تصمیم برای تغییر نام خلیج فارس خود تاییدی بر اصالت نام آن است | علی مفتح
ظهور استعمار «جهش یافته» در هم آغوشی تاج و تاراج | ابوالفضل فاتح
سخنان ترامپ در عربستان | سید محمود صدری
پکن چگونه تغییر خواهد کرد؟ | رانا میتر (ترجمه: رضا جلالی)
گفتگوهای ایران و آمریکا | سید محمود صدری*
شماره جدید نشریه نیم روز منتشر شد
فرزند خلیج فارس | محمدجواد حقشناس
در باب پاسداشت زبان فارسی در میان سیاستمداران | محمدجواد حقشناس
در فضای منافع ملی
پیامی که باید از ایران مخابره شود | محمدجواد حق شناس
عواقب اقتصادی تسخیر دولت | الیزابت دیوید بارت (ترجمه: رضا جلالی)
جنگ یا گفتگو | باقر شاملو*
نوروز و تجلی آن در فرهنگ پاکستان | ندا مهیار
جشن آتشافروزان | مرتضی رحیمنواز
دوگانگی در مواجهه با مصاحبه رفیقدوست | احسان هوشمند
حرفهای بیپایه درباره مسائل حساس قومی ـ زبانی را متوقف کنید
شماره جدید نشریه نیم روز منتشر شد
تلاش تندروها و بیثباتی بازارها
نگاهی دوباره به مشکلات روابط آمریکا با چین | جود بلانشت و ریان هاس (ترجمه: رضا جلالی)
اهمیت راهبردی گردشگری دریایی در توسعه پایدار | محمدجواد حقشناس
ایران در محاصره کوریدورهای ترکیه | علی مفتح*
شخصیسازی حکمرانی یا ناحکمرانی | محمدحسین زارعی*
پوتین و ترجیح اوکراین بر سوریه | الکساندر با نوف (ترجمه: رضا جلالی)
شماره ۷۱ و ۷۲ | ۳۰ دی ۱۴۰۳
زاکانی پس از شرکت در انتخابات رای اکثریت را از دست داد
تصمیمی شجاعانه
ققنوس در آتش | مرتضی رحیمنواز
شمایل یک اسطوره | مرتضی رحیمنواز
بچه خانی آباد | ندا مهیار
کالبد مدنی تهران | بهروز مرباغی*
فضاهای عمومی و تعاملات اجتماعی رو بستر تاریخ | اسکندر مختاری طالقانی
از تهران چه میخواهیم؟ | ترانه یلدا *
داستان تولد یک برنامه | حمید عزیزیان شریف آباد*
تاملی بر نقش سترگ سیدجعفر حمیدی در اعتلای فرهنگ ایران
شبی برای «شناسنامه استان بوشهر»
انجمنهای مردمی خطرناک نیستند به آنها برچسب نزنیم
فشار حداکثری فقط موجب تقویت مادورو خواهد شد | فرانسیسکو رودریگرز
ناکارآمدترین شورا | فتح الله اُمی
نجات ایران | فتح الله امّی
چرا یادمان ۱۶ آذر، هویت بخش جنبشِ دانشجویی است؟
در ۱۶ آذر، هدف ضربه به استقلال و کنشگری دانشگاه بود
یادی از۱۶ آذر | فتح الله امّی
وقایع نگاری یک اعتراض | مرتضی رحیم نواز
روز دانشجو فرصتی برای تیمار زخمها | محمدجواد حقشناس
سیاستورزی صلحآمیز ایرانی از منظر کنشگری مرزی | مقصود فراستخواه*
دهه هشتادیها و صلح با طبیعت | علیاصغر سیدآبادی*
دلایل دوری از سیاست دوستی در جریانهای سیاسی امروز با رویکرد شناختی | عباسعلی رهبر*
شماره ۶۹ و ۷۰ | ۳۰ آبان ۱۴۰۳
دیپلماسی، تخصص دیپلماتهاست
راه صحیح خنثی نمودن همگرایی اقتدارگرایان جدید | استفن هادلی (ترجمه: رضا جلالی)
ایران هیچ گاه و حتی در تیرهترین شرایط سیاسی و اجتماعیاش لحظهای از تاکید بر حاکمیت خود بر جزایر سهگانه خودداری نکرد و حکومتهای عربی نیز تا سالها هیچگونه ادعایی بر این جزایر نداشتند و حتی همان شیوخی که انگلیسها به نام آنان جزایر را در اشغال گرفته بودند تا سالها علاقهای به دخالت در امور جزایر ایرانی نداشتند.
بخشاعظم جلد دوم کتاب «تمامیت ارضی ایران در دوران پهلوی؛ ابوموسی، تنب بزرگ و کوچک» به واکنش جهانعرب در مقابل اعاده حاکمیت ایران بر جزایر سهگانه اختصاص دارد و حکایت مستندی است از اذعان عمومی عربی به حاکمیت ایران بر جزایر سهگانه. ازهمینروی، در این نوشتار اشارهای به واکنش جهان عرب در برابر آزادسازی جزایر خواهد شد.
اگر به عواقب و پیامدهای خطرناکی کودک همسری اشاره گردد ، به معنای نفی اهمیت ازدواج و تشکیل خانواده نیست ، کودک همسری ، یک زن را آسیب پذیر می کند و خطر طلاق و نابودی خانواده و نیز گرفتار شدن زن به خشونت خانگی و بهره کشی و .... را افزایش می ده
در دوران قاجار با کاهش فشارهای مذهبی و تبعیضات علیه اهل تسنن، مشارکت کردها در ساختار اداری و سیاسی و اجتماعی ایران بیشتر گردید چنانچه در عصر ناصرالدین شاه، فرمانده کل قشون ایران، عزیز خان مکری یک کرد سنی مهابادی گردید، اما باز هم جذب و ادغام کردها در ساختارهای سیاسی و اجتماعی و اقتصادی ایران، کامل و جامع و مانع نبود،
در مجموع طالبان میتواند افغانستان را به سرزمینی بیدولت تبدیل نماید که در آن امکان شکل گیری هر حرکت خطرناک منسجم و یا کور و غیر منسجمی وجود دارد. همگی این نگرانیها از قدرت گیری طالبان به جا و معقول و منطقی است ولی یک موضوع مغفول مانده است چون گویا متولی ندارد که نگران این خطر بالقوه طالبان باشد، خطر و تهدیدی که از قوه به فعل هم درآمده است و آن نابودی فرهنگ و تمدن ایرانی در افغانستان و ایرانیزدایی در افغانستان است.
این روزها، مقامات مختلف دولت و حتی قوه قضائیه از روسای قوه مجریه و قضائیه تا وزیر امور خارجه و سایر مقامات، بارها شعار بازگشت ایرانیان مهاجر را به ایران سر میدهند
آیت الله صافی گلپایگانی با نزدیک به ۱۰۳ سال سن، خطر و ریشه خطر را به درستی تشخیص داد و بیاعتنا به این که سخنش ممکن است تلخ و ناگوار جلوه کند، حرفی که به اعتقادش و البته به درستی، حق و راست است را به زبان آورد، درگذشت آیتالله صافی گلپایگانی، فقدان یک روحانی پایبند بر اصول است.