پکن چگونه تغییر خواهد کرد؟ | رانا میتر (ترجمه: رضا جلالی)
گفتگوهای ایران و آمریکا | سید محمود صدری*
شماره جدید نشریه نیم روز منتشر شد
فرزند خلیج فارس | محمدجواد حقشناس
در باب پاسداشت زبان فارسی در میان سیاستمداران | محمدجواد حقشناس
در فضای منافع ملی
پیامی که باید از ایران مخابره شود | محمدجواد حق شناس
عواقب اقتصادی تسخیر دولت | الیزابت دیوید بارت (ترجمه: رضا جلالی)
جنگ یا گفتگو | باقر شاملو*
نوروز و تجلی آن در فرهنگ پاکستان | ندا مهیار
جشن آتشافروزان | مرتضی رحیمنواز
دوگانگی در مواجهه با مصاحبه رفیقدوست | احسان هوشمند
حرفهای بیپایه درباره مسائل حساس قومی ـ زبانی را متوقف کنید
شماره جدید نشریه نیم روز منتشر شد
تلاش تندروها و بیثباتی بازارها
نگاهی دوباره به مشکلات روابط آمریکا با چین | جود بلانشت و ریان هاس (ترجمه: رضا جلالی)
اهمیت راهبردی گردشگری دریایی در توسعه پایدار | محمدجواد حقشناس
ایران در محاصره کوریدورهای ترکیه | علی مفتح*
شخصیسازی حکمرانی یا ناحکمرانی | محمدحسین زارعی*
پوتین و ترجیح اوکراین بر سوریه | الکساندر با نوف (ترجمه: رضا جلالی)
شماره ۷۱ و ۷۲ | ۳۰ دی ۱۴۰۳
زاکانی پس از شرکت در انتخابات رای اکثریت را از دست داد
تصمیمی شجاعانه
ققنوس در آتش | مرتضی رحیمنواز
شمایل یک اسطوره | مرتضی رحیمنواز
بچه خانی آباد | ندا مهیار
کالبد مدنی تهران | بهروز مرباغی*
فضاهای عمومی و تعاملات اجتماعی رو بستر تاریخ | اسکندر مختاری طالقانی
از تهران چه میخواهیم؟ | ترانه یلدا *
داستان تولد یک برنامه | حمید عزیزیان شریف آباد*
تاملی بر نقش سترگ سیدجعفر حمیدی در اعتلای فرهنگ ایران
شبی برای «شناسنامه استان بوشهر»
انجمنهای مردمی خطرناک نیستند به آنها برچسب نزنیم
فشار حداکثری فقط موجب تقویت مادورو خواهد شد | فرانسیسکو رودریگرز
ناکارآمدترین شورا | فتح الله اُمی
نجات ایران | فتح الله امّی
چرا یادمان ۱۶ آذر، هویت بخش جنبشِ دانشجویی است؟
در ۱۶ آذر، هدف ضربه به استقلال و کنشگری دانشگاه بود
یادی از۱۶ آذر | فتح الله امّی
وقایع نگاری یک اعتراض | مرتضی رحیم نواز
روز دانشجو فرصتی برای تیمار زخمها | محمدجواد حقشناس
سیاستورزی صلحآمیز ایرانی از منظر کنشگری مرزی | مقصود فراستخواه*
دهه هشتادیها و صلح با طبیعت | علیاصغر سیدآبادی*
دلایل دوری از سیاست دوستی در جریانهای سیاسی امروز با رویکرد شناختی | عباسعلی رهبر*
شماره ۶۹ و ۷۰ | ۳۰ آبان ۱۴۰۳
دیپلماسی، تخصص دیپلماتهاست
راه صحیح خنثی نمودن همگرایی اقتدارگرایان جدید | استفن هادلی (ترجمه: رضا جلالی)
«پزشکیان» مسوولیت بخشی از اختیاراتش را به نیروهای رقیب واگذار کرده است
دولت چهاردهم و ضرورت تغییر حکمرانی فرهنگی | شهرام گیلآبادی*
مهاجرت، صلح و امنیت پایدار | رسول صادقی*
انتخابات اردن، علاوه بر سیستم نسبتی، سیستم سهمیه هم دارد. این سهمیه به عنوان کرسیهایی است که توسط قانون اردن به زنان، اقلیتهای مذهبی مانند مسیحیان و چرکسها و چچنها اختصاص پیدا کرده است.
ما باید هر جایی که منافعمان ایجاب میکند با یک قطب جهانی یا قدرت جهانی به ویژه در بخش اقتصادی وارد کار و تعامل شویم، از این فرصت اگر استفاده نکنیم، فرصتهای همراهی با تحولات جهانی و استفاده از مزایای آن و دوری از مضارش را از دست میدهیم.
انسجام ملی، مباحث گسل های اجتماعی و تبعات امنیتی آنها مانند قومیتها، مذاهب، حقوق بشر، تقسیم ثروت و قدرت بین مناطق داخلی کشور و امنیت و یکپارچگی سرزمینی از جمله مسائل مهمی هستند که در مسائل سیاست خارجی و دکترینهای آن قایل توجه و تاثیر گذار هستند
از آنجا که آمریکا در سیاست خارجی اقدامات سیاسی – اقتصادی چین در نظام بینالملل را مغایر منافع خود تلقی مینماید، لذا رویاروئی با این اقدامات را در حوزه امنیت ملی خود تعریف نموده و قصد دارد منابع محدودش را در دوران پسا کرونا متوجه آسیای شرقی و کنترل چین نماید. این همان احتمالی است که به وجود خلاء قدرت در منطقه خاورمیانه منجر خواهد شد و باید به آن با حساسیت و دقت نظر بیشتری توجه کرد.
در غیاب اراده روسیه و چین برای وتوی قطعنامه به هر دلیلی، روسیه علاوه بر تلاش بالا برای ارتباط موضوع دریای سرخ و غزه دو تلاش دیگر برای تعدیل این قطعنامه در مورد امنیت کشتیرانی در دریای سرخ نمود که منتج به نتیجه نشد. یعنی در مذاکرات، نماینده روسیه سه پیشنهاد برای اصلاح قطعنامه داده است که هر سه با رای ضعیف اعضا رد شده است.
سیاست ایران باید حفظ موازنه منافع ما و طالبان و حامیانش (پاکستان، عربستان و حتی آمریکا)، نخبگان، ذینفعان و اقوام و گروههای افغانستانی باشد و با آنها و نیز همسایگان موثر و قدرتهای بین المللی مانند چین و روسیه و نیز سازمانهای بین المللی برای سامان دادن مهاجرین از نزدیک همکاری کرد که بتوان نقش سازندهای در این شرایط ایفا نمود.
کارشناس مسائل بینالملل به خبرآنلاین گفت: کشورهای زیادی خواستند میانجی بین روسیه و اوکراین بشوند اما هیچکدام راه به جایی نبردند چرا که هنوز انرژی نهفته در این جنگ به پایان نرسیده است. عربستان هم خیلی بعید است که به نتیجهی خاصی برسد اما همین ژست سیاسی امتیاز خوبی برای سعودیها دارد.
سیاست شرق گرایی یک سویه و غرب ستیزی افراطی و انکار روابطی متوازن با کشورها و قدرتهای جهانی بدون توجه به الزامات ژئوپولیتیکی ایران خسارات غیر قابل جبرانی را به منافع کشور وارد ساخته و هزینه های گزافی را تحمیل می نماید.
اصل تنوع بخشی به فروش نفت و مشتقاتش ایجاب میکند در ایران هم به فکر توسعه انرژیهای تجدید پذیر بوده و آنرا به مزیت نسبی خود تبدیل نمائیم و روی صادرات آن به کشورهای منطقه فکر کنیم و هم در آینده و بعد از حل مشکلات بین المللی خود هم به بازارهای شرقی توجه داشته باشیم.
برجام فقط متن نبود بلکه الگوی بین المللی گرائی ایران هم بود که میخواستیم از طریق تعامل با جامعه بین امللی اهداف خود را تامین کنیم. در هر صورت، بخواهیم یا نخواهیم به دلایلی از جمله نوپائی حکومت و تحمیل جنگ هشت ساله ، مدل توسعه کشور متاسفانه بیشتر با توسعه سخت افزاری پیوند خورده تا با روشها و اقدامات نرم افزاری. بخشی خودمان مقصر هستیم و بخشی هم اقتضای منطقهای است که در آن زندگی میکنیم. بخش دیگری هم شاید نتیجه هول دادن ما به این وادی است
شعارنویسی روی دیوار سفارت انگلیس که دردی از ما درمان نمیکند و این رفتارها تصویر ایران فرهنگی با یک سابقه تمدنی بزرگ را ارائه نمیدهد/مذاکرات میتوانست در مقطع سپتامبر که ادعا شده بود تا ۹۵ درصد به تفاهم نزدیک شدیم، بدون هیچ پیش شرط دیگر به نتیجه برسد/ با دیپلماسی غیرفعالی که داریم عمیقا نگران هستم که ما به انزوای بیشتر برویم و این بسیار فاجعهبار خواهد بود.
نصرت الله تاجیک، سفیر پیشین ایران در اردن و دیپلمات بازنشسته، در واکنش به ارتباط اخیر چین و عربستان، به جماران گفت: این حق چین است که با هر کشوری رابطه داشته باشد اما مشکل آنجا است که چین نباید داشتن رابطه خوب با هر کشور و یا حتی هزینه تأمین منافع ملی خودش را از جیب کشور دیگر تأمین کند. ما کاری به اصل سفر و روابط چین و عربستان نداریم اما این بیانیه ها نامتوازن و برای ایران غیر قابل قبول است!
اگر نگویم اصول، حداقل رویکردهای پارادوکسیال و متناقض گونه در سیاست خارجی ایران کم نیستند! این تناقضات: انسجام (Consistency) در اجرای سیاست خارجی را کم نموده، باعث سردرگمی خود ما و طرف های مقابل و جامعه جهانی می شود که نمی توانند فهم مشترکی از الگوی رفتاری ما داشته باشند. همچنین از ایجاد گفتمان غالب و شکل گیری پارادایم در سیاست خارجی و روابط بین المللی ایران که بستر اولیه طراحی و اجرای تنظیمات سیاست خارجی ایران است جلوگیری می کند.