تهران تمام مرا پس نداد | امید مستوفی‌راد

من تهران مانده بودم اما «تهران» رفته بود و پشت سرش کسی آب نریخت، اسپند دود نکرد، تنها بودم در خیابانی که نشان از شهر نداشت، دلم شبیه آهن بود و خنده‌های کودکان بر تاب‌ها و سرسره‌ها فرود نمی‌آمد. شهر مرا بجا نمی‌آورد من غریبه بودم گویی در این رود خانه خروشان، چیزی جز اندوه نمی‌توانستم صید کنم.