در فضای منافع ملی
پیامی که باید از ایران مخابره شود | محمدجواد حق شناس
عواقب اقتصادی تسخیر دولت | الیزابت دیوید بارت (ترجمه: رضا جلالی)
جنگ یا گفتگو | باقر شاملو*
نوروز و تجلی آن در فرهنگ پاکستان | ندا مهیار
جشن آتشافروزان | مرتضی رحیمنواز
دوگانگی در مواجهه با مصاحبه رفیقدوست | احسان هوشمند
حرفهای بیپایه درباره مسائل حساس قومی ـ زبانی را متوقف کنید
شماره جدید نشریه نیم روز منتشر شد
تلاش تندروها و بیثباتی بازارها
نگاهی دوباره به مشکلات روابط آمریکا با چین | جود بلانشت و ریان هاس (ترجمه: رضا جلالی)
اهمیت راهبردی گردشگری دریایی در توسعه پایدار | محمدجواد حقشناس
ایران در محاصره کوریدورهای ترکیه | علی مفتح*
شخصیسازی حکمرانی یا ناحکمرانی | محمدحسین زارعی*
پوتین و ترجیح اوکراین بر سوریه | الکساندر با نوف (ترجمه: رضا جلالی)
شماره ۷۱ و ۷۲ | ۳۰ دی ۱۴۰۳
زاکانی پس از شرکت در انتخابات رای اکثریت را از دست داد
تصمیمی شجاعانه
ققنوس در آتش | مرتضی رحیمنواز
شمایل یک اسطوره | مرتضی رحیمنواز
بچه خانی آباد | ندا مهیار
کالبد مدنی تهران | بهروز مرباغی*
فضاهای عمومی و تعاملات اجتماعی رو بستر تاریخ | اسکندر مختاری طالقانی
از تهران چه میخواهیم؟ | ترانه یلدا *
داستان تولد یک برنامه | حمید عزیزیان شریف آباد*
تاملی بر نقش سترگ سیدجعفر حمیدی در اعتلای فرهنگ ایران
شبی برای «شناسنامه استان بوشهر»
انجمنهای مردمی خطرناک نیستند به آنها برچسب نزنیم
فشار حداکثری فقط موجب تقویت مادورو خواهد شد | فرانسیسکو رودریگرز
ناکارآمدترین شورا | فتح الله اُمی
نجات ایران | فتح الله امّی
چرا یادمان ۱۶ آذر، هویت بخش جنبشِ دانشجویی است؟
در ۱۶ آذر، هدف ضربه به استقلال و کنشگری دانشگاه بود
یادی از۱۶ آذر | فتح الله امّی
وقایع نگاری یک اعتراض | مرتضی رحیم نواز
روز دانشجو فرصتی برای تیمار زخمها | محمدجواد حقشناس
سیاستورزی صلحآمیز ایرانی از منظر کنشگری مرزی | مقصود فراستخواه*
دهه هشتادیها و صلح با طبیعت | علیاصغر سیدآبادی*
دلایل دوری از سیاست دوستی در جریانهای سیاسی امروز با رویکرد شناختی | عباسعلی رهبر*
شماره ۶۹ و ۷۰ | ۳۰ آبان ۱۴۰۳
دیپلماسی، تخصص دیپلماتهاست
راه صحیح خنثی نمودن همگرایی اقتدارگرایان جدید | استفن هادلی (ترجمه: رضا جلالی)
«پزشکیان» مسوولیت بخشی از اختیاراتش را به نیروهای رقیب واگذار کرده است
دولت چهاردهم و ضرورت تغییر حکمرانی فرهنگی | شهرام گیلآبادی*
مهاجرت، صلح و امنیت پایدار | رسول صادقی*
صلح اجتماعی و سیاست انتظامی | بهرام بیات*
عصرانهای با طعم شعر
فرزندان پوتین | آندره ئی کولز نی کف (ترجمه: رضا جلالی)
شماره ۶۸ | ۳۰ مهر ۱۴۰۳
چرا اسرائیل به ایران حمله نکرد؟! | آیت محمدی (کلهر)
دکتر مهدی مطهرنیا در گفتگو با شفقنا در پاسخ به این سوال که اخیرا برخی از مقامات ایرانی در اظهارات خود از اعلام آمادگی ایران برای بازگشت به تعهدات برجامی خود گفته اند. ولی غرب در واکنش به این اظهارات چندان استقبال نکرد و حتی آقای بایدن اعلام کرد «برجام از نظر ما مرده است، ولی نمیتوانیم اعلام کنیم.»
واقعیت این است که شهروندان تعیین کننده نهایی میزان کارآمدی، مشروعیت و موفقیت راهبردهای سیاسی، امنیتی و ملی هستند. هم از این روست که سیاستمداران پیشرو در ممالک توسعه یافته همواره راهبردهایی را دنبال میکنند که به پشتوانه نظرسنجیهای معتبر واجد حمایت افکار عمومی و عنصر مشارکت باشد.
به این ترتیب قطعنامه ۵۹۸ ترجمان پایان جنگی گردید که نه فقط آغاز آن در تاریخ ۳۱ شهریور ۱۳۵۹ بلکه پایان آن نیز پس از یک سری اتفاقات و شکستهای عملیاتی ناگوار در مرداد ۱۳۶۷بر میهن ما تحمیل شد.
اگر جنگ را به دو دوره تقسیم کنیم، «دوره نخست از شهریور ۵۹ تا ۶۴، در این دوره نیروهای مسلح ما نه به لحاظ ریالی مشکلی داشتند و نه به لحاظ ارزی، چون کشور هم به لحاظ ریالی و ارزی مشکلی نداشت و حتی وضع اقتصادی کشور و شاخصهای اقتصاد کلان در این سالها از بهترین شرایط بعد از انقلاب محسوب میشود. در این دوره هم ریال و هم ارز مورد نیاز نیروهای مسلح هر چقدر که لازم بوده تامین میشد».
مقامات نظامی و سیاسی ایران از همان سالهای پس از آزادی خرمشهر به دو دسته تقسیم شدند: عدهای طرفدار پایان بخشیدن به جنگ و دستهای دیگر خواهان ادامه آن بودند. در این میان حضور مستقیم و نظامی ارتش آمریکا به نفع عراق در میدان نبرد، هزینه انسانی، سیاسی و اعتباری ادامه جنگ را برای ایران بالا برد.
پس از فتح خرمشهر، ایران یا هدف تصرف بصره دست به یک سری عملیات تهاجمی زد که از جمله آنها میتوان به عملیات رمضان (تیر ۱۳۶۱)، والفجر مقدماتی (بهمن ۱۳۶۱)، والفجر یک (فروردین ۱۳۶۲)، خیبر (بهمن و اسفند ۱۳۶۲) و بدر در اسفند ۱۳۶۳ اشاره کرد که همگی آنها با شکست مواجه شده و فتح بصره را به همراه نداشتند.
عراق که یک ماه پس از پذیرش رسمی و عملی آتش بس از سوی ایران به جنگ ادامه داده بود، صریحا مسئول نقض آتش بس و خسارات آن است، اما آیا این نقض به دوران پیش از آنکه ایران قطعنامه را بپذیرد و عراق اعلام پذیرش کرده بود نیز مربوط میشود یا خیر. نکات فنی و حقوقی مهمی است که در مذاکرات دوجانبه بخت کمتری برای رسیدن به نتیجه دارد.
من معتقد هستم که امام خمینی دستور تاریخی برای بازگشت نیروها را در قالب یک دستور راهبردی مطرح نمود. این که شما هنوز در جبهههای خودتان مشکل دارید، اما به برون مرزها رفته و از سرزمین خود غافل شدید.