دیپلماسی، تخصص دیپلماتهاست راه صحیح خنثی نمودن همگرایی اقتدارگرایان جدید | استفن هادلی (ترجمه: رضا جلالی) «پزشکیان» مسوولیت بخشی از اختیاراتش را به نیروهای رقیب واگذار کرده است دولت چهاردهم و ضرورت تغییر حکمرانی فرهنگی | شهرام گیلآبادی* مهاجرت، صلح و امنیت پایدار | رسول صادقی* صلح اجتماعی و سیاست انتظامی | بهرام بیات* عصرانهای با طعم شعر فرزندان پوتین | آندره ئی کولز نی کف (ترجمه: رضا جلالی) شماره جدید نشریه نیم روز منتشر شد چرا اسرائیل به ایران حمله نکرد؟! | آیت محمدی (کلهر) احیای داعش و القاعده در منطقه | آیت محمدی (کلهر) رونمایی از بزرگترین شهاب سنگ آهنی در مجموعه برج آزادی رهبران پوپولیست چه میراثی برای کشورشان بر جای میگذارند | مانوئل فاتک، کریستوفتری بش و مورتیس شولاریک بحران واقعی اقتصاد چین | ژانگ یوآن ژو لی یو (ترجمه: رضا جلالی) آسیا بدون هژمون | سوزانا پاتون و هروه لماهیو (ترجمه: رضا جلالی) شماره جدید نشریه نیم روز منتشر شد نکاتی درباره دیدگاه رئیس جمهور در ضرورت انتقال پایتخت | عبدالمحمد زاهدی حرکت به روی یال جمعهها خون جای بارون میچکه | مرتضی رحیمنواز داستان آشنایی یک شاعر اجازه خلق آثار عاشقانه را نمیدهند تو زندهای هنوز و غزل فکر میکنی | سمانه نائینی زیبایی کلام در شعر بهمنی | سحر جناتی شماره جدید نشریه نیم روز منتشر شد گفتمان صلح و نگاهی به چالشهای حقوقی در ایران معاصر | محمدرضا ضیایی بیگدلی صلح اجتماعی و مرجعیت رسانه در ایران | ماشاءالله شمسالواعظین صلح ایرانی از نگاه محمدعلی فروغی | مریم مهدوی اصل چگونگی کاهش اثرات تنهایی استراتژیک ایران | نصرت الله تاجیک گفتمان صلح و سیاست خارجی | محمدکاظم سجادپور گفتمان صلح و نیروهای مسلح ایران | حسین علایی اقتصاد صلح محور | فرشاد مومنی* نقش آموزشعالی در شکلگیری گفتمان صلح | مصطفی معین* آخرالزمانیهای ایرانی و اجماعسازی پزشکیان | کیومرث اشتریان* ایران، بحرانهای منطقهای و گفتمان صلح | عبدالامیر نبوی* گفتمان صلح و سیاست همسایگی | ماندانا تیشهیار* گفتمان صلح و محیط زیست | محمد درویش* گفتمان صلح و مساله حقوق بشر در جمهوری اسلامی ایران | مهدی ذاکریان* از چرایی تا چگونگی معرفی کتاب «اخوانالمسلمین» | پیرمحمد ملازهی به نظر میرسد که باید شاهد روند خوبی باشیم شماره جدید نشریه نیم روز منتشر شد محمد جواد حقشناس: کابینهای با حضور زنان جوانان و اهل تسنن سخنی با آقای رئیس جمهور در مورد چگونگی کاهش اثرات تنهایی استراتژیک ایران | نصرت الله تاجیک* انتخاب کابینه در اتاق شیشهای پیام رهبری به مناسبت برگزاری چهاردهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری شریعتی، جلال و دیگران | حمید عزیزیان شریف آباد صحافی سنتی | مجید فیضیراد* اگر پزشکیان قشر خاکستری را با خود همراه کند، بازی را برهم میزند نگاه مسعود پزشکیان به اقوام امنیتی نیست | علی مفتح آیا اندیشه شریعتی پاسخگوی جامعه امروز است؟ | محمدجواد حقشناس* فاصله دره احد و تالار رودکی
دانشگاهها محیط چندفرهنگی هستند که میتوانند دیالوگ و تفاهم میان افراد با پیشینههای مختلف را ترویج دهند. این ارتباطات میتواند به کاهش تعصب، تنگنظری و کلیشههای تنشزا و افزایش همدلی و تفاهم متقابل کمک کند.
حواشی اخیر دانشگاه شریف در تغییر رئیس این دانشگاه موثر بود اما تغییر رئیس دانشگاه صرفا به این دلیل اتفاق نیفتاد
حتی احزاب افراطی هم دلیل ندارد با سایرین همعهد نشوند که محیط فرهنگ و دانشگاه را محیط مقدس شناخته، بگذارند فکر جوانان آزادانه رشد کند.
به قول آقاي حداد عادل، «متاسفانه حال علوم انساني امروز اصلا خوب نيست.»
گفت ميخواهي معناي والايي را به شكل اثباتي بداني؟ قصيده نخست ديوان ناصرو خسرو شناسنامه والايي است، قصيده ۵۴ بيت است، هر بيت از ديگري زيباتر و ژرفتر. همه ابيات بيتالقصيد معرفت است
پیکر محمدعلی اسلامی ندوشن ۲۸ آبان به ایران میرسد و پس از برگزاری مراسم تشییع در تهران در ۲۹ آبان، ۳۰ آبان در نیشابور و در جوار آرامگاه عطار به خاک سپرده میشود.
آیا دشنام و عبارات زشت و سخیف و رکیک نامشروع نیست؟
ایشان در دفاع از خود بیان داشته اند امضاء بیانیه و نامه و انتشار دیدگاه عضو هیات علمی نه تنها مصداق ارتکاب اعمال خلاف مصالح کشور و تشویش اذهان نیست بلکه حق آزادی بیان تصریح شده در قانون اساسی و از مفاد تصریح شده در منشور حقوق شهروندی می باشد.
غلامعلی رجایی، فعال سیاسی اصلاحطلب درباره احتمال افزایش محدودیتهای رسانهای گفت: من فکر میکنم فضا در حال بستهتر شدن است و احتمالا تصمیماتی گرفته شده است که تصور میکنند با محدودیت میتوانند فضا را کنترل کنند اما اصلا اینطور نیست و این روشها به جایی نمیرسد.
سر خط اخبار دانشگاه طی روزهای اخیر به اخراج و پایان کار اساتید ختم شده است، اغلب از مسائل و جزئیات اخبار اخراجیها گفته و نوشتهایم،اما اساتیدی که سرکار هستند و باید از ابتدای سال تحصیلی سر کلاسها حاضر شوند، این روزها چه حال و هوایی دارند؟ فضای دانشگاه برای آنها چطور بوده و خواهد بود؟ حسین آخانی یکی از این اساتید است، او دکترای گیاهشناسی از دانشگاه مونیخ آلمان دارد و عضو هیأت علمی دانشکده علوم دانشگاه تهران است. در این گفتوگو او درباره اخراج اساتید، مشکلات موجود، فضای دانشگاه، سطح علمی دانشجویان و مهاجرتها میگوید. این گفتوگو را بخوانید:
اخراج استادان از دانشگاه ها، تصویب لایحه عفاف و حجاب، فرافکنی در حوزه های اقتصادی و ارائه آمارهای جعلی از وضعیت رشد اقتصادی و تورم، برخورد با روشنفکران و بازداشت ها و محکومیت ها و اقداماتی از این دست، نمایش هایی است تا اذهان عمومی را از مسئله اصلی که فروپاشی ساختاری است
استادی باید « تحصیل» شود. کسی استاد، زاده نمیشود. سرشت این هستی، بر تدریج استوار است. هیچ بذری ناگهان درخت نمیشود، قطرهای ناگهان مروارید نمیشود، نطفه ای ناگهان نوزاد نمیشود و ...
به یاد دارم که از ۱۳۵۸ تا اواسط دههُ ۶۰ در دانشگاههای ایران تسویههائی گاه بسیار بیرحمانه شد. بسیاری از استادان، با رویکرد انقلابی تسویه و اخراج شدند.
به بیان دیگر گویی دولت سیزدهم می خواهد پروژه ناتمام دولت احمدی نژاد را با یک برنامه ریزی حساب شده وحداکثری در وزارتخانه های علوم و بهداشت و با انتخاب هدفمند افراد معتقد به ایده های کنترلی و ضد علمی،میدان علم را به جریان هایی مثل بسیج اساتید و جبهه پایداری واگذار کند.
صنیعخانی جزو سرداران سپاه بود که بهکلی با هملباسهایاش تفاوت داشت و جز او من معدود افرادی را میشناسم که چنین شیوهای را پیشه کرده باشند
به نظرم کشور در کل و دانشگاه ما بخصوص به نخبگانی نظیر آقای شریفی زارچی نیاز دارد و باید آنها را جذب کند، از تخصص و علم آنها استفاده کند
در آمریکا هم اساتید مخالف حکومت را از دانشگاهها اخراج میکنند.» لازم دیدم در این باره یک مختصر روشنگریای بکنم تا دروغگویی این آقا روشن شود
یکی دیگر از مباحثی که در چند دهۀ اخیر به طور جدی در دنیا مطرح شده است، انجام مسئولیت اجتماعی اساتید دانشگاهی با ورود به عرصۀ عمومی و انتقال دانش خویش به زبان عموم مردم است
در این روزها که دانشگاه مورد تاراج علم ستیزان قرار گرفته واجد اهمیت مضاعف است:
در این میان اما برخی از واقعیت های دورمانده از چشم مسئولان می تواند موجبات ناکامی این پروژه سیاسی را فراهم آورد؛ انتقال مرجعیت اجتماعی از آکادمی به موسسات مطالعاتی غیر دولتی، نارضایتی فزاینده دانشجویان از بی عملی دانشگاه در قبال تحولات اجتماعی، گسترش ناامیدی از اصلاح پذیری سیستم و در نهایت پولاریزه شدن فضای سیاسی کشور میان موافقان و مخالفان نظام سیاسی موجود!