سیاستورزی صلحآمیز ایرانی از منظر کنشگری مرزی | مقصود فراستخواه* دهه هشتادیها و صلح با طبیعت | علیاصغر سیدآبادی* دلایل دوری از سیاست دوستی در جریانهای سیاسی امروز با رویکرد شناختی | عباسعلی رهبر* دیپلماسی، تخصص دیپلماتهاست راه صحیح خنثی نمودن همگرایی اقتدارگرایان جدید | استفن هادلی (ترجمه: رضا جلالی) «پزشکیان» مسوولیت بخشی از اختیاراتش را به نیروهای رقیب واگذار کرده است دولت چهاردهم و ضرورت تغییر حکمرانی فرهنگی | شهرام گیلآبادی* مهاجرت، صلح و امنیت پایدار | رسول صادقی* صلح اجتماعی و سیاست انتظامی | بهرام بیات* عصرانهای با طعم شعر فرزندان پوتین | آندره ئی کولز نی کف (ترجمه: رضا جلالی) شماره جدید نشریه نیم روز منتشر شد چرا اسرائیل به ایران حمله نکرد؟! | آیت محمدی (کلهر) احیای داعش و القاعده در منطقه | آیت محمدی (کلهر) رونمایی از بزرگترین شهاب سنگ آهنی در مجموعه برج آزادی رهبران پوپولیست چه میراثی برای کشورشان بر جای میگذارند | مانوئل فاتک، کریستوفتری بش و مورتیس شولاریک بحران واقعی اقتصاد چین | ژانگ یوآن ژو لی یو (ترجمه: رضا جلالی) آسیا بدون هژمون | سوزانا پاتون و هروه لماهیو (ترجمه: رضا جلالی) شماره جدید نشریه نیم روز منتشر شد نکاتی درباره دیدگاه رئیس جمهور در ضرورت انتقال پایتخت | عبدالمحمد زاهدی حرکت به روی یال جمعهها خون جای بارون میچکه | مرتضی رحیمنواز داستان آشنایی یک شاعر اجازه خلق آثار عاشقانه را نمیدهند تو زندهای هنوز و غزل فکر میکنی | سمانه نائینی زیبایی کلام در شعر بهمنی | سحر جناتی شماره جدید نشریه نیم روز منتشر شد گفتمان صلح و نگاهی به چالشهای حقوقی در ایران معاصر | محمدرضا ضیایی بیگدلی صلح اجتماعی و مرجعیت رسانه در ایران | ماشاءالله شمسالواعظین صلح ایرانی از نگاه محمدعلی فروغی | مریم مهدوی اصل چگونگی کاهش اثرات تنهایی استراتژیک ایران | نصرت الله تاجیک گفتمان صلح و سیاست خارجی | محمدکاظم سجادپور گفتمان صلح و نیروهای مسلح ایران | حسین علایی اقتصاد صلح محور | فرشاد مومنی* نقش آموزشعالی در شکلگیری گفتمان صلح | مصطفی معین* آخرالزمانیهای ایرانی و اجماعسازی پزشکیان | کیومرث اشتریان* ایران، بحرانهای منطقهای و گفتمان صلح | عبدالامیر نبوی* گفتمان صلح و سیاست همسایگی | ماندانا تیشهیار* گفتمان صلح و محیط زیست | محمد درویش* گفتمان صلح و مساله حقوق بشر در جمهوری اسلامی ایران | مهدی ذاکریان* از چرایی تا چگونگی معرفی کتاب «اخوانالمسلمین» | پیرمحمد ملازهی به نظر میرسد که باید شاهد روند خوبی باشیم شماره جدید نشریه نیم روز منتشر شد محمد جواد حقشناس: کابینهای با حضور زنان جوانان و اهل تسنن سخنی با آقای رئیس جمهور در مورد چگونگی کاهش اثرات تنهایی استراتژیک ایران | نصرت الله تاجیک* انتخاب کابینه در اتاق شیشهای پیام رهبری به مناسبت برگزاری چهاردهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری شریعتی، جلال و دیگران | حمید عزیزیان شریف آباد صحافی سنتی | مجید فیضیراد* اگر پزشکیان قشر خاکستری را با خود همراه کند، بازی را برهم میزند
به نظر میرسد صف آراییهای مکرر قهرمانها و ضد قهرمانها (البته به خرج مردم و به خرج ایران) حقیقتا کسالتبار شده است. ما به سیاست دوستی، سیاست گفتگو و به توافقهای اختلافی و اختلافات توافی نیاز داریم.
نوجوانی دورهای است که ریسکپذیری و لذتطلبی در آن بالاست. در گذشته هم برای عبور از دوره کودکی به نوجوانی، مناسک گذار داشتیم که همین خطرات برای آن تعریف و کنترل میشد.
دوستی، از جمله مقولات برجسته تاریخ اندیشه سیاسی است. اهمیت دوستی در اندیشه سیاسی به حدی است که ارسطو آن را بهترین نگهبان دولتها در برابرانقلاب میداند. وی دوستی را مقولهای بیناذهنی و تعاملی میبیند که هم نظری است و هم عملی.
صلح فقط یک بحث گفتمانی نیست، اگر یک کشور قدرت نداشته باشد هرچه حرف صلحآمیز بزند خریدار نخواهد داشت. رسیدن به بستهبندی جامع صلح با انکار هر کدام از قدرتهای نظامی، سیاسی، دیپلماسی، اقتصادی ممکن نیست. قدرت چند وجهی است و ابعاد مختلف دارد.
وجود دولتهای ضعیف در برخی از کشورهای همسایه ایران و ناتوانی آنها در تأمین امنیت پایدار و ظهور گروههایی مانند داعش، موجب انتقال نا امنی به درون مرزهای ایران شده است. بنابراین تقویت قوای دفاعی از مهمترین شرایط برقراری امنیت پایدار و تأمین صلح و آرامش در کشور است.
مقدمات ادراکی تحقق صلح بهمثابه زیربنای خلق ثروت و دانایی است. در جامعه خواهان صلح باید به همه عناصری که نیاز به اطلاع از آن است توجه داشت. نقش زیربنایی مناسبات عادلانه یکی دیگر از مقدمات برای تحقق گفتمان صلح است.
دانشگاهها محیط چندفرهنگی هستند که میتوانند دیالوگ و تفاهم میان افراد با پیشینههای مختلف را ترویج دهند. این ارتباطات میتواند به کاهش تعصب، تنگنظری و کلیشههای تنشزا و افزایش همدلی و تفاهم متقابل کمک کند.
روشن است که برخی موضوعات و مسائل منطقهای و جهانی صبغه امنیتی دارند و برخی صبغه سیاسی. با اینحال و به دلایل مختلف، ایران دهههاست که همه موضوعات و مسائل را «امنیتی» و «هویتی» تلقی و براین اساس اعلام موضع میکند.
همین دور افتادگی از آشنایی با زبانهای این حوزه تمدنی، سبب شده که کمتر به پیوندهای ادبی میان جوامعمان توجه داشته باشیم. مثنوی معنوی و گلستان و دیوان حافظ اگرچه هنوز خوانندگان پرشماری در سراسر این منطقه دارد، اما ما چقدر با آنها در ارتباط و گفتگو هستیم؟
محیط زیست یکی از ریشههاست که ما از پرداختن به آن غفلت کردهایم. ما فکر کردیم که محیط زیست یک ماجرای فانتزی است. این یک قصهای است که بیش از نیم سده در ایران سابقه دارد.