در فضای منافع ملی
پیامی که باید از ایران مخابره شود | محمدجواد حق شناس
عواقب اقتصادی تسخیر دولت | الیزابت دیوید بارت (ترجمه: رضا جلالی)
جنگ یا گفتگو | باقر شاملو*
نوروز و تجلی آن در فرهنگ پاکستان | ندا مهیار
جشن آتشافروزان | مرتضی رحیمنواز
دوگانگی در مواجهه با مصاحبه رفیقدوست | احسان هوشمند
حرفهای بیپایه درباره مسائل حساس قومی ـ زبانی را متوقف کنید
شماره جدید نشریه نیم روز منتشر شد
تلاش تندروها و بیثباتی بازارها
نگاهی دوباره به مشکلات روابط آمریکا با چین | جود بلانشت و ریان هاس (ترجمه: رضا جلالی)
اهمیت راهبردی گردشگری دریایی در توسعه پایدار | محمدجواد حقشناس
ایران در محاصره کوریدورهای ترکیه | علی مفتح*
شخصیسازی حکمرانی یا ناحکمرانی | محمدحسین زارعی*
پوتین و ترجیح اوکراین بر سوریه | الکساندر با نوف (ترجمه: رضا جلالی)
شماره ۷۱ و ۷۲ | ۳۰ دی ۱۴۰۳
زاکانی پس از شرکت در انتخابات رای اکثریت را از دست داد
تصمیمی شجاعانه
ققنوس در آتش | مرتضی رحیمنواز
شمایل یک اسطوره | مرتضی رحیمنواز
بچه خانی آباد | ندا مهیار
کالبد مدنی تهران | بهروز مرباغی*
فضاهای عمومی و تعاملات اجتماعی رو بستر تاریخ | اسکندر مختاری طالقانی
از تهران چه میخواهیم؟ | ترانه یلدا *
داستان تولد یک برنامه | حمید عزیزیان شریف آباد*
تاملی بر نقش سترگ سیدجعفر حمیدی در اعتلای فرهنگ ایران
شبی برای «شناسنامه استان بوشهر»
انجمنهای مردمی خطرناک نیستند به آنها برچسب نزنیم
فشار حداکثری فقط موجب تقویت مادورو خواهد شد | فرانسیسکو رودریگرز
ناکارآمدترین شورا | فتح الله اُمی
نجات ایران | فتح الله امّی
چرا یادمان ۱۶ آذر، هویت بخش جنبشِ دانشجویی است؟
در ۱۶ آذر، هدف ضربه به استقلال و کنشگری دانشگاه بود
یادی از۱۶ آذر | فتح الله امّی
وقایع نگاری یک اعتراض | مرتضی رحیم نواز
روز دانشجو فرصتی برای تیمار زخمها | محمدجواد حقشناس
سیاستورزی صلحآمیز ایرانی از منظر کنشگری مرزی | مقصود فراستخواه*
دهه هشتادیها و صلح با طبیعت | علیاصغر سیدآبادی*
دلایل دوری از سیاست دوستی در جریانهای سیاسی امروز با رویکرد شناختی | عباسعلی رهبر*
شماره ۶۹ و ۷۰ | ۳۰ آبان ۱۴۰۳
دیپلماسی، تخصص دیپلماتهاست
راه صحیح خنثی نمودن همگرایی اقتدارگرایان جدید | استفن هادلی (ترجمه: رضا جلالی)
«پزشکیان» مسوولیت بخشی از اختیاراتش را به نیروهای رقیب واگذار کرده است
دولت چهاردهم و ضرورت تغییر حکمرانی فرهنگی | شهرام گیلآبادی*
مهاجرت، صلح و امنیت پایدار | رسول صادقی*
صلح اجتماعی و سیاست انتظامی | بهرام بیات*
عصرانهای با طعم شعر
فرزندان پوتین | آندره ئی کولز نی کف (ترجمه: رضا جلالی)
شماره ۶۸ | ۳۰ مهر ۱۴۰۳
چرا اسرائیل به ایران حمله نکرد؟! | آیت محمدی (کلهر)
تجویز خشونت از سوی روشنفکران: در روزگاری که چپ گفتمان غالب بر کشورهای جهان سوم محسوب می شد روشنفکران ایرانی هم دغدغه آزادی از سلطه امپریالیسمی را داشتند که توانسته بود با استعمار نو آن ها را به انقیاد بکشاند
یادگار امام گفت: پیام انقلاب اسلامی ایران بازگشت معنویت به عرصه اجتماعی بود. انقلاب ایران انقلاب علیه حکومت وابسته به غرب بود اما نه از خاستگاه چپ بلکه از خاستگاه دین.
مظالعه مبنایی آن چیز که به انقلاب مشروطه، جنبش ملی شدن نفت و در نهایت انقلاب اسلامی منتهی شد نشان دهنده آن است که جامعه، حتی در پائینترین سطح اجتماعی خود دغدغههایی مترقی داشت و آن را در الویتهای روزمره خود قرار داده بود. در تمام این جنبشهای اجتماعی طبقه متوسط به پایین جامعه بود که میدانداری رویدادها را بر عهده داشت و او بود که به جای نان، به آزادی اندیشه و رای اندیشید.
جامعه ایران جامعهای است که دایم اراده بر نمایش «هستی سیاسی» خود دارد و هرگز اجازه نمیدهد تجمیع زمان مانع از فاصله گرفتن آن از زمانه خود و بحرانی ساختن جامعه خود شود. بحرانی بودن جامعه ایران بیش از هر چیز ریشه در «ذهنیت انتقادی» مردم آن و توان بحرانسازی ذهنیت انسان ایرانی دارد
چرا از سنت سخن میگویم؟ چون گویا همه انقلابها در معرض این دگردیسی قرار دارند. مرتضی مطهری را بیشک باید یکی از پایهگذاران این انقلاب دانست. او رابطه وثیقی با رهبری فرهیخته انقلاب امام خمینی داشت. شاید نگرانی از همین سنتهای نانوشته بود که او را وادار کرد تا در کتاب «مقدمهای بر انقلاب اسلامی» از تهدیدی سخن براند که همه جنبشها و نهضتهای تاریخی را میتواند در معرض خطر قرار دهد.
در زبانهای فرنگی اصطلاحی وجود دارد به نام «وکیل شیطان». ظاهرا در قرون گذشته در حوزههای کلیسای مسیحی کسانی نقش مخالف منطق پذیرفته شده را بازی میکردند تا طلاب بتوانند در برابر هر پرسشی که در مقابلشان مطرح میشد، پاسخی روشن و دقیق در آستین داشته باشند.
«اشتیاق انقلابی تنها یک نتیجه ممکن دارد: ختمشدن به گفتمان ارباب، این موضوع را تجربه ثابت کرده است. آنچه شما بهعنوان انقلابیون تمنایش را دارید، یک باب است، یکی هم بهدست خواهید آورد.» (ژاک لکان)