خیابان دولت به سمت پل صدر را که پیش بروی، باغ بزرگی با آجرهای قرمزرنگ به چشم میخورد که باغ قلهک یا سفارت انگلیس نام دارد. این باغ ۱۷ هکتاری و سرسبز در روستای قلهک قرار داشت که شاهان قاجار آن را ملک خود میدانستند. این باغ زیبا از درختان بید مجنون، نارون، چنار و انواع گلهای زینتی مملو بود که از یکی از ۷ رشته قنات پر آب شمیران تغذیه میکرد. این بهشت سرسبز در زمان محمدشاه قاجار به مبلغ ۳۰ تومان به سفرای انگلیس بهعنوان خانه ییلاقی برای گذراندن تابستان گرم تهران در ایران اجاره داده شد.
باگذشت زمان انگلیسیها در باغ برای خود استخر ساختند و آن را از آب قنات پر کردند. رفتهرفته عمارتهای مختلفی در جایجای باغ ساخته شد و امکانات ورزشی به آن افزوده شد. آنان عمارتی در ضلع شمالی باغ ساختند و آن را «انجمن ایرانشناسی ایران و بریتانیا» نامیدند. در جوار این ساختمان مدارسی نیز بنا شد. در ضلع جنوبی باغ قبرستانی به مساحت ۳۰۰۰ مترمربع بهصورت چمنکاری شده برای خود درست کردند و بنایی با گنبدی فیروزهای برای احترام به اموات خود در آن ساختند. ۸ کتیبه بهموازات هم در سرتاسر این گورستان وجود دارد که نام ۴۰۰۰ نفر از سربازان انگلیسی مفقودالاثر در جنگهای جهانی اول و دوم در آنها به چشم میخورد. هرسال در اواخر فروردین و آبانماه به دعوت سفارت انگلیس سران ۲۰ کشور برای بزرگداشت این کشتهشدگان در این محل گرد هم میآیند.
در خصوص مالکیت باغ قلهک، ایران هرگز نتوانست دعوی مالکیت این باغ را داشته باشد. تنها سند مالکیت باغ نامهای است که سفیر انگلیس برای تشکر از واگذاری این باغ به سفارت انگلیس در سال ۱۲۷۸ نوشته است. در مجلس شورای اسلامی نیز طرحی دوفوریتی برای تعیین مالکیت این باغ صورت گرفت که هنوز بر سر استرداد آن به دولت ایران بحث و گفتوگوهایی وجود دارد.
در دوران جنگ جهانی اول بود که سیاستهای انگلیس و روسیه در یک راستا نبودند. لیاخوف روسی در آن زمان دستور داد تا مجلس شورای ملی ایران به توپ بسته شود. به این خاطر ۱۴ هزار نفر از روحانیون، کسبه، بازاریان و آزادی خواهان در این باغ تحصن کردند و از انگلیس خواستند تا به آنها امان بدهد و در مقابل روسیه از آنها دفاع کند. انگلیس هم بساط پذیرایی از تحصنکنندگان را فراهم آورد و با روسیه وارد مذاکره شد و از این تاریخ به بعد شاه ایران با مشورت و تأیید این دو کشور انتخاب میشد. برکناری محمدعلی شاه قاجار و جانشینی احمدشاه قاجار نیز از تصمیمات این دو حکومت است.
در نهایت این باغ در تاریخ ۱ مهر ۱۳۸۲ با شماره ثبت ۱۰۴۰۵ بهعنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسید.
