محمدعلی بهمنی

داستان آشنایی یک شاعر

بهمنی با بهمنی در رقابت بود برای مهربانی، تواضع و اخلاق. چنان‌که اکنون فروردین را آغاز شعر می‌دانم و تولدش را شروع خودم در دنیای واژه‌ها. اکنون چنان آرزویم را در سینه می‌فشرم که مبادا کمی از کم داشتن‌هایش کمترم کند. فروردین تنها تولد بهمنی نیست، تولد نسلی‌ست که آرزویشان دیدار پدری مهربان بود و اکنون شعرهایشان را بی‌شک مدیون او هستند.

گفتگوی مطهره واعظی‌پور با محمدعلی بهمنی

اجازه خلق آثار عاشقانه را نمی‌دهند

این موضوع ذهن من را روشن کرد که اصلاً اگر ما بخواهیم معنای شعر خودمان را هم بدهیم، داریم به اذهان دیگران آسیب می‌رسانیم. کسانی که دوست دارند و گوش می‌کنند، برداشتی که ذهن خودشان دارد، باعث لذت آن‌ها می‌شود نه اینکه آن‌ها را محکوم به قبول کردن همان معنایی کنیم که در ذهن ما از آن شعر وجود داشته است.

تو زنده‌ای هنوز و غزل فکر می‌کنی | سمانه نائینی

در این یادداشت قصدم رفتن به سراغ کارنامه شاعری بهمنی یا حتی کارنامه اجتماعی شعرش نیست. این یادداشت مرور شاعرانگیِ رفتاریِ شاعری است که چون شعرهایش زلال است و چون شعرهایش مهربان. شاعری که هر چند می‌گوید «گاهی چنان بدم که مبادا ببینی‌ام» اما هر آینه که از قیل و قال دنیا دلگیر باشی می‌توانی در گوشه دنجی میهمان مهربانی‌اش شوی و برایت بخواند.

زیبایی کلام در شعر بهمنی | سحر جناتی

زبان در شعر بهمنی ساده و حقیقی است یعنی به همان گونه که سخن میگوید شعر میگوید. از ابهام و استعارات سخت در شعرش خبری نیست و برای یافتن مضمون خواننده را دچار سردرگمی نمیکند. شاید به جرأت بتوان گفت بزرگترین ویژگی شهر بهمنی، سهل و ممتنع بودن آن است.