرداری کنیم که نان خشک می‌خورند و لنگ به بدنشان می‌بندند و تا آخرین قطره خونشان در برابر مزدوران و نوکران امپریالیسم جهانی مقاومت می‌کنند»
