دخترها می‌خواستند به جنگ با ترکمن‌ها بروند، در روزگاری که زنان اجازه جنگیدن نداشتند. روزگار صفویه بود و آنها از خانواده بزرگی بودند. دخترها به مخالفت‌ها توجهی نکردند، لباس مردانه پوشیدند و رفتند به جنگ و هیچ‌کدام زنده بازنگشتند. امروز مقبره این دختران جایی است برای زیارت به نام بقعه هفت دختران. در مورد این بقعه روایت‌های مختلفی نقل شده، در کتاب کنزالانساب آمده است که «دختران سواد بن امام موسی کاظم (علیه السلام) به نام‌های حبیبه، رقیه، فاطمه، ساره، هاجر و تاجر از بغداد روی به ولایت ری نهادند، چون به موضع تهران رسیدند به شهادت رسیدند.» یکی از روایت‌ها هم می‌گوید «این دختران از خانواده‌های بزرگان ایرانی در دوران صفویه بودند که در هنگام جنگ با ترکمن‌ها خواستار اجازه جنگ شدند و با مخالفت روبه‌رو شدند، پس لباس مردانه پوشیده و صورت‌های خود را بسته و به جنگ رفتند. هنگامی که پدر به منزل برگشت آنها را نیافت به محل جنگ رفت و اجساد دختران خود را پیدا کرد و آنها را در این محل دفن کرد.» کم‌کم مزارشان امامزاده‌ای شد که خانواده‌ها را برای زیارت به سوی خود خواند. حجت بلاغی هفت دختران را از احفاد شاه خلیل الله و از سادات حسینی می‌داند چنان که می‌گوید: «از قرار مسموع هفت تنان و چهارده معصوم و پی عطاء الله که قبورشان داخل تهران است همه از سادات حسینی و از احفاد شاه خلیل الله هستند.»
این بنا حدود قرن دوم هجری ساخته شده و در سال ۱۳۵۱ حاج سیدمصطفی نجات آن را بازسازی کرد. تا پیش از این بازسازی بقعه فقط یک زیرزمین بود. در گذشته در ورودی به چند آیه از سوره انا فتحنا با خط ثلث مزین بود که امروز به هم خورده است. بنای امروزی اتاقی است با یک سرداب که قبر اصلی در این سرداب است و ضریح در اتاق قرار دارد. یک راه‌پله فلزی این دو طبقه را به هم متصل کرده است. بقعه از بیرون در سمت شرقی نمایی دارد که از آن پنجره‌های سرداب با نرده‌های فلزی سبزرنگ و کاشی‌کاری با نقوش اسلیمی دیده می‌شود.
