خیابان پامنار تهران بناهای قدیمی زیادی از گذشتههای دور و نزدیک به جای ماندهاند. یکی از این یادگارهای تاریخی، بقعهای قاجاری بوده که مربوط به شخصی به نام “سید العلما پیر عطا” از نوادگان امام موسی بن جعفر (ع) است. متأسفانه اطلاعات دقیقی از این امامزاده بزرگوار و تاریخ فوت ایشان در دسترس نبوده و به گفته متولی آنجا، ساخت بقعه فعلی حدوداً به ۲۵۰ سال پیش بازمیگردد. بر یکی از دیوارهای اطراف صحن نیز تاریخ ۱۲۱۴ ه.ق به چشم میخورد که میتواند سندی در راستای صحت این گفته باشد.
ساختمان بقعه که فرمی نزدیک به مستطیل دارد، در قسمت جنوبی صحن قرار گرفته است. در این بقعه تزئینات کمی به صورت آجرکاری و کاشیکاری به چشم میخورد. بر روی مزار ایشان ضریحی چهارگوش از جنس چوب قرار گرفته که رویش را با پارچهای سبز رنگ پوشاندهاند. زمین با فرشهای لاکی پوشانده شده و پشتیهای ساده به دیوارها تکیه داده شدهاند. در قسمتی از ساختمان که دارای کمی چرخش است، محرابی مقرنسکاری شده در جداره جنوبی قرار گرفته است. در قسمت شمالی حیاط نیز اتاق متولی بقعه قرار گرفته که همراه خانوادهاش در آنجا زندگی میکنند و نسل به نسل به حفاظت از بقعه مشغول هستند.
گفتهها و مشاهدات اهالی قدیمی حاکی از آن است که در قسمت شمالی بقعه پیر عطا (در محدودهای وسیع تر از حیاط امروزی) قبرستانی قدیمی وجود داشته که افراد زیادی بدلیل احترام به امامزاده ترجیح میدادند پس از مرگ در آنجا دفن شوند. البته امروزه جز چند قبر قدیمی با نوشتههای نامشخص، چیزی از آن قبرستان باقی نمانده است. در این میان یکی از قبرها دارای سنگی با کیفیتتر بوده و تا حدودی اطلاعاتش مشخص است. این قبر که از علامتهای رویش مشخص شده برای دختری جوان است، تاریخ ۱۲۰۲ ه.ق را نشان میدهد. ناگفته نماند که این بقعه قاجاری در مرداد سال ۱۳۸۴ با شماره ثبت ۱۳۳۵۳ به فهرست آثار ملی ایران اضافه شده است.
