پکن چگونه تغییر خواهد کرد؟ | رانا میتر (ترجمه: رضا جلالی)
گفتگوهای ایران و آمریکا | سید محمود صدری*
شماره جدید نشریه نیم روز منتشر شد
فرزند خلیج فارس | محمدجواد حقشناس
در باب پاسداشت زبان فارسی در میان سیاستمداران | محمدجواد حقشناس
در فضای منافع ملی
پیامی که باید از ایران مخابره شود | محمدجواد حق شناس
عواقب اقتصادی تسخیر دولت | الیزابت دیوید بارت (ترجمه: رضا جلالی)
جنگ یا گفتگو | باقر شاملو*
نوروز و تجلی آن در فرهنگ پاکستان | ندا مهیار
جشن آتشافروزان | مرتضی رحیمنواز
دوگانگی در مواجهه با مصاحبه رفیقدوست | احسان هوشمند
حرفهای بیپایه درباره مسائل حساس قومی ـ زبانی را متوقف کنید
شماره جدید نشریه نیم روز منتشر شد
تلاش تندروها و بیثباتی بازارها
نگاهی دوباره به مشکلات روابط آمریکا با چین | جود بلانشت و ریان هاس (ترجمه: رضا جلالی)
اهمیت راهبردی گردشگری دریایی در توسعه پایدار | محمدجواد حقشناس
ایران در محاصره کوریدورهای ترکیه | علی مفتح*
شخصیسازی حکمرانی یا ناحکمرانی | محمدحسین زارعی*
پوتین و ترجیح اوکراین بر سوریه | الکساندر با نوف (ترجمه: رضا جلالی)
شماره ۷۱ و ۷۲ | ۳۰ دی ۱۴۰۳
زاکانی پس از شرکت در انتخابات رای اکثریت را از دست داد
تصمیمی شجاعانه
ققنوس در آتش | مرتضی رحیمنواز
شمایل یک اسطوره | مرتضی رحیمنواز
بچه خانی آباد | ندا مهیار
کالبد مدنی تهران | بهروز مرباغی*
فضاهای عمومی و تعاملات اجتماعی رو بستر تاریخ | اسکندر مختاری طالقانی
از تهران چه میخواهیم؟ | ترانه یلدا *
داستان تولد یک برنامه | حمید عزیزیان شریف آباد*
تاملی بر نقش سترگ سیدجعفر حمیدی در اعتلای فرهنگ ایران
شبی برای «شناسنامه استان بوشهر»
انجمنهای مردمی خطرناک نیستند به آنها برچسب نزنیم
فشار حداکثری فقط موجب تقویت مادورو خواهد شد | فرانسیسکو رودریگرز
ناکارآمدترین شورا | فتح الله اُمی
نجات ایران | فتح الله امّی
چرا یادمان ۱۶ آذر، هویت بخش جنبشِ دانشجویی است؟
در ۱۶ آذر، هدف ضربه به استقلال و کنشگری دانشگاه بود
یادی از۱۶ آذر | فتح الله امّی
وقایع نگاری یک اعتراض | مرتضی رحیم نواز
روز دانشجو فرصتی برای تیمار زخمها | محمدجواد حقشناس
سیاستورزی صلحآمیز ایرانی از منظر کنشگری مرزی | مقصود فراستخواه*
دهه هشتادیها و صلح با طبیعت | علیاصغر سیدآبادی*
دلایل دوری از سیاست دوستی در جریانهای سیاسی امروز با رویکرد شناختی | عباسعلی رهبر*
شماره ۶۹ و ۷۰ | ۳۰ آبان ۱۴۰۳
دیپلماسی، تخصص دیپلماتهاست
راه صحیح خنثی نمودن همگرایی اقتدارگرایان جدید | استفن هادلی (ترجمه: رضا جلالی)
«پزشکیان» مسوولیت بخشی از اختیاراتش را به نیروهای رقیب واگذار کرده است
دولت چهاردهم و ضرورت تغییر حکمرانی فرهنگی | شهرام گیلآبادی*
مهاجرت، صلح و امنیت پایدار | رسول صادقی*
حتی شخصی چون سیدجعفر پیشهوری که در اواخر عمر توسط روسها به بازی گرفته شد و فریب خورد نیز همین استدلال را دارد و میگوید نسبت ایران با آذربایجان مانند دست و بدن است. بدن یعنی ایران بدون دست هم زنده میماند اما دست بدون بدن حیاتی نخواهد داشت.
نکته ظریف (در ژاپن دانش آموزان تا ۱۰ سالگی امتحان ندارند. آن ها تا این زمان یاد می گیرند که چگونه زندگی کنند. یاد می گیرند از حیوانات مراقبت کنند، به دیگران احترام بگذارند و طبیعت را درک کنند. آن ها در طول این مدت ارزش هایی چون خودکنترلی، مسئولیت و عدالت را می آموزند.) […]
به بیان دیگر گویی دولت سیزدهم می خواهد پروژه ناتمام دولت احمدی نژاد را با یک برنامه ریزی حساب شده وحداکثری در وزارتخانه های علوم و بهداشت و با انتخاب هدفمند افراد معتقد به ایده های کنترلی و ضد علمی،میدان علم را به جریان هایی مثل بسیج اساتید و جبهه پایداری واگذار کند.
در چنین شرایطی پاسخگویی به حداقل مطالبات به حق معلمان و فرهنگیان، تلاش برای جلب رضایت آنان و ایجاد آرامش و امنیت در فضای آموزشی کشور کمترین کاری است که دولت می تواند انجام دهد، اما با کمال تأسف سپردن امور به دست مسؤولان بی کفایت از یک سو و کالایی شدن آموزش و بی عدالتی آموزشی از سوى ديگر كه نتایج آن در کنکور امسال نیز به وضوح نشان داده شد
من صرف تکیه بر تفکر تجربی را ستایش نمی کنم، اما تا اینجا این حرف درست بود که قرآن نگرش واقع گرایانه ای به علم داشت که مسلمانها از آنها دور شدند. از همان ابتدای اسلام، برخلاف روش قرآنی که علم را در معنای عام به کار می برد، علما، علم را به معنای حدیث گرفتند
صنیعخانی جزو سرداران سپاه بود که بهکلی با هملباسهایاش تفاوت داشت و جز او من معدود افرادی را میشناسم که چنین شیوهای را پیشه کرده باشند
او خانوادگی چنین بود و همه مردان خانوادهاش یا در جنگ شهید شدند یا بعضاً همزمان در جبهه بودند. او انقلابی بود ولی به قول سردار علایی «انقلابی معیار» بود و جز خیرخواهی و محبت به دیگران در وجودش و رفتارش نمیدیدید.
از لحاظ فقهی فتوای اکثر فقها آن است که نگاه کردن به مو و بدن زن غیرمسلمان جایز است مگر آنکه چنین نگاهی آلوده به اموری مانند قصد التذاذ یا خوف افتادن در گناه باشد. پس حکم اوّلی، جواز نظر به این تماشاگران و ورزشکاران است. بله هر مرد مسلمانی خود باید مراقبت نماید و از نظر حرام پرهیز نماید.
وبالاخره از یک روحانی پرسیدم عشق چیست ؟ گفت حرام است گرد آن نچرخید !!
نمیدانم آیا حق دارم بگویم افسوس که امروز کسی پیدا میشود که نام همه همسایگان کوچه خود را بداند که حتی کسانیکه در آپارتمانها زندگی میکنند در حالیکه گوئی در یک ساختمان اما در اتاقهای متعدد بهسر میبرند.
دین در حوزه شخصی کارآمدتر است و اخلاقی زیستن و فلسفی زیستن نمی تواند در ساحت شخصی جانشین دین باشد و همان کارکردهای دینی را برای انسان داشته باشد
امنیت و بهداشت عمومی یک وجه کاملاً مشترک دارند امکان جداسازی مردم وجود ندارد؛ یا امنیت برای همه وجود دارد یا هیچکس از آن بهرهمند نخواهد بود. در بیماریهای واگیردار نیز همین منطق حاکم است
واقعیت این است که بیشتر اعضای یک خانواده گرایش سیاسی مشابه و یکسانی دارند و تعداد افرادی که گرایش و کنش سیاسی آنها با دیگر افراد خانواده متمایز و متضاد باشد بسیار کم است. با این همه این مساله در خانواده های سیاستمداران و فعالان سیاسی مطرح کشور از بازتاب رسانه ای بیشتری برخوردار است. […]
به نظرم کشور در کل و دانشگاه ما بخصوص به نخبگانی نظیر آقای شریفی زارچی نیاز دارد و باید آنها را جذب کند، از تخصص و علم آنها استفاده کند
در ژاپن ریزترین مسائل هم به صورت آماری بررسی میشن. مثلا مدرسهای که من درس میدم، هر ماه یه نمودار بهمون میدن که چند درصد از کسانی که کلاس آزمایشی میان، واقعا برای ثبتنام برمیگردن و هر معلم چند درصد در جذب شاگردان آزمایشی موفق بوده.
در آمریکا هم اساتید مخالف حکومت را از دانشگاهها اخراج میکنند.» لازم دیدم در این باره یک مختصر روشنگریای بکنم تا دروغگویی این آقا روشن شود
یکی دیگر از مباحثی که در چند دهۀ اخیر به طور جدی در دنیا مطرح شده است، انجام مسئولیت اجتماعی اساتید دانشگاهی با ورود به عرصۀ عمومی و انتقال دانش خویش به زبان عموم مردم است
دانشجو به شرایط استاد خود نگاه میکند و تصمیم میگیرد. منزوی سازی دانشمندان کشور، جایگاه دادن به چاپلوسان و ریاکاران، جذب بیسوادان پر ادعا در مناصب دانشگاهی و اجرایی، سیاسی کاری در امور علمی و ... هر دانشجوی عالمی را وادار به فرار از کشور می کند
در دهۀ ۱۳۲۰ این قطعۀ سزاوار تحسین را در کتاب کلاس دوم دبستان به کودکان یاد میدادهاند. نمیدانم آیا ازین سادهتر میتوان برای طفل کلاس دومی شعری ساخت و او را از آزردن حیوانات برحذر داشت؟
در این روزها که دانشگاه مورد تاراج علم ستیزان قرار گرفته واجد اهمیت مضاعف است: